het licht der werelden

Er is Kerst in de tijd en Kerst in de eeuwigheid, net zoals dat het elke dag Pasen is.

het licht der werelden

zie je ook het licht
in de wereld van duister gedrag
ja, ik mag … op eigen gezag

zie je ook het licht
in de wereld van onmacht
van had-ik-maar tot ik verwacht

zie je ook het licht
in de wereld van het hart
stralend en het lot niet getart

zie je ook het licht
in de wereld van wachten
de tijd dat wij lachten

zie je ook het licht
in de wereld van wensen
door al die miljarden mensen

zie je ook het licht
in het universum van jouw ziel
ja, buig daarvoor en kniel

en zie dan het licht
door regen, zon en regenbogen
in ieders, ja, in ieders ogen

getij

nog even, ja nog even

verloren slenteren in de regen

met oude gedachten aan

en vuisten geknepen

tijden later, ja tijden later

met blote voeten in de zee

tevredenheid glijdt naar

en golven kwijnen weg

nog even, ja nog even

doorlopen in het zoute water

met herinneringen vervlogen

en een hart zo vol van

tijden later, ja tijden later

zorgeloos lopen in de sneeuw

met een doorweekte glimlach

en beide handen open

13-12 

Loving Vincent

Naar aanleiding van de film ‘Loving Vincent’ heb ik de brievenboeken van onder het stof vandaan gehaald en er diagonaal wat in gelezen: zinnen gesprokkeld

en deze zinnen tot een gedicht gemaakt:

Waarde Theo,

ik ben wel nieuwsgierig

de velden zijn nu mooi hier

de boekweit staat heerlijk

wit in bloei

er is karakter en effect

in die andere dingen zit meer

ondanks dat zij er niet uitzien

groenezeepachtig

de tekenaar tekent terwille

van de liefde tot het tekenen

met wat oefening maak ik

er elke dag één

ik sta nu niet meer zo machteloos

voor de natuur als vroeger

er zal overal wat te schilderen zijn

dat kunt ge denken

dat algemene mooi doen tegen

elkaar van de tonen in de natuur

zal trachten mijn roer recht te sturen

en het doodeenvoudige schilderen

ik ben zo melancholiek geworden

Uw zo liefh. broer Vincent

28-11

het raadsel

De afgelopen tijd heb ik veel plezier beleefd aan het lezen van dit boek:

het raadsel

en dan
loop je terug
in de omhelzing 
van de eenzaamheid

daar het ontstijgen
aan het denken
weten dat leven
plaats vindt
in dialogen

in het luisteren
naar vriend en vijand
in het fluisteren
en in het schreeuwen
om de eeuwen
te overbruggen

en dan
laat eenzaamheid
je los, kloven gedicht
omhelzing zonder woorden


n.a.v. Het raadsel Spinoza van Irvin D. Yalom
18-11
Nu even een paar dagen 'bijkomen' en dan ligt 'Het labyrint der geesten' van Zafon op mij te wachten.

wandelen

mijn honderdste gedicht van dit jaar:

wandelen

naar huis altijd weer
schoenen jas aan uit
oren open
grint verknarst
banden verslijten
vogels die zich vergissen
gedachten die bijten
de kerkklok nog één
een losgeslagen depressie
fladdert uit het carillon
vleugellam …
ogen open
geduizel van blad
herhalende straten
onwaardige wolken
de geur van geen oorlog
en de smaak van net niks
altijd weer naar huis
waar het potlood schrijft
met volle aandacht
tussen gisteren en morgen
daar waar het oplost in
niet-wandelen


9-11

naam

wacht, zei zij
wacht met antwoorden
laat zwijgen toenemen
vragen ongedaan maken
mijn rimpels gladstrijken
mijn tong zich neerleggen

verwacht mijn overgave
verwacht niets anders
laat mij mijn gang gaan
mijn wimpers optrekken
vragen verstillen terwijl
mijn glimlach zich roert

onverwacht klink jij dan toch
onverwacht zeg je mijn naam


6-11

er is, meer

ga er maar in en loop er maar doorheen
geen deuren, noch gaten om in te vallen

sla nevel als schubben om je schouders
kijk zorgeloos in het transparant-etherische
ga over de bodem in jouw ademlichaam

rijs op uit het meer als lady-of-the-lake
omringd door zwem-nimfen en ruimte-elfjes

pak bonte bladeren van kastanje en eik
stuk voor stuk – laat ze stilaan langsdrijven
op de parelmoeren grens van water en lucht

zie toe op dit alles als mateloos intense minnaar
vanachter een broze russula, een berijpte mag ook


