Hij lag met zijn gezicht in het hoge gras,
de geur van zure populierenbladeren in zijn neus
en de smaak van droog zandgebak op zijn tong.
Zo lag zijn lichaam daar te creperen
aan een goedgemikte kogel-inslag in zijn borst.
Zelf keek hij toe hoe het lijf stierf,
veel te jong, net als die andere jongens
die dezelfde dag nog zouden volgen
in een oorlog van ondragelijk onbegrip
op het veld van weerbarstigheid.
Wat is honderd jaar geleden – en hoeveel
moeders sterven dagelijks duizend doden.
14-1-14
