Sterven, sterven en nog eens sterven,
waar zouden we zijn zonder dood.
Tijd legt het voor ons neer, uitgespreid
tussen lakens en eindeloze slagvelden.
Leven beminnen, sterven omarmen,
zacht en rauw en eenzaam kijken.
Geliefde en vijand vervagen, onbehagen,
worden – gepaard met schuld – vergeten.
Onschuld meegestorven, weggesneuveld,
ondergesneeuwd in overlevingsdrang.
Rouwen als eten en drinken, noodzakelijk
totdat tranen eens, ja eens opdrogen.
Ogen minder rood, dood minder dood,
ons achterblijven … één langzaam sterven.
2-12