15-10

melancholie van de creatie

hooghangende bewolking
mist het daarboven in de hemel
en als ik me bedenk, bedek
mist het dan ook in de hel

verlangt de eenling zich tweeling
de een met pillen, de ander gezond
of draalt deze zonderling als
een anderling in eigen keuze rond

taal kraakt in lettergrepen
maakt van accenten een bende
let noch op de eerste lezer
noch op de laatste … die onbekende

die de versleten woorden begraaft
op het kerkhof van smart en rust
waar de woorden wegfluisteren
als humus voor nieuwe onrust


13-10
mede n.a.v. MELANCHOLIE VAN DE ONRUST van Joke J. Hermsen (eerste hoofdstuk)

familie

Gisteren heb ik DE SAMENKOMST van Anne Enright uitgelezen. Halverwege het lezen schreef ik er onderstaand gedicht over, dat ik op 7 oktober j.l. voorlas bij het Literaire Café in de Zwaluw te Sommelsdijk.

familie

ik loop door
een halfdonkere kamer
naar onze jeugd
zonder iets aan te raken
en zie opeens haar

ze staat stil
te kijken door
de spiegelende winkelruit
haar blauwe jurk
beweegt door een zuchtje

de kleur is zo hemels
dat het lijkt of zij
geen jurk aanheeft
nee, alsof zij geen
lichaam heeft

en toch steekt haar hals
als een marmeren zuil
uit die blauwe jurk
en zijn haar lippen als
van albast, niet koud

maar ongenaakbaar
ziet zij in de weerspiegeling
de tijd zich splijten in
een voor - en na de dood
van een kleinkind

één van de velen die toen
nog verwekt moesten worden …
is hij werkelijk al dood
of slaapt hij nog
in deze halfdonkere kamer

mist

Dirksland, 23 september 9.05

mist

het is beslist

de mist

die mij het zicht

ontneemt

waardoor ik

ontheemd

naar buiten kijk

en bezwijk

voor een innerlijk

beeld van gezien

herinnering aan haar

en ooit misschien

keert zij weer

als ik naar buiten staar

wanneer de mist

in mijn ogen

is gewist

23-9

Salute

Salute 

geen taalzucht kwam naar boven

gedurende ons Venetië-verblijf

woorden van poëzie bleven 

drijven tussen het schuim of

krompen door gondeliersgezang

toch zakte daar nog niet alles

naar beneden – onder water

waar het stonk als van oudsher

zelfs tijdens een eerste slok spritz

boorde die stank zich naar binnen 

thuisgekomen borrelen opeens

de woorden van steeds meer

erosie, vergankelijkheid en het

stilaan verslijten van een stad

onder het gewicht van toeristen

het is mooi, erg mooi – geweest

rijkdom, allure en sierlijkheid

ze vallen nu ten prooi aan selfies

en zelfs de katten zijn vervangen

door honden …

12-9

vingeroefeningen

Om het schrijven vingervaardig te houden zet ik mijzelf er regelmatig toe om observeren en schrijven dicht bij elkaar te brengen. Mogelijk leveren deze 'oefeningen' tzt de poëzie die geschreven moet worden ...

omslag

de zon brandt op mijn veld
achter de bomen is de lucht
zwaar donkergrijs en
rommelt het onweer
hoelang zal het duren
voordat de wolken
hun paarse schaduw
neervlijen op mijn vel
hun weldadig vocht
in mijn landschap uitgieten

mij laten omkeren op mijn schreden
weemoedig huilend
mijn bloemen rooddoorlopen
achterlatend op het slagveld
van de verhagelden

later

de hond blaft de regen
tegen het raam – geluiden
dringen door waterdruppels
en glas – gerikketik en
schor gewaf achter elkaar door
zolang ik schrijf en luister
lees en herlees en de verkeers-
geluiden, als niet verkeerd
hun gezoem toevoegen aan
de symfonie van de natuur
op dit moment, deze minuten
van luisteren naar oertonen
van het leven, het geven en
ontvangen van klank: tik
waf tik waf tik waf tik waf


