donderdag 29 december 2016

bij de overgang van 2016 naar 2017

Lang niet alle gedichten die ik schrijf plaats ik op dit blog, maar dit 100ste gedicht van dit jaar wil ik hier wel delen.

het schaduwbestaan

de mist krimpt zich vast
om de bomen aan de overkant
zij kunnen toch geen kant op
de al bijna oude toeschouwer
vermoedt zich als een figurant

voelt verkleumde koude voeten
die moeten het dragelijk verduren
want ook zij zijn vastgeklonken
aan dit vlakke klamme land
waar wachten wel kan duren

zo grijst de tijd verder en later
als prater in zichzelf verscholen
hoort hij vage klachten suizen
in zijn door rook gevulde oren
klaagliederen gaan bijna dolen

tot monotone vredige voorbeden
de overgang komt reeds op gang
nog even en het schaduwbestaan
maakt plaats – het doek valt
en het applaus sterft in gezang


29-12

zondag 25 december 2016

toch nog een kerstgedicht

de boodschap

uitgedanste woorden
vullen mijn droomloos hart
ze liggen uit te rusten
in de schaduw van de leegte
en daar knappen ze
zichtbaar van op

na een rondwenteling
van vroeger naar later
en weer terug trappelen
ze alweer van ongeduld
springen voorzichtig
uit de band van de rede
die eigenlijk liever zwijgt

de bode der goden
wil maar al te graag
met de woorden aan de haal
het oude verhaal opnieuw
rondbazuinen in glitters
twinkelend sentiment
met opgepoetst ritueel
en de boodschap …

donderdag 22 december 2016

dichters


deze letters zijn de bomen
en ook de bergen en de vlakten
andere letters zijn het water
de rivieren en de oceanen
en die, die zijn de wind
de wolken en de regen

en de mensen, de mensen zijn
als de spaties tussen woorden
zij maken letterwoorden tot poëzie

maar wanneer ze even niet opletten
wordt het altijd veel, te veel
verhandelingen, vergaderstukken
essays, stellingen, bewijzen, wetten

ach, waren wij toch allen dichters …


22-12

zaterdag 17 december 2016

waar ... om

Ik zou er een hele uitleg bij kunnen geven, maar niet alle raadsels hoeven worden opgelost ...

waar … om

waarom staat hij niet op
maar naast de rand
van de afgrond – in gelatenheid
bevrijd van zwaarte, kracht
en spijt

waarom laat hij observeren
over aan de dwazen
parels gooiend voor de
verdwijnen van het toneel
de planken

waarom vergeet hij lijf en
leden, maten van refrein
in eeuwigheid en amen
en dan aan de slag
en slagen

waarom is zijn zelfkennis
afhankelijk van dit en dat
en ziet hij niet zoals de wijze
de veranderende onveranderlijkheid
om … waar


15-12

zondag 11 december 2016

weerzien
















weerzien

wat zal ik vandaag weer zien te vergeten
vergeten op te schrijven in klinkende klanken

en dan doorhollen naar volgende golven
over krakende schelpen in lange rijen
uitgeveegd over reeds vertrapte exemplaren

is er poëzie die nooit wordt stukgelezen
die geen resten afval achterlaat
en toch ook niet oplost in niets

op welk strand kunnen die woorden bewaard
zichtbaar, hoorbaar in een collectief geheugen
waar vederlicht gedanst wordt

zonder de zinnen te vertrappen die de weg
wijzen naar de leegte achter de horizon


11-12

zaterdag 10 december 2016

zonnewende

Vandaag is er een soort advent/kerstgedicht uit mijn potlood gerold ...

zonnewende

slechts enkele dagen nog
vol duistere uren die wegslijten
in grijze beslagenheid van geest

en dan het meeste te vermijden
het ijle drijven langs de leegte
tussen de gedachten – welke ook

vertraging grijpt je bij de keel
en heel dit wezen staakt
verstijft zwijgend in eigen lijden

inkeer eist zijn tol – tot dat
het licht gloort net over de kim
van het bijna-ten-onder-gaan

en een nieuwe cyclus aanvangt
pril, stil en gewild
het kind in je is weer geboren


10-12

vrijdag 2 december 2016

hardleers

even nog
schrijven

een twijfel delen
is dat je vervelen
een vervelende tijd
achteraf gezien
misschien, dit of dat
had ik toen maar
ach, het hoort erbij
is wat we zeggen
we leren er van
ja, ja, is dat wat
onthouden is
van lessen geschiedenis
over dood en leven

schrijven
nog even



1-12

donderdag 1 december 2016

platanen

Het was even zoeken in mijn gedichtenarchief ... maar in de map 2012 heb ik deze gevonden. Het gedicht waarvan ik wist dat het over de platanen aan de overkant gaat. De foto's zijn van dit jaar.

het laatste blad
van de platanen
aan de overkant
is gevallen
nu maakt mijn beeld
zich op voor
een halfjaar ajour
zwart silhouet
tussen zonsop-
en ondergang
geen rood oranje
roze achtergrond
maar steeds grijs
met een enkele dag blauw

25 november 2012

6 november 2016
26 november 2016









zaterdag 26 november 2016

KIJK!

maar zal het er van komen
die wensloze tevredenheid
zolang de storm nog wordt benoemd
als zuidwester of als hoofdpijn

en wie mag dan nog meespelen
als element, mens of mier
is het spel werkelijk eindeloos

facet na facet schitteren
de dimensies voorbij als
projectie uit de caleidoscoop
in een kinderhand – KIJK!



