zondag 17 januari 2016

gelezen bij Kunstplus

op 16 januari bij de nieuwjaarsreceptie en de opening van de expositie van Renate van Opdorp en de presentatie van 'Dicht op Kunst' van Els Huurman


wie zei ook al weer
‘Kunst maakt het onzichtbare zichtbaar’
wat Kleeft er toch aan kunst
dat het voorbij zintuigen, gevoel en rede
ons voert naar tijdloos zijn, tevreden

is het genade of een gunst
van het Onnoembare
of van ons zelf
wanneer we als een kind
kijken naar
IETS of NIETS



concept / reflectie

de mens als constellatie
lichaam-denken-voelen
laat zich doorgaans
in de luren leggen
door de explosies
myriaden van pixels in het
twee en driedimensionale vlak

vlak voor een muur
staart hij naar leegte

en zelfs in de spiegel
ziet hij zich niet



waai maar

waai door mijn veren
waai maar wind
schijn door mijn bladeren
schijn maar zon
stroom door mijn dalen
stroom maar water

de aarde leeft
leeft op en onder jou
jouw handen en jouw voeten
maar vooral toch in jou
ja, de aarde leeft in jouw hart
tezamen met alle sterren

vol liefde stroomt het
door jouw klanken
vol aandacht schijnt het
door mijn woorden
vol geluk waait het
door onze verzen en werken



Rothko’s kleuren
zuigen je
naar binnen
naar achter
het benoemen
van dit en dat
het dagelijkse

zij zijn als de akker
waarin de schat
verborgen ligt
blijf maar kijken
hier is het
hier is het stille zijn

maar je mag ook
weglopen