weerzien
wat zal ik vandaag weer zien te vergeten
vergeten op te schrijven in klinkende klanken
en dan doorhollen naar volgende golven
over krakende schelpen in lange rijen
uitgeveegd over reeds vertrapte exemplaren
is er poëzie die nooit wordt stukgelezen
die geen resten afval achterlaat
en toch ook niet oplost in niets
op welk strand kunnen die woorden bewaard
zichtbaar, hoorbaar in een collectief geheugen
waar vederlicht gedanst wordt
zonder de zinnen te vertrappen die de weg
wijzen naar de leegte achter de horizon
11-12
