zijn gedachten dramden zwaar
woorden dreunden als verdichting
gevaar, van en over hier-en-daar
wankelde de afgrond, wacht …
de tere aanraking van haar
voelde vredig zoet, verlichting
de zuiverzachte huid van haar
hand was als zonlicht in de nacht
nu zeilen zij samen over zee
wilde haren wapp’ren in de wind
dolfijnen dansen met hen mee
als hij een keer opnieuw begint
met vrij uit klagen over ach en wee
antwoordt zij: je wordt bemind