20-11

dinsdag 22 november 2016

zo gaat het

een ik scheidt zich af
nooit kan deze naar al jouw bladeren kijken

zelfs de moedervlekken op jouw rug
heeft hij niet allemaal kunnen zien

maar als minnaar voelt hij ze met zijn adem
kust ze duizend maal per nacht

wakker of dromend, levend of dood
hij bezweert de contouren van jouw zijn

in een creatie
een glimmende knipoog
een onvoorspelbare penseelstreek
een zuivere noot
of een bijna valse klank

maar het liefst
in het blijvend schrijven van een woord …


20-11

zaterdag 19 november 2016

een wachter voor je lippen

Een vrijgevochten oordeel
over de eigenzinnigheid
van meningen die enkel zijn
objectief en aanhorenswaardig
is als fladderen door Utopia

Een paradijs zonder kinderen
die onomwonden spreken
over zere levensplekken
pleisters wegtrekken en
daarmee lijf en ziel ontbloten

Schaamte over wat gedacht
gefluisterd of fel verwoord
het venijn snijdt dubbelzijdig
en fileert de mens alsof
hij wordt gevierendeeld

Deels zoekgeraakt deels gevallen
in de grafkuil voor die ander
daar verstikt het repeterend hoofd
en verdrinkt het huilend hart
in een zee van bloedrode golven

De graal is nog een schim
transparant en onbereikbaar


18-11

vrijdag 18 november 2016

titelgedichten

Naar aanleiding van het idee van Wouter van Heiningen: titelgedicht, (voor de beschrijving ervan zie zijn blog https://woutervanheiningen.wordpress.com/2016/11/18/titelgedicht-nieuwe-vorm-van-poezie/ )
waag ik hierbij 2 pogingen:


Hij verheugde zich niet over zijn komende verjaardag. Als kind vond hij er al niets aan om in het middelpunt van de belangstelling te staan. En nu de jaren verstreken als seizoenen bedrukte de tijd hem als een zware last.

kromgebogen loopt hij
zijn horloge staat stil



De tijd schreeuwde om ontkenning, maar de wetenschap had hem uit de doos van Pandora losgelaten en was niet van plan hem er weer in terug te stoppen. Gecultiveerd moeten de uren van 60 minuten. En de mensen vergaten dat tijd een afspraak was.

gisteren en morgen …
ontmoet je eeuwigheid





donderdag 17 november 2016

senryu 5 - bij: go with the flow

Dit is de laatste senryu die ik op dit blog plaats uit het boekje met beelden van Pien. In totaal staan daar 22 beelden met senryu in. Wie er belangstelling voor heeft kan het boekje via de mail als pdf ontvangen. Stuur mij daarvoor een berichtje.

go with the flow






gaan zij er naar toe
of komen zij er vandaan
feestgedruis alom

zondag 13 november 2016

de kus


tussen het maanlicht
en dat van een gloeiworm

glanst jouw gezicht
met oplichtende schaduwen

ik tel jouw oneindige wimpers
- een wolk klimt voor de maan

het vuurvliegje lost op -
de uitkomst kus ik weg

in het donker – dronken
van jouw bitterzoete lippen

wie zal als eerste vertrekken
de ander alleen achterlaten

met voel-ik-hem-nog
de maan-glimworm-kus


12-11

vrijdag 11 november 2016

senryu 4 - bij: middagdutje

middagdutje






lekker in het gras
uitgelaten zijn we
maar nu even niks

donderdag 10 november 2016

hoofd- en bijzaak

hoofd-
en bijzaak

het valt
met bakken
en niet mee
de lucht
te stoppen
wolken
te verplaatsen

op en door
mijn hoofd
plenst het
dit en dat
verdroogt
ondanks

de substantie
het woord
de natte
lindebladeren
op de stoep
laten het
uitglijden

het hoofd
ziet een ander
perspectief


10-11-16

dinsdag 8 november 2016

senryu 3 - bij: ik neem ze

ik neem ze






deze kleuren 
uitstekend bij mijn haar
ben er blij mee

zondag 6 november 2016

senryu 2 - bij kippig

kippig





als kuiken zat je
in de zak van mijn schort
nu op mijn schouder

zaterdag 5 november 2016

blauwe lippen

De afgelopen dagen las ik 'Hoe ik talent voor het leven kreeg' van Rodaan Al Galidi. Toen ik het uit had schreef ik het volgende gedicht:

blauwe lippen

hoe speel je met talent
voor de levenden
in een koud land
met je lijf als bevroren
verzamel je blauwe plekken

van loket naar bezet
van de hoek naar de muur
de vlekken kleuren je ziel
van oranje naar geel en
van groen weer naar blauw

je gekte, je verliefdheid
aan het leven en de
ver-blijfs-ver-gun-ning
die is als een massage
voor een dood lichaam


4-11-16


vrijdag 4 november 2016

senryu 1 bij houvast

Onlangs maakte ik voor Pien een boekje met foto's van haar beelden en senryu van mijzelf. Haar beelden spreken erg aan en ook de titels zijn 'uit het leven gegrepen'. Toch was het al tijden een wens van haar dat ik er haiku/senryu bij zou schrijven.
De komende tijd zal ik ze op dit blog zetten.

houvast





waar denk je aan
tijdens een zomaar knuffel
rots in de branding

zondag 30 oktober 2016

bij opkomende zon

Mijn biologische klok moest vanmorgen nog even wennen aan de wintertijd, maar met een uur extra ochtendtijd heb ik geen probleem ...


bij opkomende zon

zelfs geen ruisen
slechts beweging
van binnen mijn
innerlijk dolen

het dagelijks landschap
lijkt even stil te staan
net als de tijd die
met gebogen hoofd
geluidloos voorbij gaat

transparant zwerven

nog voor dauw verdampt
verbindt jouw gouden licht
ons blinde kijken


30-10-16

zaterdag 22 oktober 2016

magie

magie

leegte met woorden
hoort en huivert

vul de pauzes in
met eigen zeggen

laat het brein
spelen met klanken

schuren langs gedachten
van oud verwachten

doordringen in diep
fronsen en opklaren

met een omarming
zonder deze te verklaren

laat het kinderlijk
kleuteren en kleuren

onbevangen rijpen
door vooral veel zeuren

vergeet het grijpen
vallen doe je toch

alzo

maak haast met
uitglijden in leegte


Vulde je zelf iets in bij het zien van een witregel?

woensdag 19 oktober 2016

Het lage licht

Omdat mijn geliefde jarig is vandaag uit 'met ziel en Al':


Het lage lichtvoor Pientje

Het lage licht tovert herinneringen
aan vroeger. De lange schaduwen
van een vertrouwde wereld versterken
de warme gloed van de lage zon.

Het trage licht strijkt over de velden
en door mijn ziel, verbindt zich met
het kind in mij, de periode dat
de tijd ter nauwer nood voorbij ging.