1-9

haar man

Ik ben nog niet op de helft van Meander van Tessa de Loo, maar nu al diende zich een gedicht aan. Ik kan soms zo geïnspireerd raken door een eenvoudige beschrijving van een 'handeling': ... terwijl de vingertoppen van haar ene hand aan de dunne vingerkootjes van haar andere hand trokken.

haar man

ze speelde met haar vingerkootjes -
wit rood - en haar lippen bewogen
alsof ze iets vragends wilde zeggen
lang luisterde ze half en zweeg

opeens kwam haar giftig verhaal
en stopte het spel van haar handen
haar betraande ogen staarden naar
de vloer tussen een kring van voeten

nadat de leugen was doorgegeven
bewogen haar vingerkootjes weer
als hadden zij niet anders gedaan

eenmaal buiten keerde de buurvrouw
haar hoofd om en sprak door een kier
van de deur tegen de achterblijvers:


27-8

met open mond

Je kan zeggen dat de inkt van het gedicht over de gebeurtenissen in Barcelona nog niet was opgedroogd toen ik het al op Facebook plaatste ... ik had het nog niet eens op dit blog gezet.
Ondanks dat we steeds dezelfde woorden gebruiken zijn de combinaties legio. Ze willen steeds opnieuw tevoorschijn komen. Ook de woorden over de dagelijkse dingen. (ik gebruik doorgaans liever de naam Allerhoogste dan de naam God ... maar in een gedicht heeft de dichter het niet altijd voor het zeggen)


met open mond

Hoe zorgvuldig kan taal zijn.
Niet tijdens het schillen van
een appel had ik een gesprek
met God, maar het schillen
van de appel was het gesprek.

God noch ik sprak, spraken
tijdens – tijd – verleden tijd
gevuld door onuitgesproken
woorden, met-zorg-vervuld
gehoord  … zoals het hoort.


21-8


Hieronder dan toch nog maar hier op dit blog. 


Barcelona

zij wandelden
en wisten niet
dat ze al
slachtoffer waren

hoeveel stappen
zet jij nog
voordat
jouw lichaam valt

zie je jouw beul
nog wegrijden
vanuit welke ogen
kijk je dan

op welke weg zijn
geen mensen gevallen
waar zijn
de straten zonder bloed

wij wandelen
en weten niet
wanneer een
laatste, laatste stap


18-8

aanraking

zijn gedachten dramden zwaar
woorden dreunden als verdichting
gevaar, van en over hier-en-daar
wankelde de afgrond, wacht …

de tere aanraking van haar
voelde vredig zoet, verlichting
de zuiverzachte huid van haar
hand was als zonlicht in de nacht

nu zeilen zij samen over zee
wilde haren wapp’ren in de wind
dolfijnen dansen met hen mee

als hij een keer opnieuw begint
met vrij uit klagen over ach en wee
antwoordt zij: je wordt bemind

meer dan stof alleen

wat mag er gebeuren
als je zonder zeuren
alle buitenkant wegdenkt

niet het negatief ziet
maar de binnenkant en dan
daar weer de binnenkant van

hoe lang is dat vol te houden
waaraan blijf je trouw en
wat blijft er tot zo ver over

van het sterrenstof
hoeveel heb je meegegeven
aan de schillenboer

wel of niet

een ochtendstemming

is geboren - verleiding

als het rijpend korenveld

zich bevrijdt uit de akker

wakker geworden stemmen

gonzen rond - verleiding

als hommels vol stuifmeel

verplaatsen zij gestaag

zijn wandelende gedachten

en zware benen - verleiding

nu nog traag op gang

en bang om door te gaan

maar de tijd stuwt voort

en koestert - verleiding

de vertraging versnelt

haar brief brandt in zijn hand

23-7

scenario

aan de rand van het strand
daar waar het zand ophoudt
of aan de rand van de akker
waar geen graan meer groeit

sta ik daar of een ander
aan de rand van de foto
deels achter de zilveren lijst
kijkend naar voorbij

in de binnenrand van de ring
staat daar mijn naam of de jouwe
de gerafelde rand van mijn gedachte
geeft geen antwoord - geen vraag-teken

aan de rand van het leven
waar rouwranden van nagels
en advertenties samenvallen
kantelt het beeld - voor-beeld

lijf, zand, graan, vergeelde foto
en een stuiterende ring over straat
die te laat wordt opgemerkt
slechts gevolgd door de camera


