Gisteren las Greta bij de expositie 10 jaar Reizende Dichters o.a. 2 lamento (klaagliederen). Naar aanleiding hiervan schreef ik 's middags een gedicht dat ik 'geen lamento' noemde ... later veranderde ik de titel in 'jouw nabijheid'.
jouw nabijheid
en het leven kabbelt
kabbelt in de verste verte
door en door de bomen
komt het gefilterd licht
en jouw leven kabbelt
kabbelt in mijn nabijheid
jouw aanwezig zijn is hier in
mijn schaduw, hier in het licht
voor mijn voeten op het pad
het pad tussen de bomen door
jouw licht is mijn gefilterd weten
van ons lopen door het leven
dat kabbelt ons nabij, hier
en kabbelt in de verste verten
van voor ons begin, begonnen
in lang geleden, lang geleden
begonnen met kabbelen en
lopen, filteren en kijken
elkaar aankijken, samen lopen
in elkaars schaduw, elkaars licht
zichtbaar op het pad, het pad
tussen de bomen met het licht
het gefilterd zonlicht tot
onze laatste passen al een eind
een eind van elkaar verwijderd
maar toch in hetzelfde licht dat door
door blijft schijnen tot na
na ons einde in de oneindigheid
van het leven zelf dat eeuwig
eeuwig kabbelt in gefilterd licht
zonder begin van het begin
zonder einde van het einde
24-1