Het lage licht golft over de plas.
Plonsen we er nog in of is het al later
en tijd om afgedroogd te worden
al springend over je schaduw.

Het vage licht verhult helder zien
maar als de zon weer laag staat
breekt het vertrouwde geluk door,
onbezorgd gevoel en vrolijk lachen.

Het lage licht ligt prachtig warm
naast de lange bomenschaduwen
op het omgeploegde avondland.
Het kind was even wakker.


... en maakt nu beelden met humor: www.beeldenvanpien.nl

zaterdag 15 oktober 2016

recensie in dichtvorm

Dit bericht kreeg ik van Mari-Anne. Ik wil het graag hier delen.

Dit gedicht maakte ik naar aanleiding van mijn treinreis op woensdag 12 oktober naar Vlissingen-Souburg.
Ik heb in je bundel ‘met ziel en Al’ zitten lezen. Er staan juweeltjes in.
Ik zal ze lezen en herlezen. Voorlopig ben ik niet uitgelezen.

REIS

Vandaag de trein in
met jouw gedichten
gebundeld zwart op wit

ze reizen door mijn brein
die hele lange treinreis
van oost naar west
en omgekeerd

de woorden gaan
mijn ogen in en uit
haken even vast
verdwijnen weer
zodat ik ze
keer op keer
herlezen wil
in het ritme
waarin ik dein
vandaag in de trein

Vught, 12 oktober 2016
Mari-Anne van Oortmerssen ©

vrijdag 14 oktober 2016

lezen bij LiteRAR


Ik heb zin in zondag: lezen bij LiteRAR in Spijkenisse. Willem verzorgt niet alleen de muziek maar zal deze keer ook als presentator optreden omdat Jan verhinderd is. Ik zal gedichten uit de Nederlandse canon lezen, maar natuurlijk ook uit 'met ziel en Al'. Hiervan zal ik een aantal exemplaren meenemen voor de verkoop ... je weet maar nooit.

zondag 9 oktober 2016

gesprokkeld

Zondagochtend las ik de beeldmeditatie van Artway: http://www.artway.eu/artway.php?id=745&lang=nl&action=show&type=imagemeditations
Uit de tekst van Anikó Ouweneel heb ik wat woorden gesprokkeld omdat het geheel zo poëtisch was:

Daar stond ik
een ruimte opende
in een soort heilig
stilte
verwachtingsvolle spanning
overweldigde mij

bewegingsloze beweging
lijnenharmonie
en fragmentatie
zijdezacht en staalhard
de kern intact
geboorte van heelheid
het komt eraan

ik voel mij thuis
gekend, geliefd
in de windstilte van mijn ziel

Maria Scherf
Windstilte van de ziel 5

vrijdag 7 oktober 2016

over de dood

In de titel en de laatste regel heb ik bewust gekozen voor extra spaties.

over  de dood

ik weet ik kan het
sterven zonder angst
schaamte en spijt
moet alleen nog wat dingen kwijt
wat resten verf, paperclipsen
en nietjes – van die dingen
die je niet wil achterlaten

al zijn het dagen
of nog jaren
veel zal ik niet meer klagen
noch vergaren
het gaat zoals het moet
moet zoals het gaat

dit zijn slechts woorden
van fysieke aard over
een beweging in de tijd
eigenlijk ben ik daar
allang reeds van bevrijd
vooral van
het woord:  sterven



6-10-16

zaterdag 24 september 2016

Lezen bij Literair Café



Zou ik bijna vergeten te vermelden dat ik vanmiddag een aantal gedichten lees uit 'met ziel en Al'. De vorige keer deed ik dat nog van een blaadje, nu kan ik ze uit het boek voorlezen.
Meer info over het programma: http://oogo.cultuurpleingo.nl/literair-cafe-op-24-september/

woorden

Tijdens het overtypen en verschillende keren lezen is er nog aardig wat aangepast. Als ik goed luister vertelt het gedicht zichzelf.


woorden

leg ik mijn zinnen
neer tussen de jouwe
of fluister ik ze
naar het onbekende

drink ik jouw woorden
als zuiver ambrozijn
of verzwaar ik ze
met ‘nee’ en ‘ja, maar’

waardoor ze sterven
wegdrijven in de nacht
naar duister-licht

waaruit onvermoeibaar
steeds getoverd wordt
met frisse klanken


24-9-16

zaterdag 17 september 2016

opgeroepen

Na alle 'hectiek' omtrent het verschijnen van met ziel en Al nu weer tijd gehad om nieuwe gedichten te schrijven ...

opgeroepen

een soort caleidoscoop
ontvouwt het spectrum
en zo is alles daar
in opgeroepen kleuren

het treuren en de vreugdedans
de mogelijkheden en de kans
van slagen en geslagen worden
de veelheid en het grote niets

duizend kinderhanden - leeg
duizend tranen, het dal stroomt vol
en angst sluipt door de straten
toch wordt het feest niet uitgesteld

we zeggen ja tegen elkaar
en tegen elke dag – opnieuw
hoe deze zich ook ontvouwt
in welke kleuren zij zich omhult


16-9-16
Taalkundig moet in de laatste regel hij staan i.pl.v. zij omdat 'dag' manlijk is.

zaterdag 10 september 2016

Eerste keer ...

... voorlezen uit de nieuwe bundel.
foto: Catherine van Vliet-Saivres
In de Grote Kerk in Dirksland op 8 september tijdens de metrum-sessie van Woord&Kunst / korenavond 600 jaar Dirksland.


donderdag 8 september 2016

interview over met ziel en Al

Onlangs interviewde Kees van Rixoort mij over met ziel en Al 



Dichtregels vol verwondering

Nieuwe bundel van Niels Snoek: ‘met ziel en Al’


DIRKSLAND – Zijn wij gevangenen van onze ideeën, ons wereldbeeld, onze beperkte blik op de realiteit? Op de cover van ‘met ziel en Al’, de nieuwe dichtbundel van Niels Snoek, staat een roestig hekwerk met scherpe schaduwen en uitzicht op een stukje blauwe hemel. In de schaduwen kun je ook een rijtje potloden zien. Potloden waarmee de Dirkslandse dichter zijn dichtregels schrijft.

