Aan de overkant
rijdt de postbode
op haar fiets
in de regen.
Zij bezorgt de brieven
van het leven en de dood
aan mensen
die er niet op wachten.
Goedbedoeld
schrijven we elkaar
nu en dan nog
- ’t wordt minder -
een brief, gelegenheidsproza
over alledaags leven
en een enkele keer
een soort in memoriam
aan een nabestaande
in rouw, er op vertrouwend
er weer even tegen te kunnen
door een gevoelig schrijven.
De postbode is al straten verder
wanneer de ontvanger
de brief heeft gelezen
even gehuild, ontroerd gelachen.
Als het vuur zou branden
kon de brief daarin verdwijnen,
nu blijft hij nog wat liggen
tot het oud-papier wordt opgehaald.
Alleen de postbode
bewaart - in haar dromen -
vermeende liefdesbrieven
ruikend naar lelietje-van-dalen.