12-7

bijna

leef jij ook in verre oorden
vrij en eenzaam als ik hier
geniet jij van dezelfde woorden
met een glimlach en plezier

hier en daar is overbrugbaar
als een reis door ons gevoel
maakt ons beiden onverstoorbaar
rechtaan gaan we naar één doel

de leuning plakt als kleverig snoep
de trap wentelt verder naar omlaag
dwars door wolken mist en regen

jij staat te wachten op de stoep
en zwaait mij toe, fluisterend traag
dan bots ik knalhard ergens tegen


1 juli

Kunstschouw 2017

Kunst als intermediair tussen feit en fictie 

Woeste Noordzee - door Sil van Mil

Een van de eigenschappen van kunst is dat zij inspireert. Het zet degene die bijvoorbeeld een schilderij observeert aan tot creatief denken. Maar ook een onverwachte wending kan inspiratie zijn voor een creatieve geest. Een windvlaag bijvoorbeeld en de gevolgen daarvan. Feit en fictie vinden dan elkaar. 

Wat wind vermag

Het strooien hoedje gegrepen door de
wervelende wind, tolt tot op de grond.

Aangewakkerd tot een stevige vlaag
stuwt zij het zoute water van de branding
tegen het canvas omhoog, dat nu tot leven komt.

Zie hoe wonderlijk werkelijkheid en fictie
samenvallen in het brein van de kunstenaar.

23-6 
Tino van Kampen - n.a.v. ons bezoek aan de Kunstschouw
Naar aanleiding van zijn gedicht dichtte ik het volgende:

zo de wind het wil

de hoed waait
kapriolen draaiend
van mijn hoofd
naar het stof
op de boerengrond
voor de oude schuur

het water waait
kapriolen draaiend
in de branding
omhoog tegen het doek
waar zij het
uit haar hart penseelt

waaien feit en fictie
kapriolen draaiend
door elkaar in zijn
en brein – breekbaar
of vrijelijk samenvallend
zo de wind het wil

24-6 

de ballerina en de prinses

la ballerina en la principessa

wat blijft er over
als het boek uit is
voordat het verhaal
begint …

sigaretten naast het graf
ondergelopen straten
een sprizz op een terras
of een Bellini

een overleden glasblazer
toeristen misschien evenveel
als palen onder water
steeds meer herinneringen

… en dan, eindelijk
de gekoesterde af-
spraak
sprakeloos


n.a.v. Ontmoeting in Venetië door Rosita Steenbeek
21-6

little story

Soms is het echt raadselachtig waar de woorden vandaan komen bij het schrijven van een gedicht en hoe opeens onverwachte wendingen tevoorschijn komen ...

little story

alsof de zeggingskracht
er uit weggeschoten is
zo liggen de woorden
als verloren op de grond

met een witte lijn er om
zou het een lijk kunnen zijn
de plas bloed is adellijk paars

de patholoog-anatoom schudt
met de woorden en haar hoofd
‘nog niet lang geleden overleden’
lijkt zij te willen zeggen
starend naar de rechercheur
die ook geen woord uit kan brengen

sprakeloos overrompelen zij
elkaar en hun professie

op de afloop moet gedronken
hun kelen gesmeerd maar
in de pub komt er geen
bestelling uit hun open mond

de barkeeper echter tapt in volle
ernst 2 overlopende glazen ale

tijd voor de aftiteling


11-6

zingen, lachen en beminnen

wie zingt het vetst

en lacht zo schriel

dat mijn aanblik

er steeds in verdwijnt

wie lacht het coolst

en zingt zo iel

dat het fluistersuizen

in mijn oren wegkwijnt

wie zingt geweld

terug in de schede

en glimlacht om

het verkregen resultaat

wie glimlacht zoeter

dan gevoel en rede

en zingt de sterren

uit de plassen op de straat

jij zingt en lacht

ik lach en glim

jij voelt heel zacht

zachter als ik jou bemin

6 juni

Pinksteren

zoals zij vuur ziet

ontwaart hij enkel rook

hij voelt de warmte

zij het branden

er glijdt een pinkstergloed

langs bomen en de heg

de een loopt op het kerkepad

de ander loopt ernaast

soms is er een verliezen

in zijwegen van het bestaan

maar als hun wegen kruisen

vindt een ontmoeting plaats

beiden zien het licht

de afstand tot elkaar

toch gaan ze hand in hand

hun eigen eigen weg

zoektocht

de weg spreidt stenen uit
in lange rijen naar ver
totdat het overloopt in pad
steeds smaller – overwoekerd

