Ik kraak gedachten - luister -
als de bast van de kastanjeboom
die scheurt in craquelépatronen.
Een tak werpt z’n scherpe schaduw
op de stam, een kalligrafische kluwen
uit de taal van licht en duister.
Kleuren ver te zoeken, komen later pas.
Ze vloeken nog niet met elkaar,
noch praten ze in spectrumtaal
transparant en ongeschonden.
Maar in de toekomst daagt het rood
al aan de rand van de gebarsten bast.
29-3-14