De bundel is net verschenen. De werktitel ‘Dit is de titel’ is ingeruild voor het intrigerende ‘met ziel en Al’. Geen hoofdletter aan het begin van de titel, wél een hoofdletter als begin van het laatste woord. Snoek: “Dat verwijst naar het allerhoogste. Hoe noemen we dat? Het kan niet benoemd worden, of het heeft alle namen. Dat geeft spraakverwarring. We hebben het over Allah of Brahma of God. In mijn visie gaat het om het Al, het allerhoogste.”
Van Niels Snoek zijn al verschillende boeken en bundels verschenen. Hoeveel precies is moeilijk te zeggen. Er zit ook een glossy tussen, ‘De vogelaar en de niet-vogelaar’, en een poëtisch fotoboek met de titel ‘Schitterende rimpels’. Soms werkt de dichter samen met een beeldend kunstenaar of een andere dichter, soms schrijft hij alleen, zoals in ’10 jaar later’ over de oorlog in Irak en ‘in licht en schaduw’, een thema dat hij vaak aanroert.
Niels Snoek dicht al meer dan vijfendertig jaar. In 1980 begon hij met het schrijven van gedichten. “Er waren jaren dat ik maar vijf gedichten schreef, of één, maar na de oprichting van de eilandelijke dichtersclub (de Reizende Dichters), ben ik veel meer gaan dichten. Nu zijn het er wel honderd per jaar.”
Voor ‘met ziel en Al’ zijn honderd gedichten geselecteerd uit de afgelopen vier jaar. Ze vallen onder een van de vijf hoofdstukken in de bundel. “De middelste drie hoofdstukken gaan over de fysieke wereld, de spirituele wereld en de oorzakelijke wereld. Het hoofdstuk daarvoor gaat over boeken en gedichten naar aanleiding daarvan en in het laatste hoofdstuk staan gedichten over het proces van gedichten schrijven, de dichter en de lezer.”
Wat kan de lezer verwachten? Wat is het overkoepelende thema van ‘met ziel en Al’? “Waar het allemaal over gaat is verwondering. Verwondering is een kernwoord. Enthousiast zijn over het ervaren van het goddelijke. Altijd het allerhoogste zien. Alles is een verschijningsvorm van de allerhoogste. Onze zintuigen zijn gericht op de naam, de vorm, het fysieke, en meestal zien we niet waar dat vandaan komt. Dat er een gedachte aan vooraf gaat, een idee, en daaraan vooraf weer een blauwdruk, een zaadschuur, een grote voorraadschuur met kennis.”
Snoek kan er nog veel meer over vertellen, maar het is het beste om het zelf op te diepen uit zijn gedichten, om de spirituele zoektocht zelf mee te maken, om de verborgen kennis, die diep vanbinnen zit, opnieuw te ontdekken. “Taal kan je laten afglijden naar de duisternis, maar het kan je ook in het licht brengen.”
In een vrij compact gedicht kan Niels Snoek zich goed uitdrukken, vindt hij, ook omdat hij zich niet aan grammaticale regels gebonden acht. Hij maakt het de lezer niet overdreven lastig. Zijn gedichten zijn niet ingewikkeld, soms wel filosofisch, maar altijd toegankelijk en beeldend. Dat geldt ook voor ‘met ziel en Al’. De bundel (ISBN  978-94-92475-60-2) kost 19,95 euro en is te bestellen bij de boekhandel of via internet.

door Kees van Rixoort, voor ‘EilandenNieuws’

   

voorlezen in Dirksland

Vanavond ga ik voor het eerst voorlezen uit mijn nieuwe bundel met ziel en Al.

interieur van de kerk tijdens de expositie 'funeraire kunst'
van Beeldend Dirksland in 2004

In de Grote Kerk van Dirksland is een programma ter gelegenheid van het 600-jarig bestaan van Dirksland, georganiseerd door de Dorpsraad. Aan deze avond met de koren Excelcior en Sursum Corda is een metrumsessie toegevoegd, met Els van Wageningen, Greta Lugtmeier en mijzelf om gedichten te lezen, uit het project Woord & Kunst en over Dirksland.
Iedereen is welkom, het programma begint om 19.30 uur.

woensdag 7 september 2016

uit hoofdstuk 5

vandaag uit het laatste hoofdstuk
de woorden spoelen aan - over het schrijven, de schrijver en de lezer














schrijven is leven

als ik niet weet
schrijf ik als
pleitbezorger
het leven van mij af
voetangels vervangen
en klemmen verzetten
maar vooral de bakens
en voetnoten negeren
dan leeft het leven
als nooit tevoren

of schrijven zin heeft
de tijd zal het leren
de tijd is in ons
niet wij in de tijd


MEER LEZEN ...
het boek kan besteld worden

woensdag 31 augustus 2016

uit hoofdstuk 4

Vandaag uit hoofdstuk 4
stilte in klank - over het innerlijk zelf

tekening - Oost-Indische inkt






















wandeling

in de ochtendnevel
ontmoet ik jou
als de wind
in de boomtoppen
als de eenden
neerstrijkend
op het gladde water
als de bladeren
die nu al zijn gevallen
als de zoete geur
wanneer ik langs
een tuin loop
als een nachtvlinder
die de dag niet
zal overleven
in al die beelden
die voorbij gaan
ontmoet ik jou
jij die blijft

vrijdag 26 augustus 2016

uit hoofdstuk 3

Vandaag uit hoofdstuk 3
verwondering voor het oprapen -
over de innerlijke wereld






















ochtendwake

dromend voor het raam
in Aurora’s aanwezigheid
licht zich de sluier op

verlaten kronkels zich
in het zien van vallend licht

verleden breekt
de straat keert terug
in het moment van voorbijgaan

weemoed is slechts herinnering
de vierjaargetijden als één klank

ik zie de bron van de oceaan
de woestijn in een zandkorrel
jouw hand in mijn hand


MEER LEZEN ...
het boek kan besteld worden
via http://www.boekenbestellen.nl/boek/met-ziel-en-al

maandag 22 augustus 2016

uit hoofdstuk 2

vandaag uit hoofdstuk 2:
ik ging naar de delta om te luisteren -
over ontmoetingen in de uiterlijke wereld

schilderij, acryl
uit de serie
de barmhartige Samaritaan
























ontmoeting

ik koester de spaties
tussen de woorden
voor jou zijn de witregels

zo ontmoeten we elkaar
in de witte ruimte
van het volgende

een plaats, een tijd
een adempauze
een hartslag

herkenning van zijn
in het zwarte heelal
van elkanders pupillen


MEER LEZEN ...
het boek kan besteld worden
via http://www.boekenbestellen.nl/boek/met-ziel-en-al

zondag 21 augustus 2016

uit hoofdstuk 1

De komende dagen steeds één gedicht uit een hoofdstuk.

