bestaan
geen sprinkhaan in de tuin
maar in de berk een matkopvrouwtje
geen drank vanwege ’t weer
maar koffie uit het pruttelapparaat
vandaag een dag met kerk muziek
vooruitblik bijna nu al ingeblikt
in woorden die net geschreven
al bestaan uit gedachten
aan wat is of komen zal
zoals jouw zijn, jouw komst
30-3-2025
hier
hier kwam het binnen
om nooit meer weg te gaan
het zachte gevoel van weten
dit is het
ik hoef niets toe te voegen
alleen
kijken en luisteren
verbinding in aandacht
onverdeeld
alleen maar zijn
een stap in de richting
tijd en ruimte
van mens ken uzelve
28-3-2025
haar of niet-
de lucht heeft haar
in de luie stoel gedrukt
zwaar zakt zij daar in
vastgeplakt
of is het haar verdriet
dat haar één maakt
met die logge fauteuil
tranen
is er nog wel moed
voor een poging om
op te staan, doorgaan
achterlaten
of drukt twijfel haar
steeds dieper in de
dikke versleten kussens
malend
zien wij haar steeds
grauwer, kleiner worden
ineengedoken, opgesloten
weg
neem een hap lucht
kijk de ruimte in
voel je gewichtloos
zweef
26-3-2025
waardeer ... het kind
waardeer de warmte van het vuur
het uur van groei en hartepijn
de zorg van oud, ouder, zwak
draag het koninklijk of wijs
zak niet ter neer als offerdier
maar prijs de vrouw, de heer
die alles zorgeloos ervaart en ziet
tussen pluimen van riet, de karekiet
nog staan de halmen winterbruin
te wachten tot de maaier komt
uur van snoeien doet weer groeien
waardeer de warmte van het vuur
23-3-2025
zachte woorden
welke zachte woorden kan ik schrijven
in deze harde tijd van felle decreten
komijnekaas, raketten, vrek en vreten
past daar nog wel zoele zwoele wind
verlegen, blij, tevreden en vlinder bij
ja hoor, zegt het kind – en de dichter
zachte woorden zullen overwinnen
ook al schreeuwen mensen scherpe
scherven naar elkaar, het was altijd al
zo, als leugens regeren in vele harten
dus
bij en vlinder vliegen ongestoord
tevreden door de zoele wind
dit zwoele gevoel maakt mij
verlegen, verwachtingsvol en blij
21-3-2025
die ochtend
wuivend riet en strakke lijnen
ochtendzon verlicht
de dansend witte pluimen
ik hoor niet meer de kauwen krassen
verwacht geen storm vandaag
kou zal vlug nu wel verdwijnen
er is niets meer dat ik vraag
20-3-2025
 |
| Marianne von Werefkin - Ave Maria |
altijd
altijd is er wel iemand
die éénpuntig aandacht
richt naar het licht
in de verte dat toch
zo dichtbij is – ver-
bonden, samenvallend
met innerlijk licht
dat uit zichzelf straalt
in het spectrum van
kleuren gebeurt
van alles om ons heen
de weerspiegeling van
haar moedermantel
Ave Maria
15-3-2025
Morgen gaan Ria en ik - van De Reizende Dichters - meehelpen met een poëziemiddag in Het Bolwerk in Brielle.
landschap van mijn jeugd
in gedachten ben ik
in de atelierwoningen
in de zomerdijkstraat
waar maar één auto staat
waar ik de trappen beklim
waar ik teken op de houten vloer
de ene kant uit naar de kleuterschool
de andere kant naar de lagere -
die kant ook naar opa en oma
en naar het landje
de rand van Amsterdam – toen
even uitproberen of er een mail binnenkomt voor een abonnement op dit blog
kronkel
waar laat het lage
zich verbinden met
het hoge, hemelhoog
is het een plek of tijd
een vluchtig moment
om dan onverbiddelijk
ja, terug te vallen in
wat het toch moet zijn
anders bestaat hoog
niet meer … het is slechts
een gedachtenkronkel
in het dualistisch denken
dat je wezen overneemt
als je niet goed uitkijkt
het spel vergeet van
uitersten vol illusie
16-2-2025
laat het gaan
wat lees je uit
en laat je liggen
verkronkeld in een kast
bedekt met stofvergeten
aangegeten door zilver
vis en tijd – ver gaan
verder sterven we
uit taal na kreukels
tot gladgestreken
sterrenstof
11-3-2025
hopen puin hopen
uit het grijze gruis van puin
klinkt een ruis van een stem
hier leefde ik die bedolven ben
in de golven van de storm
het aantal zoekers wordt minder
maar het hindert hen niet
om door te gaan, ze ruimen
en verzuimen niet om op te letten
tot duisternis hen overmant
en zij fluisterstil de nacht in sluipen
slechts één schim blijft waken
verzaken kan hij niet, wel huilen
17-2-2025
zij
ze kwam, ze ging
ik zag haar komen
en ook weer gaan
voor mij twee keer
voor haar heel anders
zij kwam noch ging
was altijd daar
is altijd waar
zij is
11-3-2025
Voor De betoverde tuin in België schreef ik bij twee beelden een gedicht:
 |
| Henny Korten: scheepswrak |
de reis
zij voelde zich al tijden lang
een wrak
gezonken in de modder
toch was zij meegevaren
met de vele anderen
naar een nieuw leven
in een onbekende wereld
bereiken deden ze alleen het leed
dat hen opzocht in de zee
geen modder, slechts helder water
waar schip en bemanning
in verdween
zij, met vele anderen
naar een nieuw leven
in een onbekende wereld
 |
| Jan Verschueren: weg van wolken |
omstandigheid
het sublieme moment
is bijna hier zweven
in jouw lichte gezicht
van golvend water
sprankelschuim en bellen
daar doorheen verwerkt
de wonderweerglans van
verweerd glittermetaal
hier sta ik
een beetje draaien
en dan pas jij vast
en zeker door het gat
van schapenwolken
Meer info over De betoverde tuin
verslingerd
en toen was er opeens
de wereld en de sterren
mijn ogen tasten om zich heen
en weer zie ik niets
dan mijzelf, mijn illusie
en val ik weg
in de diepte van
jouw ogen
4-3-2025
