In de verlatenheid
van de laatst bloeiende akeleien
strekt de warmte zich uit
van voor de middag
tot in de late avond
en slaat zich als een dwangbuis
om mij heen – onontkoombaar.
Alleen de ochtend voelt fris
en nodigt uit tot schrijven.
’s Middags smelten gedachten
tot onhandelbare woorden,
verdampt samenhang en zin,
kruipt melancholie vanuit het hoofd
langs rug en leden tot in
tenen en vingertoppen
die dan schijnbaar oplossen
als afgevallen bloemblaadjes.
Lauw wachtend op koelte
reduceert zich het schrijven
naar minder, naar ongehinderde taal.
Ondanks dat dit lijf nu smacht naar kou
geldt mijn verlangende liefde immer jou.
13-6