Vandaag uit hoofdstuk 1 - over boeken en gedichten

tekening met sepia-inkt n.a.v. 
de vreemdeling van Camus













ode aan J.A.

af-
gescheiden-
heid
zette zich
als lagen
op hem
waardoor
hij steeds
dunner werd
oploste

de arend
vloog uit

wat over-
bleef is
dunne
poëzie
ontvelde
klanken
adem-
benemend



n.a.v. de poëzie van Jan Arends


MEER LEZEN ...
het boek kan besteld worden
via http://www.boekenbestellen.nl/boek/met-ziel-en-al

















maandag 15 augustus 2016

erfenis van de liefde

Het gebeurt niet vaak dat ik 's middags een gedicht schrijf ... gisteren dus.

erfenis van de liefde

lectori salutem
ik lees de woorden
op de lege bladzij
met passie en bedrog

ze staan daar niet
net zomin als mijn
liefde te lezen is in
opgeschreven regels

mijn ware liefde
is noch te lezen
noch uit te spreken
in bedachte woorden

slechts het onmogelijke
is de erfenis van
de liefde die voortleeft
in het onzegbare, en

als het echt niet anders kan
fluister ‘t dan in vogelvlucht
klapwiekend boven de mist
op weg naar herinnering


14-8-16

zaterdag 13 augustus 2016

met ziel en Al


Inmiddels is de proefdruk aangekomen. Deze zal nog een keer grondig worden doorgenomen - mogelijk moet ergens nog een punt op een i.

op de leesstapel



DIT is de titel (2)

Op 15 juni schreef ik Dit is de titel (1). Op facebook schreef ik onlangs een bericht dat het boek bij de drukker terecht was gekomen. En toen werd ook de titel duidelijk: met ziel en Al


zondag 7 augustus 2016

keuze

Vandaag mijn gedicht 'keuze' geplaatst als gedicht van de week op

http://oogo.cultuurpleingo.nl/keuze/

Er zijn mensen die menen dat je ouders voor jou (een kind) gekozen hebben en dat je zelf geen keuze hebt gehad ('ik heb niet om dit leven gevraagd'). Maar er zijn ook mensen die menen dat je, als ziel, de keuze maakt voor je ouders: in dat gezin, die omstandigheden, wil je opgroeien. Je kan je ouders dus niets verwijten - het was je eigen keuze.

is er een plaats zonder illusie
vermoed je een tijd die blijft
een gedachte zonder oorzaak
- lees jij mij of lees ik jou

in stralend duister ontspringt
een droom, een zin, een onzin
in zacht verrassend licht daalt
een iets in de moederschoot in

als mens ontvangt het naam
en ouders, dader en hoeder
en het verhaal geboren te zijn
- wie maakte er die keuze

en is het waar, waarachtig
een al-blijvende verschijning
zoals een nooit-rottende appel
aan de paradijselijke levensboom

In de zoektocht door het aardse leven ligt de mogelijkheid inzicht te krijgen in wie/wat je werkelijk bent, zonder enige toevoeging aan IK BEN. Ik ben geboren is in dat opzicht een eerste misvatting ...

zondag 31 juli 2016

het laatste gat

vanaf een plek achter zijn oor
lachte het geluk hem toe, en
wrijvend over zijn voorhoofd

mengde het warme zweet
zich met de modder aan
zijn gebruinde handen

hij keek naar het gegraven
gat en naar de jonge boom
die hij nog had willen planten

maar het geluk lachte hem
toe: laat dat maar aan een
ander, jouw tijd zit er op


29-7-16

donderdag 28 juli 2016

visioen

ik keek naar binnen
en ontwaarde een kind
verscholen in het groen
onverstoorbaar stil
las het de bladeren
voor- en achterkant

prevelde zonder geluid
de opkomende woorden
als stonden ze geschreven
tussen de zware nerven
een opgedragen ode
aan de levensboom

tijd was verloren geraakt
pigmenten groen losten op
de boom omarmde het kind
met vleugels van onschuld
en deze keek mij aan en
fluisterde: heb vertrouwen


28-7-16

vrijdag 15 juli 2016

verkleuren

het blad verkleurt
van groen naar siena en bloedrood
de randen omber

wat wordt er toch beschreven
met woorden die maar blijven komen
maar nooit zijn wat wordt bekeken

aanwezig daarachter
zonder gezien te worden
sprankelt het kleur

omber de randen
van bloedrood naar siena en groen
verkleurt het blad?



15-7-16

zaterdag 9 juli 2016

schimmenwereld


ik heb een brug geslagen
tussen de elementen
in mistig licht

ik heb een sprong gewaagd
naar weloverwogenheid
in diep donker

vaag licht omarmt
mijn passen en meten
in weten en onwetendheid

lichte duisternis
laat mij twijfelen en hopen
in hoge nood verkeren

grauwe schemering
ontneemt de warme kleuren
voegt zwarte contouren toe

schaduw vult de lijnen op
tot tweedimensionale vlakken
een platte illusie

ik heb jou in de hel ontmoet
je liet mij er de hoeken zien
meer dan voldoende

ik heb een brug geslagen
en ook weer afgebroken
zonder om te kijken


8-7

woensdag 6 juli 2016

2 x

Na bespreking bij de inspiratiebijeenkomst van 5 juli zijn de volgende gedichten aangepast:


omstandig

in die omstandigheden

toen de vrede uit de lucht viel
het vuur bleef gloeien
in onze brandende harten
en gedachten wegdreven
tezamen met gedichten
in twinkelende stromen
kristalhelder kijken wij
naar een nabije eeuwigheid