waar zal het einde zijn
of is daar juist het begin
wat houdt mij gaande
nu vermoeidheid toeslaat

benen en brein weigeren
waar is de wilskracht
en wat is de drang om
het AΩ-punt te vinden

… wat zegt die vlinder
… wat fluistert die bloem
… wat fluit die vogel
… wat zingt die mens

hoor ik mijn melodie in al
die sprankelende stemmen
wat zal ik ontmoeten
als ik eindelijk eens stil sta

oplossing

Het horen en lezen van verhalen en het kijken naar foto's en objecten combineren zich in het creatieve in de gevoelens-gedachten-wereld ...

oplossing

kom maar tevoorschijn
jij mysteriekracht
vanachter het gordijn
dat wappert zonder dat

het raam openstaat
jij bent er wel en niet
gezien, gehoord, geweten
en steeds weer vergeten

kom dus nu tevoorschijn
jij voorvader, engel
jouw duister verblindt
in de wolk voor de maan

rechtop in bed waait
de wind door mijn haren
bezweer ik gevaar en
ontken elk verzet

kom tevoorschijn
jij schijnbare ander
sterrenspiegelbeeld
waarin ik oplos


19-5

jahoor

Ik hou van 'vrije' verzen, maar soms is het gewoon leuk om een heel ritmisch gedicht te schrijven en dan mag het nog rijmen ook.

‘jahoor’

voorbij en vergeten
van mij is geen last
je zal het maar weten
teloor pen en kwast

panelen en doeken
ook schrift en papier
van mij ver te zoeken
maar wat nog plezier

dat is de intentie
in oog en het oor
voorbij de pretentie
alleen nog: ja hoor

zie nu naar het leven
de stilte in groen
en kijk dan heel even
naar mij zoals toen …


8-5

vrij

Mijn bijdrage bij al het schrijven vandaag over vrijheid ... 

vrij

hij schreeuwt het zwijgen
om mijn oren
geraas en gefluister
gesuis en gezang
ik ben het lawaai en de stilte
de angstkreet en het loflied
ze klinken
in alle heftigheid
zonder oordeel
in de momenten
waarop de tijd stilstaat
de adem stokt
ogen niet knipperen
alleen de harten slaan

5 mei

na witte donderdag

overgang

alles van waarde is weerbaar
zelfs een hoofd vol bloed en wonden

leven in een zekere eenheid
en dankbaar eren

lijden en sterven
daarmee leiden en transformeren

elk moment een stralend voorbeeld
wij doen en laten aan elkaar

laat anderen
wordt voorbijgangers


14-4, goede vrijdag


een stille dag

als het niet kan
een stil uur
en als dat niet kan
een stil kwartier
en als dat ook niet kan
een stille minuut

terwijl iets in de helse
krochten daalt – daar
de terrorist accepteert
wordt het waakzame
vooruitzicht vergeten

draaft het bestaan door
zon, wind en regen
onbestemde bezigheden

nu en dan stroomt
genade
in een tijdloze seconde


15-4, stille zaterdag


opstaan

haar inwijding
is nu voltooid

verleden tijd
de zwarte randen
van het afsterven

haar opstaan is licht
zij volgt het pad
in de aardse tijd

ziet het blinkend schijnsel
in uitgestrekte woestijnen
en snel smeltend poolijs

ziet het dagelijks werk
voor deze handen
voor al haar handen
die omarmen, strelen
vasthouden en
loslaten


16-4, Pasen

op witte donderdag

vermalen tijd

een maaltijd
een laatste maaltijd
wat moet er nog gevoed

waarom wordt er gevoerd
is in dat moment, die han-
deling een wederkerigheid

wie voedt wie
en waarmee
welk lichaam
wordt gegeten

willekeurige dood
of zomaar een leven
welke wil en van wie
wie wil er keurig leven

onwillekeurige dood
niet keurig sterven
bloed zonder spijt
geslacht in de strijd

een gevecht om beter
anders dan toen
of alleen maar nu
nu het moment zich eeuwigt

Met een boekje in een hoekje

beeld cover: Pien 

En toen was er opeens een nieuw boekje ...

