Een verhaal leest

Het dichtgehamerde huis luistert

naar de kat in zwart driedelig kostuum.

Alleen de schoorsteen staat open en

wanneer het huis zucht, aangedaan

door de klauwende miauwwoorden,

ontsnapt een wolk van ongeduld

naar buiten, naar de wereld van

ingehouden adem en omgeslagen

bladzijden. Zal het nog goedkomen.

Ach, waar was het boek gebleven met

zichzelf te projecteren – voor te lezen

aan de achtergebleven schrijver die

in verlegenheid is nagelaten en rouwt

om het vertrek naar zovelen.

Zal het voor de schrijver ooit

tot een werkelijk einde komen.

30-3-14

het teken

Ik kraak gedachten - luister -

als de bast van de kastanjeboom

die scheurt in craquelépatronen.

Een tak werpt z’n scherpe schaduw

op de stam, een kalligrafische kluwen

uit de taal van licht en duister.

Kleuren ver te zoeken, komen later pas.

Ze vloeken nog niet met elkaar,

noch praten ze in spectrumtaal

transparant en ongeschonden.

Maar in de toekomst daagt het rood

al aan de rand van de gebarsten bast.

29-3-14 

ochtend

lichtvrolijk begint de dag

optrekkende sluierwolken

stevig doorvoetende passanten

de dagelijkse honden

het werkverkeer rijdt aan en af

de zon baant zich een weg

en strijkt over het prille groen

herinneringen aan morgen

verwachtingen over gisteren

ze dwarrelen op in het denken

zonder dat kijken wordt verstoord

het schrijven spelevaren

28-3-14 

haiku 9

aan de zonkant loopt

- getooid met lentesluier -

de buxus uit

28-3-14

Ritueel

Wat te lezen van 91

Waar te beginnen

Kan het dan anders –

voor het begin, ja

het werk onzer handen,

bevestig dat.

en dan gelijk door

in een koor gezongen

met Adam en David

tezamen, zonder adem,

amen en aannamen

van tijd en vrijheid

doorgaan van dood

naar leven en van

leven naar dood,

van zes naar zeven,

even verbinding –

herhaling – voorwaarts

ga maar door.

22-3-14   

naar aanleiding van de cursus 'De zesde en de zevende dag' over Joodse mystiek door Sjef Laenen

goed bij planten

Wanneer een kleuter zegt:
“Ik voel mij wel heel
goed bij planten, juf” 
glimmen de planten van trots.
Deva’s kijken goedkeurend toe
naar het spel tussen de levenden.
Zij streven in de harmonie der sferen
naar verbondenheid, heelheid
en compassie en geven
emotionele woorden door
vanuit de bron – en weer terug.


19-3-14

horizon

Het was het tegendeel van een kamer
om het bed lag de horizon.
Muren hadden zich versplinterd
bakstenen, kozijnen en ruiten
waren teruggebracht tot stof.
Als elfenpoeder dwarrelden de restjes.
Voor hem lag het landschap
van zijn jeugd, zijn kracht.
Hij keek haar aan – drong door
en in de diepte van haar pupillen
ontmoette hij zijn eigen huivering,
een imploderen naar onbeweeglijkheid
van horizon tot horizon.


18-3-14  met dank aan Mulisch voor de eerste 2 regels

vogels

Ik schrijf vandaag een liedje
over het mooie weer
de blauwe lucht met witte wolkjes
maar drijfsijsjes gaan zo hard te keer.

Net klonken nog de eng’len in mijn oren
nu snateren de eenden in het rond
zitten kauwen flink te krassen
en zeurt de groenling met zijn roep.

Mijn liedje begon zo mooi in vrede
mijn rust ben ik verloren
vogelkabaal gaat nu door merg en been
het is niet meer om aan te horen.

Zelfs het mooie weer is omgeslagen
ik zak hier langzaam in de put
met een vogelgeluidendepressie
is neerslachtigheid mijn deel.