in die omstandigheden

-o-

onbezonnen begonnen

steeds opnieuw begint
de wonderlijke westenwind
die rozenblaadjes vallen laat op grind

en jij die speelt met haren en met lint
geeft het gevoel te worden bemind
laat mij weer zijn als windekind

is alles mij zo liefdevol gezind
ook Zij die dit geheel verzint
in dit eindeloze aardse labyrint

zondag 26 juni 2016

omkeer

Zelf kon ik niet begin deze maand bij de dienst in de Remonstrantse kerk te Sommelsdijk aanwezig zijn, maar mijn gedicht is toen wel voorgelezen.
https://sommelsdijk.remonstranten.nl/blog/inspiratie/omkeer/

zaterdag 25 juni 2016

de titel laat zich raden

Toen ik gisteren het gedicht 'vrijdag' schreef was dat vóór dat ik de uitslag van het referendum in Engeland hoorde. Dit zou een vervolg kunnen zijn:

de puzzel is uit elkaar gevallen
ik zie de stukjes gaan, ze kantelen
een vertragend beeld in het brein
noch zijn ze ergens aangekomen
eerst dichtbij en nu heel klein
waar zal ik nog van dromen
hoe te passen en te meten
wanneer verdraaien en weer leggen
en de uitkomst toch wel weten
beter zwijgen dan wat zeggen …



24/25-06

vrijdag 24 juni 2016

vrijdag

is het niet zo
dat alles anders lijkt

de schijn van vrij
dag en dagen
zijn slechts in de tijd
van klokken
en van slagen
en vragen om
de eeuwigheid

laat het tikken
aan de slaven
die nog kuilen
willen graven
huilen om verlies
en zelfs hun lijden
willen dragen

vandaag is de schijn
van vrijdag anders


24-6

woensdag 15 juni 2016

DIT is de titel (1)

is de titel ...

Op dit moment ben ik bezig met het samenstellen van een nieuwe bundel met gedichten uit de afgelopen 4 jaar. In die periode schreef ik zo'n 400 gedichten. Met hulp van Frank Mommersteeg zijn er nu zo'n 100 geselecteerd.

Deze zijn verdeeld in 5 hoofdstukken:
Kan een gedicht krabben
naar aanleiding van boeken en gedichten
Ik ging naar de delta om te luisteren
over de uiterlijke wereld
Verwondering voor het oprapen
over de wereld achter de wereld van de dingen / vormen - over de niet-zichtbare wereld - over de innerlijke wereld
Stilte in klank
over de wereld van de oorzaken, zaadvormen, blauwdrukken - de wereld van de kwaliteiten van dat wat geen oorzaak heeft - over het innerlijk zelf
De woorden spoelen aan
over het schrijven (als proces), de schrijver en de lezer

Inmiddels zijn de gedichten ook in volgorde gelegd. Nu moeten ze nog een keer heel exact worden bekeken ... kan er nog iets weg, moet er nog (meer) interpunctie, moet er nog een woord veranderd ...

Ook heb ik foto's / schilderijen uitgezocht voor op de titelpagina's van de hoofdstukken en voor de cover.


wordt vervolgd

dinsdag 31 mei 2016

oplichten

woorden met verschillende betekenissen zijn een onuitputtelijke bron van inspiratie

oplichten

in het donker lichten zij elkaar op
ogen fonkelen
hun lippen zijn gesloten
omdat
er geen harde woorden meer worden
gesproken

in het zwijgen groeit
de dikke laag duisternis
die het liegen zich oplegt
leugen na leugen
opgelicht

of ging het zo

in het donker lichten zij elkaar op
ogen fonkelen
hun lippen zijn zachter dan anders
omdat
er geen harde woorden mee worden
gesproken

in het zwijgen verdwijnt
de dikke laag duisternis
de vergeetachtigheid die
niet in maar om het hart
genesteld lag

nu stralen zij weer van binnenuit
in alle eenvoud

woensdag 4 mei 2016

dodenherdenking

wat is dat toch
doden herdenken
op een plek in de tijd

herdenken we wereldwijd
niet altijd – mensen
als familieleden
uit het verleden
in het magische nu

kijken we niet voor méér
dan enkele minuten
naar de innerlijke eenheid
van ons allen, in bewondering
voor wat we overhebben
voor elkaar

wat is dat toch
doden herdenken
een moment op een plek

is de mensheid niet meer
dan ‘dood en levend’
is dat in stilte te voelen …


4 mei 2016

zondag 1 mei 2016

glimlach

zullen we samen huilen
onze tranen laten biggelen
over elkaars wangen
om de dood die steeds
dichterbij kruipt naar
een zwakte in het lijf
ons de hartslag laat aftellen
de ademstoten laat vergeten
of zal ik lachen om de zeis
waar ik niet meer in geloof
maar jij nog even wel
het kan verkeren
ons brein is dubbel en dwars
ja, wars van geween
en tandengeknars
slechts de voorraad cellen slinkt
onze tranen blijven vloeien
als dauwdruppels in het
vroege ochtendlicht en ons
lachen smelt tot een glim


30-4

zaterdag 30 april 2016

gekras en gekraai

toen ik de kachel opende
zat daar een zwarte kraai
hij keek mij handenwrijvend aan
knipoogde even en stapte
parmantig de kachelpijp in

er stoven wat roetdeeltjes
naar mij toe en ik vroeg
mij af waarom hij witte
handschoenen droeg
zonder een spatje zwart

of had ik mij dat verbeeld
ik hoorde nog vaag
getrappel in de pijp

voor een moment kwam
de gedachte op naar buiten
te gaan om hem uit de
schoorsteen te zien wegvliegen
maar ik hoorde niets meer
ik was al weer te laat

ondeugende kraaien
ik vind ze leuk


30-4-16

zondag 24 april 2016

tipje van de sluier


Vanmiddag lees ik bij het Open Podium o.a.



een stukje uit het Gilgamesh-epos

...
Zijn wellust liefkoosde en omarmde haar.
Zes dagen, zeven nachten was Enkidu in bronst en bedreef de liefde met Samhat.
Pas toen hij verzadigd was van haar charmes,
keek hij om naar zijn kudde.
...