Een verzameling gedichten die ik schreef naar aanleiding van boeken, gedichten en dichtbundels. Woorden, zinnen, gedachten en/of bedoelingen van schrijvers kunnen vaak inspireren. Soms pas als een boek is uitgelezen, op andere momenten kan het zijn dat ik tijdens het lezen – zelfs midden in een zin - stop om een gedicht te schrijven.

Tijdens het Literaire Café op zaterdag 8 april (morgen) in de Zwaluw te Sommelsdijk zal ik er enkele uit voorlezen.

hij werd niet gemist

bepleister de krassen op je ziel
de zolderkamer heeft een uitzicht

verhang de sombere hartstochten
maar hou de gangkast op slot

honger de malende gedachten uit
laat ze aanbranden in de oven

bleek de aura van het ego
tussen het wasgoed - één sok
de andere blijft gemist

boekenweek

n.a.v. het thema van dit jaar: verboden vruchten

detail uit de ets 'het paradijs' van Rembrandt

boekenweek

De kant van de appel
wat kijkt men mij aan
kon ik er wat aan doen
en waartoe heeft het geleid
hoeveel van mijn nakomelingen
worden er niet dagelijks gegeten
om de dokter weg te houden

De kant van de Eva
wat kijkt men mij aan
kon ik er wat aan doen
en waartoe heeft het geleid
hoeveel van mijn nakomelingen
verleiden nu in het verborgene
ik had daar geen weet van

De kant van Satan
wat kijkt men mij aan
kon ik er wat aan doen
en waartoe heb ik verleid
hoeveel woorden sliste ik nu helemaal
kon niet eens knipperen met mijn ogen
verbieden is slechts boekenpraat

De kant van God
kijkt men Mij wel aan
Mijn doen is niet-doen
en Mijn tijd is eeuwigheid
Ik zie mijn spiegelbeeld
in licht en duisternis
en ken Mijzelf, Adam

voorouders

het kerkhof lijst de doden in

in verweerde mosbegroeide namen

op slijtende en barstende zerken

langs nauwelijks belopen paden

de oude eiken beuken staan

al vele mensenlevens lang

bovengronds stil aan te waken

ondergronds de lijven te omarmen

geen vers betoverende bloemen

voor betovergrootouders

maar elk jaar worden ze bedolven

door hagelstenen op de stenen

en regent het bladeren

als serpentines in stik- en

geurende koolstoftinten

op hun afgedekte resten

het kerkhof is als een museum

met ingelijste portretten

ze kijken je aan en glimlachen

vanuit een fijnstoffelijk zijn

grens-gevallen

wat is er te zien in de opalen golven
die aanrollen naar tot in mijn tenen
voeten die overspoeld voelen
door duizenden glinsterende parels
en daarbij wegzakken in zand en drab

doe maar een pas terug en kijk dan
door je blonde wimpers naar achter
het terugzwellende water - later
is het als een patroon in de gordijnen
die stukgescheurd worden door de storm

maar nu mijn gedachten verdeelt
mijn uitgespuugde woorden zo zout
over ontstijgend verlangen
en mijn ingeslikte zinnen zo zoet
over embryonale tevredenheid

een meeuw krijst mijn droom uit een
maar wakker worden is geen optie
voeten zakken dieper in vloedlijndrijfzand
het hoofd verzinkt in bruisend ruisen
is dit een plaats om geboren te worden

voor het begin

Het schrijven van een sonnet zit altijd vol verrassingen, als alleen de eerste regel 'binnenvalt' en de rest al schrijvend, schrappend en herschrijvend z'n weg vindt ...

voor het begin

Het struinen door het golvend laagland
van de ziel en het eeuwig landschap buiten
geeft een verbindingsteken en een band,
al sta ik in huis te staren door de ruiten.

