gedicht van de week

 

ode aan het zorgpersoneel

Terwijl een regenfront ten zuiden van Flakkee voorbij trok kon ik in alle rust, maar wel met een koude wind om mij heen, een stukje van het openingsgedicht voor het ziekenhuis op de stoeptegels krijten. Jan van Heest schreef het in 1934.

schenkt, verpleegsters, ons uw liefde

dokters, uw bedrevenheid

maakt, in waarheid, van Bethesda

'n plaatse der barmhartigheid

Overigens vond ik dit ook een mooie passage uit het gedicht:

Reeds bracht een stel kwieke zusters

Alles voor ’t gebruik gereed

Alles is van ’t allernieuwste

Er is voorraad bij de vleet.

En twee kundige doktoren

Staan met al hun kennis klaar

krijtgedicht

Vanmorgen is het gelukt!

Na jaren weer eens met een schoolbordenkrijtje geschreven ...

Voorbijgangers lezen de haiku!

Poëzieweek

Het is vandaag de eerste dag van de Poëzieweek 2021. Om gehoor te geven aan de oproep van Wouter van Heiningen om een gedicht met krijt op de stoep te plaatsen had ik dat nu graag gedaan, maar het regent ... De weersverwachting voor vandaag is ook niet gunstig, De komende dagen zal het wel op enig moment droog zijn en dan ga ik aan de slag.

Dit schreef ik vanmorgen. Inmiddels is het 16.00 uur en het regent hier nog steeds. Toch maar een klein gedichtendaggedichtje:

dag-gedichten

het is gedichtendag

in alle vrijheid mag

ik je verbaal berichten

deze gedachten

als een miniverhaal

over het oude normaal

waar we naar smachten

niet wel

niet

we willen liever alleen   niet

niet eenzaam zijn

niet te veel praten in onszelf

wel

we willen samen  wel

een spelletje spelen

ja wel   het leven liever leven

27-1 

in de krant

Vandaag in de krant Groot Goeree-Overflakkee in de vaste rubriek van De Reizende Dichters.

Gedichten uit de Extra Editie 'Watersnoodmuseum' van o-o-go waarvoor we gedichten maakten bij objecten van De Ramp in 1953.

ochtendklok

Omdat ik nogal wat berichten over de avondklok voorbij zie komen schreef ik een gedichtje over mijn ochtendklok.

ochtendklok

de ochtendklok kijkt mij geregeld aan

4.00 

te vroeg om op te staan in donkere tijden

straks zal ik mij bevrijden van het warme

nog één, twee dromen opgelet en dan

begint de dag – prettig, rustig

rond een uur of 6

dan zeg ik de ochtendklok vaarwel

na een dag met heel veel aandacht

kijk ik in de avond nog één keer naar de

wijzerplaat – geen avondklok hoor, nee

mijn wekker blijft een ochtendklok

24-1 

annunciatie

haar sterke handen liggen 

op zijn sterke schouders

maar haar woorden legt ze

onder zijn huid – geluidloos

luistert hij naar de vocalen

zonder antwoord van hierbinnen

zijn hart voelt als een zaal en

en tijd en ruimte vallen samen

waartussen nu het kind zich draait

en de gedachte openbaart

zij worden ouder, ouders

24-1 

kussen

hij doolt rond in haar huis

dolt rond in haar bed – slaapt

zacht, zijn gezicht onder haar kussen

zij laat hem gaan – z’n gangetje

zij ziet hem aan – haar prins

zonder paard, is hij het wel waard

gekoesterd te worden en welke prijs

prijkt ondertussen op haar hoofd-kussen?

24-1 

schrijfoefening ...

voorbij

het doen afnemen van jouw beweging-

en, het blijven kijken daarnaar – roerloos

ons leven bestond uit aaneenschakeling-

en, niets, nee niets daarin leek kansloos

jij die altijd op pleinen wilde zing-

en, nooit werd je teleurgesteld of boos

wij die door smalle straatjes ging-

en met een sfeer van naar en troosteloos

wij keken in een etalage naar de ring-

en, als troost gaf ik je een roos

de dagen, jaren gingen zoals de ding-

en gaan, supersnel en eindeloos

nu zijn het slechts herinnering-

en, veilig opgeborgen in een doos

soms geniet ik samen van de ontroering

en zijn we even, even weer heel close

23-1 

haiku

wandelweer met wind

hoge bomen in Dirksland

even doorlopen

 

solidariteit

Ik zocht het op:

het gevoel van een-zijn met anderen

en elkaar te moeten steunen

Kan ik je helpen, met

je te beschermen

een dak boven je hoofd

een goed gesprek

een compliment

een kop koffie

je moed in te praten

met medicijnen

of een ander pilletje

met werk

een uitkering (aanvragen)

een glimlach

een (virtuele) omhelzing 

een broodje aandacht

een antwoord

Kan je mij helpen

mijn hebzucht te bevredigen

Loop naar de pomp!

en herhaal ondertussen

‘De wereld biedt genoeg voor ieders behoefte

maar niet voor ieders hebzucht’

Kan ik wel een-zijn met 

al die hebzuchtigen …

20-1 

gemoed

al dat werken

al dat gewerk

al dat doen

al dat gedoe

al dat moeten 

al dat gemoet

met bezwaard gemoed

liep ik langs

voortrazende auto’s

al dat blik

al die vervuiling

al dat onderhoud

al die haast

al dat lawaai

toen ging het landschap

terug in de tijd

een toe-komst in het verleden

en mijn bezwaard gemoed

klaarde op – zomaar

21-1 

 

de geniale vriendin

Wie

Was zij de geniale vriendin …

Hoe meer je van Li houdt

hoe gemener zij wordt.