en een gedicht van Rumi

...
Ik werd dronken in de
een of andere kroeg,
maar als ik weer ben teruggekeerd,
zal ik helemaal nuchter zijn.
Ondertussen ben ik als een vogel
van verre oorden,
gekooid in den vreemde.
De dag breekt aan dat ik uitvlieg,
maar met wiens oren
hoor ik mijn eigen stem?
Wie spreekt met mijn mond?
Wie ziet met mijn ogen?
Wat is de ziel?
...

de rest blijft nog een verrassing!

vrijdag 22 april 2016

Open Podium Hellevoetsluis


Op zondag 24 april zal ik hier e.e.a. lezen: vier gedichten die een relatie hebben met Het Tweestromenland. Met eigen poëtisch werk praat ik deze gedichten aan elkaar. Het zal gaan over liefde, dood en denken.


maandag 11 april 2016

gezongen gedichten

https://www.facebook.com/magda.haan/videos/1208055129214671/



Clementine Volker zingt een gedicht van Magda Haan en mijn gedicht, gecombineerd tot één lied.
De opname is gemaakt door Magda tijdens het openingsfestival van Woord&Kunst in het IC Grevelingen op 8 april 2016.

foto: Danny van de Griend

vrijdag 8 april 2016

woord & kunst










Vanavond het grote openingsfestival van WOORD&KUNST in het Informatiecentrum Grevelingen.
5 muziekgroepen/muzikanten en 7 dichters zullen optreden tussen kunstwerken en banieren met gedichten en foto's van de kunstwerken.






tijdens het inrichten


Zelf zal ik o.a. het volgende gedicht lezen:

Land van lucht en lijnen
die verdwijnen in de verte.
Kilometers waterkant:
dijken, drab en strand -
ik loop hier als de kust
mijn dagen te slijten.

zaterdag 2 april 2016

voorjaar

zij vrolijkt door het voorjaar
kleurt vooral heel veel geel
en laat veren opwaaieren
in de lichtheid voor jouw gezicht
voor jouw plezier nu en hier
vertekent zij een koele ochtend
met voorverwarmde zonnestralen
stralend rond wapperende haren
van amuse tot dessert
zij is de muze van dit concert


2-4

zaterdag 26 maart 2016

verkoudheid

ik vouw de wind om in mijn jas
en vang de zon op met mijn hoed
de regenboog legt kleuren bloot
en wolken vluchten voor mijn schaduw
ik rits mij dicht voor regenvlagen
trotseer als trotse heer de storm
die op komt dagen zonder vragen

wanneer de wind zijn kracht verliest
de vlag slap wappert, het paard
briest – antwoord ik met genies
het is weer tot in mijn botten gekropen
kippenvel vertoont plekken, vlekken
en de leden rillen in gezamenlijkheid
als een ode aan alweer verkoudheid


26-3-16

zaterdag 19 maart 2016

het gevecht op de grens

hoe lang zal het duren
voordat huidige vluchtelingen
van oorlogsgebieden
op de vlucht gaan uit de landen
die nu troostrijk lijken
maar besmet blijken
met grootschalige
vergiftigingspraktijken

waar vecht je liever tegen


19-3-16

vrijdag 18 maart 2016

tussentijds

en zo verglijdt het ene leven
in het andere – zelfs het gevoel
er tussen gevallen te zijn, weggedobberd
van het natuurlijk waaiende evenwicht

gezwicht voor grote getallen
eet het leven zichzelf op
en verloopt, verkrimpt het
tot chemische structuren
ingeperkt tot giftige formules

is vluchten nog mogelijk

eet het dan wreed om zich heen
of wordt er enkel vuiligheid opgeruimd

het oordeel is geschiedenis in boekvorm
voor hen die nog van lezen houden


18-3

vrijdag 4 maart 2016

pas op!

het donker daalt vol regen
en zakt als een natte zak
over zover ik kijken kan

op de vensterruiten beginnen
de druppels te tikken en het
is wachten op winterse neer-

slag die als het niet blijft
liggen neerslachtig maakt
met de nare nasmaak van

waar doet dit mij aan denken
en dat is nu juist iets wat
nietgedacht noch uitgesproken

moet worden want narigheid
is slechts een omstandigheid
van afgescheiden vertoeven

een vindplek waar je iets kan
oprapen maar ook waar ik
jou steeds opnieuw verlies


2-3

maandag 22 februari 2016

zegen

deze klanken scheppen de wereld
spiksplinternieuw en toch bekend
herkend zonder beaming
overkomt het je, dan beleef je
deze zegen is mijn
niet begrijpende begrijpelijke woorden
laten het hart luisteren
het brein stoppen met analyseren
en verteren is vervliegen
herhaling rent zichzelf voorbij


22-2

zaterdag 13 februari 2016

post anno 2016

Aan de overkant
rijdt de postbode
op haar fiets
in de regen.

Zij bezorgt de brieven
van het leven en de dood
aan mensen
die er niet op wachten.

Goedbedoeld
schrijven we elkaar
nu en dan nog
- ’t wordt minder -

een brief, gelegenheidsproza
over alledaags leven
en een enkele keer
een soort in memoriam

aan een nabestaande
in rouw, er op vertrouwend
er weer even tegen te kunnen
door een gevoelig schrijven.

De postbode is al straten verder
wanneer de ontvanger
de brief heeft gelezen
even gehuild, ontroerd gelachen.

Als het vuur zou branden
kon de brief daarin verdwijnen,
nu blijft hij nog wat liggen
tot het oud-papier wordt opgehaald.