Verborgen gevoelens en onbenoemde gedachten
wellen op in de bron en kiemen in hun kracht.
Laten mij stil zijn, in verwondering achten
als binnen-buiten samensmelt – ik hou de wacht.

Omkering is in het verschiet. Toekomst
is verleden van weleer en vol en veel
is het zwijgen achter mijn verdwaasde ogen.

Ik kijk er doorheen naar jouw verwachte opkomst.
Dan start het Shakespeare-spel, heel sensueel,
met wonderwoorden, onze allereerste dialogen.


11-3

Op 8 april zal ik tijdens het Literaire Café van De Reizende Dichters enkele gedichten lezen die ik schreef n.a.v. recent gelezen boeken - o.a. Een klein leven van Hanya Yanagihara, Hoe ik talent voor het leven kreeg van Rodaan Al Galidi, De een van de ander van Philip Kerr

het hele programma:

13:30 Inloop met koffie of thee
14:00 Opening door Herman Maas
14:05 Gedichten door Catherine van Vliet-Saivres
14:10 Gedichten door Jaap Montagne
14:20 Gedichten door Frouke Bienefelt
14:25 Muzikaal intermezzo door Sax'a'Holic
14:35 Voorwoord en presentatie van o-o-go 38
14:45 Gedichten door Niels Snoek
14:50 Gedichten door Jelmer Birkhoff
15:00 Pauze
15:20 Gedichten door Gerda Boevé
15:25 Gedichten door Mieke van den Tol
15:30 Gedichten door Magda Haan
15:35 Muzikaal intermezzo door Sax'a'Holic
15:45 Gedichten door Joz Knoop
15:55 Gedichten door Lowie van Eck
16:00 Afsluiting door Herman Maas en Lowie van Eck als sneldichter
Tot slot: nog even gezellig napraten

jij en ik

waarin zal mijn blik verzinken
in de kleuren van jouw wolkenwangen
in de golven van jouw waaiende haren
in het stralen van jouw zeegroene ogen

waarop zal mijn hand zich leggen
op de aura van jouw huiverende schouders
op de meridianen van jouw gewillig middel
of zal ik jouw hand in de mijne nemen

waarheen zullen wij dan gaan
naar de diepten van de oceanen
naar de toppen van de bergen
naar de sterren en de maan

waarvoor zullen wij daar zijn
voor een spel van plaats en tijd
voor gevangen raken en bevrijd
of voor de verzen van een dichter

terug

terug

mist glijdt aan het raam voorbij

en laat klanken vrij inkeren in

zachte gedachten, half gekend

het wonder voltrekt zich steeds

in weerwil van de andere kant

uitkijken – wie draait zich om

in de verte lacht de specht in mij

veeg ik het rag uit het verborgen

verlang niet meer noch minder

naar de omarming van niet-weten

mist en regen zijn als zegen en

niet gescheiden van mijn vuur

18-2

poedersneeuw

Na een grieperige week begint het schrijven weer ...

met jouw sneeuwgordijn
vlaag je duizenden kristallen
transparantie naar mij toe – maar
ontdekt je ook de vaste vormen
ze transformeren in traag
alleen het oog heeft haast
laat mij toch iets anders zien
dan een herinnering
waar weemoed aan kleeft
ja, laat mij herkenning zien
waarin ons begeren verdwijnt


11-2

liefdesverdriet

in het zachte strijklicht
van een uitdovende lantaren
staat hij rusteloos te dralen
met ingehouden gedachten
aan de uren die voorbij

bij het flakkerende kaarslicht
van de glinsterende kandelaar
staat zij nog na te zuchten
volop in klinkklare gedachten
aan de momenten die voorbij

hun harten liggen naast elkaar
maar in hun bonzende hoofden
drijven overbodige gevoelens
over vele onlustige lagen
aan hun verlangen voorbij

zij verzwelgen zich zeker
in een treurig eenzaam weten
hun nabeelden drijven uit elkaar
herinnering zal worden vergeten
is hun liefde nu al voorbij


