haar man

Ik ben nog niet op de helft van Meander van Tessa de Loo, maar nu al diende zich een gedicht aan. Ik kan soms zo geïnspireerd raken door een eenvoudige beschrijving van een 'handeling': ... terwijl de vingertoppen van haar ene hand aan de dunne vingerkootjes van haar andere hand trokken.

haar man

ze speelde met haar vingerkootjes -
wit rood - en haar lippen bewogen
alsof ze iets vragends wilde zeggen
lang luisterde ze half en zweeg

opeens kwam haar giftig verhaal
en stopte het spel van haar handen
haar betraande ogen staarden naar
de vloer tussen een kring van voeten

nadat de leugen was doorgegeven
bewogen haar vingerkootjes weer
als hadden zij niet anders gedaan

eenmaal buiten keerde de buurvrouw
haar hoofd om en sprak door een kier
van de deur tegen de achterblijvers:


27-8

met open mond

Je kan zeggen dat de inkt van het gedicht over de gebeurtenissen in Barcelona nog niet was opgedroogd toen ik het al op Facebook plaatste ... ik had het nog niet eens op dit blog gezet.
Ondanks dat we steeds dezelfde woorden gebruiken zijn de combinaties legio. Ze willen steeds opnieuw tevoorschijn komen. Ook de woorden over de dagelijkse dingen. (ik gebruik doorgaans liever de naam Allerhoogste dan de naam God ... maar in een gedicht heeft de dichter het niet altijd voor het zeggen)


met open mond

Hoe zorgvuldig kan taal zijn.
Niet tijdens het schillen van
een appel had ik een gesprek
met God, maar het schillen
van de appel was het gesprek.

God noch ik sprak, spraken
tijdens – tijd – verleden tijd
gevuld door onuitgesproken
woorden, met-zorg-vervuld
gehoord  … zoals het hoort.


21-8


Hieronder dan toch nog maar hier op dit blog. 


Barcelona

zij wandelden
en wisten niet
dat ze al
slachtoffer waren

hoeveel stappen
zet jij nog
voordat
jouw lichaam valt

zie je jouw beul
nog wegrijden
vanuit welke ogen
kijk je dan

op welke weg zijn
geen mensen gevallen
waar zijn
de straten zonder bloed

wij wandelen
en weten niet
wanneer een
laatste, laatste stap


18-8

aanraking

zijn gedachten dramden zwaar
woorden dreunden als verdichting
gevaar, van en over hier-en-daar
wankelde de afgrond, wacht …

de tere aanraking van haar
voelde vredig zoet, verlichting
de zuiverzachte huid van haar
hand was als zonlicht in de nacht

nu zeilen zij samen over zee
wilde haren wapp’ren in de wind
dolfijnen dansen met hen mee

als hij een keer opnieuw begint
met vrij uit klagen over ach en wee
antwoordt zij: je wordt bemind

meer dan stof alleen

wat mag er gebeuren
als je zonder zeuren
alle buitenkant wegdenkt

niet het negatief ziet
maar de binnenkant en dan
daar weer de binnenkant van

hoe lang is dat vol te houden
waaraan blijf je trouw en
wat blijft er tot zo ver over

van het sterrenstof
hoeveel heb je meegegeven
aan de schillenboer