Alleen de postbode
bewaart - in haar dromen -
vermeende liefdesbrieven
ruikend naar lelietje-van-dalen.

donderdag 4 februari 2016

interpretatie

in de lichte weerschijn
van jouw blauwe ogen
klinkt een wereld van
onzekerheid en pijn

maar hoe ik ook luister
ik voel mij bedrogen
mijn interpreteren is
onzuiver, vol van venijn

kan ik anders, anders
luisteren en kijken …

in de lichte weerschijn
van jouw blauwe ogen
klinkt een wereld met
een vrolijk fijn refrein

mijn Janus-spiegelbeeld


4-2

zaterdag 30 januari 2016

de delta

Gelezen op vrijdag 29 januari bij de opening van de expositie DOORBRAAK





















de delta

Ik ging naar de delta om te luisteren
naar de vogels op de slikken
de golven van de zee, de wind in mijn oren
de verhalen in een eigen taal

Ik ging naar de delta om te kijken
naar de dijken en de duinen
de boeren op het land, de vissers op zee en
naar het vuurtorenlicht, draaiend in de nacht

Ik ging naar de delta om de storm te voelen
het zout van de zee te proeven
en de geuren van het land op te snuiven
pee en juun, herfst en hooi

Ik ging naar de delta om te werken
en liep daar vele jaren heen en weer
met lusten en lasten in mijn handen
met een pratend hoofd en mijn omvattend hart

Ik ging naar de delta om te redden
te troosten, op te ruimen, weg te schrobben
bezig te zijn met Fluzi* en fusies
te herdenken jaar in jaar uit

Ik ging naar de delta om te rusten
het werken was opeens voor mij gedaan
nu rest mij slechts het luisteren en kijken
Psalmen fluisteren en wijken, uit de delta


* Flakkee uit zijn isolement

zaterdag 23 januari 2016

zielenvreugde

in de droge bedding van
dit doorgewinterd landschap
ligt mijn ziel te luisteren
naar de zomerklanken
van veranderende wolken
en dauwdruppelend mos

jouw roerselen omstrengelen
steeds opnieuw de mijne
beweeglijk – en toch
slechts aanraking in stilte
in veilig herkennend weten
onafscheidelijk als eb en vloed

in het kleurend najaar
van opspattende tijdelijkheid
en vrijelijk loslaten
dromen onze zielen
naar het lichte groen
omkringeld door waterwit


23-1

zondag 17 januari 2016

gelezen bij Kunstplus

op 16 januari bij de nieuwjaarsreceptie en de opening van de expositie van Renate van Opdorp en de presentatie van 'Dicht op Kunst' van Els Huurman


wie zei ook al weer
‘Kunst maakt het onzichtbare zichtbaar’
wat Kleeft er toch aan kunst
dat het voorbij zintuigen, gevoel en rede
ons voert naar tijdloos zijn, tevreden

is het genade of een gunst
van het Onnoembare
of van ons zelf
wanneer we als een kind
kijken naar
IETS of NIETS



concept / reflectie

de mens als constellatie
lichaam-denken-voelen
laat zich doorgaans
in de luren leggen
door de explosies
myriaden van pixels in het
twee en driedimensionale vlak

vlak voor een muur
staart hij naar leegte

en zelfs in de spiegel
ziet hij zich niet



waai maar

waai door mijn veren
waai maar wind
schijn door mijn bladeren
schijn maar zon
stroom door mijn dalen
stroom maar water

de aarde leeft
leeft op en onder jou
jouw handen en jouw voeten
maar vooral toch in jou
ja, de aarde leeft in jouw hart
tezamen met alle sterren

vol liefde stroomt het
door jouw klanken
vol aandacht schijnt het
door mijn woorden
vol geluk waait het
door onze verzen en werken



Rothko’s kleuren
zuigen je
naar binnen
naar achter
het benoemen
van dit en dat
het dagelijkse

zij zijn als de akker
waarin de schat
verborgen ligt
blijf maar kijken
hier is het
hier is het stille zijn

maar je mag ook
weglopen


dinsdag 12 januari 2016

gedichten bij 'het ontstaan'

Bij de opening van deze expositie las ik de volgende gedichten:

uit zichzelf

De regels op papier
schrijven zichzelf vol
met krullen en letters.
Het gedicht is begonnen
de toon is gezet.
Geen denken noch doen
alleen nog het laten
het praten – fatsoen.
Lezen, in vreze herlezen
in eerbied en dankbaar
voor het gebaar,
het exploderen van
het woord, gehoord

in zichzelf.


licht

het lichte licht
doorstraalt stralend
het wezen der dingen
harde vormen zijn slechts
een rafelende buitenkant
instant gehouden door
concepten en gedachten
mijn gevoel maakt
dit zien zachter
en laat mij kijken achter
de schil van uiterlijk
van binnen lijkt alles
meer op elkaar op mij
daar is het lichte licht
daar is het vrij 


schepping

is het er
of is het er niet
schep ik mijzelf
of toch een ander
maar wat kan ik
anders, dan scheppen
naar mijn beeld
en gelijkenis

reproduceer ik
mijzelf in klank
woord, getallen
dna, wetmatigheden
schoonheid en trouw
creëer ik
man en vrouw …

ach, ik glimlach
slechts naar mijzelf
en … naar jou


zullen we

ik kijk in mijn leegte
en de dag is voorbij

genietend van tweezaamheid
spelen de goden mijn spel

ik schrijf de teerling
en slijp de groeven

mijn wil is troef en
verliezen = winnen

ik kijk in mijn leegte
de nacht is voorbij

zullen we nog een keer


De Gezegende

De Gezegende snoeit wat uit het paradijs
legt hier en daar de hop wat om
en van de houtwal moeten de pieken
van de klimop het ontgelden.

De zon schijnt omfloerst te zijn door
het wolkendek op meteorologische hoogte;
maar er is geen wind en dat
maakt de temperatuur aangenaam.

Talloze hommels zijn al opgestaan,
maar de meeste mensen liggen nog te slapen;
arbeiden noch rijden en dat
levert aangename scheppingsmuziek op.

Dan ontvouwt zich de dag
en voordat alles goed en wel is doorgedrongen
staat de zon aan de andere kant
goudgeel te schijnen op de toppen van de bomen.

Even niet opletten en de dag is voorbij,
de avond gevallen in het duister van de nacht
en de nacht opgelost in een droomloze slaap:
zwart, zwarter dan wit - bliksem en donder-

dag - dag, dagen, weken, jaren, mijn leven
en jouw lezen, stamelende klanken
in de trilling van lichtjaren en dimensies
verloren in het moment van nooit geweest

of zal zijn, in een gedachteflits
van een worm of duizendpoot,
een grasspriet of een gesponnen web
dwars door het universum zonder ruimte.

Wat is er overgebleven als het ervaren
is verslonden … wat doet het licht
weer lichten in een nieuw woord
van een nieuw benoemde Gezegende.