Ik treur, kwijn weg voor onbestemde tijd
tot ik eindelijk ontwaak door het lachen
van specht en tortel – ach
die rare vogels, die rare vogels.


16-3-14

Dit is zeker geen mooi gedicht, maar met vogelvrienden om mij heen raak ik wel eens even besmet door het vogelvirus ...

mooie zinnen

mooie zinnen prikkelen

verrassend het alledaagse brein,

verleiden om het denken te vermijden

en klanken enkel te laten stromen

in een niet gejaagd noch geplaagd tempo.

de woorden maken een innerlijke

vreugdedans en laten met plezier

jouw ogen glanzen.

15-3-14

Lang geleden

Lang geleden

begon het sprookje

van jouw eigen verhaal

geschreven in ijle gedachten

en in pasteltinten op dalende

pagina’s naar de sferen

van Oost-Indisch zwart

waar doorheen gekeken kan

als je de glans niet verliest.

Maar deed je dat?

11-3-14

verhalen

Wat zal ik huilen om het verdriet

van de vluchtende moeder

die haar kleine meisje achterliet

in de sneeuw omdat ze wist

dat haar kleine jongen moest leven.

Hoe bekwaam maken we onderscheid

en kennen we de grenzen van

leven en dood - verhogen het leven

verguizen het doodsbesluit.

Wat zal ik wenen om de dood

van het kleine meisje, bevroren.

Zal ik tranen laten om het leven

dat de jongen ten deel zal vallen

nu zijn moeder hem heeft gered.

Welke verhalen vertellen wij

om moed te putten voor dagelijks

zijn: held of antiheld.

9-3-14  n.a.v. Murat Isik, Verloren grond

opeens

opeens is alles nieuw

de kale bomen

de hond die uitgelaten wordt

het scheve verkeersbord

dat alles is al maanden zo

en toch is het vandaag weer nieuw

de vele namen laten mij schrijven

en zo wordt de vrede verwoord

vandaag in kale bomen, een hond

en een verkeersbord dat scheef staat

en morgen …

8-3-14

haiku 8

in het tegenlicht

danst reflectie in de vacht

van de kater

10-3-14

Beeld

haar naakte torso stond model
voor menig kunstenaar
3D-model was zij - nooit
werd zij geschilderd, nee
zij werd gekneed in klei,
gehakt in steen
slechts een maal in het platte vlak
er was een foto van haar
klein, in de verte, onbeduidend
de fotograaf was meer aandachtig
voor het plastische bewerken
van de chamotte door beeldhouwershanden
ik vond haar in een verlorengeraakt
album: chamois, halfmat
en met gekartelde rand
haar vlees is al jaren vergaan
de foto houdt het ook niet lang meer
maar haar stenen heupen
trotseren de tijd


8-3-14

en nu ...

en nu het verleden van
de dag van vandaag met
de vraag van geleden
momenten van spijt

heden het leven van
donkere eeuwen waar
herinneringen verblijven
die raak je nooit kwijt

verlossende woorden die
oplossen in klanken van
lichtende aureolen
bevrijden de tijd


7-3-14

haiku 7

ochtendmist trekt op

silhouet in bushokje

in het tegenlicht

5-3-14

lachen

Nu ik oud ben

kan ik weer lachen

lachen als toen

toen ik een kind was

lachte ik

niet spontaan

niet gemaakt

niet vrolijk

ik lachte zonder enige

volwassen toevoeging

nu kan ik weer

alleen maar lachen

maar alleen lachen

lachen

zonder tanden

4-3-14

niet doen

De kunst van het niet doen

is een mooi geschenk

dat je niet uitpakt.

Zijn verpakking en

inhoud niet hetzelfde?

Het maakt ook niet uit

of je er op gaat zitten,

het in je handen houdt,

het laat balanceren op je hoofd

of opbergt in je hart.

Leg het binnen in de schaduw,

loop er mee naar buiten

en gooi het in de lucht.

Slechts een zucht ontsnapt

en wordt weer opgevangen

door het niet te doen.

28-2-14