3-2

weekend vol poëzie

Zaterdag is het eerste Literaire Café van dit jaar van De Reizende Dichters in de Zwaluw in Sommelsdijk. Het belooft een prachtig programma te worden.Meer info: https://www.facebook.com/events/339173796458777/ en/of http://oogo.cultuurpleingo.nl/
Traditiegetrouw hou ik mij bezig met het verspreiden van het nieuwste nummer van o-o-go. Dit keer nummer 37. Ik hou de boekentafel in de gaten en ik maak foto's om op de website te plaatsen.
Samen met Cora de Boed presenteren we tijdens het programma de nieuwe o-o-go. Nu zal Cora een verhaal van haarzelf voorlezen dat in dit nummer staat en ik zal iets vertellen over de EXTRA EDITIE die er binnenkort aankomt, over het project 'Dichten bij dingen, met een lach en een traan' in het Streekmuseum.

 
Zondag ben ik gevraagd om gedichten te lezen bij het Open Podium in Hellevoetsluis. Ik zal dan uit mijn nieuwste boek uit elk hoofdstuk een gedicht lezen. Meer info: https://www.facebook.com/groups/1532274503690163/

expositie DE RAMP in het Streekmuseum

Het was vanmiddag (woensdag 25 januari) behoorlijk druk bij de opening van de expositie over DE RAMP, waarbij ik gevraagd was het gedicht van Renee voor te lezen.

Doe nu niet meer
lieve zee
we begrijpen het nooit
onze duinen en dijken
zo groot en zo sterk
en jij nog sterker

Je bent verraderlijk opgevlogen
terwijl wij sliepen
heb je onze kust vernield

Doe nu niet meer
je stroomt nu doorstraten
daar hoor je niet thuis
de kruinen van bomen
en het dak van ons huis
en alles van ons
is van jou

doe nu niet meer
nooit meer

(Gedicht van Renee 13 jaar, gepubliceerd in Algemeen Handelsblad van zaterdag 14 februari 1953)

omdat ik op Flakkee woon ...

http://igo.nl/nieuws/overig/cultuur/artikel/19096/Open-Podium-Hellevoetsluis-met-Niels-Snoek-en-anderen

nog in de Kunstuitleen in 2015

Vorig jaar ook een keer, maar daar heb ik geen foto van ...

ochtendstemming

Ook vandaag is het kijken door het raam naar buiten naar de opkomende zon weer inspiratie:

ochtendstemming

roze strepen in de lucht vervagen
vragen om een ruime blik een
loven tot daarboven – het mysterie
het geluk van leegte en van ruimte

wie is het die dit schouwspel ondergaat
er boven … onder staat en zwijgt
hier èn daar is, zonder wat dan ook
versmeltend in vredige eenzaamheid

en de schrijver laat zijn pen de woorden
hoort het ruisen in zijn beide oren
en vertrouwt zijn hand, het spel
de dans van onmogelijk in mogelijk


21-1

ritme

Vanmorgen kwam ik de zin tegen:  Dan blijkt de moderniteit, wat Taylor zo fraai noemt, ‘unquiet frontiers’ te hebben, onrustige grensgebieden, waar vragen opkomen waar zij met haar rationaliteit niet uitkomt, zodat zij haar toevlucht zoekt in de subtielere talen van poëzie of religiositeit.
hele artikel: https://sommelsdijk.remonstranten.nl/agenda/gespreksgroep-15-januari-2017/


ritme

vanuit het duister kijk ik
hoe de dag begint met
lichte vegen in de lucht
zie, het ritme van de tijd

de stille kracht, beweging
en luie traagheid wisselen
in wondergolven door elkaar
hoor, het ritme der natuur

ligt in de poëzie een antwoord
als een eeuwigheidsmoment
waardoor vragen verstommen
voel, het ritme van onkwetsbaarheid

ik vang de elementen op
kijk en luister, zwijg en fluister
herken en herinner je vrij
wees, het ritme van oneindigheid


15-1

begin

Net het eerste gedicht van dit jaar geschreven ...

begin

het begon
op een winterse dag
begon het …
ja, met frisheid
in een tulpenvaas
morsend water
hier had het niet gevroren
maar buiten lag het
flinterijs op de sloten
en met gesloten ogen
zie ik hoe het eens was
zal zijn of altijd is
bevriezend water
lachende gezichten
jouw frisse blik
en in de zoute tranen
op jouw wangen
zie ik fleurige tulpen
velden vol
beginnend met
ja, het begint


6-1