De bomen zitten nog vol
met stervende bladeren.
Ze knisperen heel zachtjes
in het lage licht.
Opeens zie ik jou staan.
Je knippert met je ogen.
Leven straalt er zo door heen
in het lage licht.
Dan ben ik jou voorbij
en wisselen de bomen
en jouw gezicht zich af,
beelden in herinnering.
Ik was de toeschouwer,
maar ook het lage licht.
31 okt. 13