Hoelang kan je dat volhouden.

Welke vernederingen nu weer slikken.

Altijd manipuleren en dan die blik.

Jij pakte de hand die ik had willen pakken

en zoende de mond die mij moest toebehoren.

Verbijstering rolde uit mijn ogen,

voor tranen was geen plek meer.

Greco, weer overvalt je de onmacht.

Je uit je niet in de uiterlijke wereld

en je keert in, in jouw strijd, in de boeken.

Ben je zelfs soms de geniale vriendin.

20-1 

n.a.v. de tv-serie De geniale vriendin / het gelijknamige boek van Elena Ferrante

herkansing

Vandaag een sonnet waarvan ik erg veel woorden/zinnen heb herschreven. Het was even hard werken.

herkansing

De wolken razen ijzig door haar hoofd

en langs het firmament – gezwind.

Zij zijn al tijden van elkaar beroofd

en lijden kou door storm en wind.

De regen maakt hun uitzicht nat

veegt blad en huiver in ’t gezicht.

De liefde in zijn hart doet toch nog wat,

laat zich herlezen, stil, naar haar gericht.

Ontspringt daaruit een nieuwe kans,

een ongekende schakeling …

Zij telt haar vrede, hoop en zegening.

Wolken ontsnappen als vergeving,

de horizon krijgt nieuwe glans.

Hun tasten lijkt weer in balans.

19-1  

haiku

let op uw moerstaal

waarin geen vertaling van …

- wij zijn in slotzit

 

spiegel im spiegel

hier kruipt en druipt het

tinkel, twinkel, pinkel

schitter, schijn, verdwijn

hier liggen halmen lui over elkaar geslagen

daar waaieren ze zachtjes in de wind

stel mij nog meer, vele vragen

allen beantwoord ik, m’n kind

ze luisteren nu naar winterdagen

klagen niet over wat ik vind

wanneer die ene toets wordt aangeslagen

waardoor ik huilen moet, m’n kind

hier kruipt en druipt het

tinkel, twinkel, pinkel

schitter, schijn, verdwijn

de weerklank van het gras is grauw

is het groene bloed dat wat ons bindt

jij vraagt wat denken ze van jou

dat wat jij echt volmaakt vindt, kind  

hier kruipt en druipt het

tinkel, twinkel, pinkel

schitter, schijn, verdwijn

16-1 

de held

 de held in je is nog niet geveld

eenzaam onbegrip stapelde zich op

je liet het gebeuren en nu ligt het daar

op de kast als een draak je aan te kijken

waar is toch de moed om in beweging 

te komen, de aloude strijd aan te gaan

met de verwoestende gedachten die

kruipend uit de bruisende neusgaten 

van het kille monster langs de kast

gestaag naar beneden glijden

trek toch jouw gouden heldenrol aan

kijk daar, vlak voor je ligt jouw kans

en zie de lauwerkrans in het verschiet

16-1 

woorden

Als je de vaccinatievoordringers voorbij bent

en ook de eerste Vlaamse verkeersvlecht

kunnen we misschien als jij mij niet kust

hier in Knokke lekker gaan zeeleeuwen.

Maar als je er niet doorkomt

kan je in Oost-Vlaanderen blijven hangen

naast een kraambox met je knuffelvest aan

en kom ik wel naar jou toe …

met dank aan Taalpost 2259

kijk, de ganzen

momentopname

daar gaan de ganzen

langs oranjeroze, muisgrijs

en lichtblauw richting

het noorden – uit beeld

hier daalt het gevoel

in VanDijckbruin, antracietgrijs

en kardinaalspaars rondom

het hart – aanwezig 

werk en verwerk klinkt het

en rust tegelijkertijd van strijd

die maar lijkt voort te gaan

handel en behandel klinkt het

de gewijde dag in aandacht

kijk, de ganzen, zij houden koers

13-1

jij kleine koningin

 n.a.v. Salve Regina van Arvo Part

https://www.youtube.com/watch?v=f1CNNf9iU9Y

salve regina

jij kleine koningin

jouw leven is overleven

de dag kent geen begin

de nacht houdt nooit op

als je wordt gezien

wordt je genegeerd

ben jij er wel

die vraag past ook

bij de anderen

die schimmen langs elkaar

en de muren die ook

op instorten staan

zoals de koeien

door de modder glijden

zo glijden de mensen

hier langs elkaar

ogen naar binnen gekeerd

de stem om te blaffen

ze straffen zich zelf wel

voel jij maar de aarde

en de dood

zo zacht

jij mijn kleine koningin

12-1 

zie ook: het blog van Tino van Kampen

in antwoord op Die ene vlaag

vragen

mag ik vragen

om nog meer vlagen

vlagen van

verstandsverbijstering

de rede uitgeschakeld

reverentiekaders

even achter de rand

weggevallen

in oneindigheid

geen pad

geen kruispunt

geen sterren

geen oriëntatie

enkel helderheid

in nacht en dagen

niets te vragen

12-1 

vervolg op ochtendrijp

 

de weg terug

Crepusculum legt het vriezen

weer over het land nu de

kim gloeit en de zusters op

hun schreden terugkeren

teruggaan naar waar je eens

was   de tastbare herinneringen

als een stevig houvast, een grip

voor handen – voelen willen we

de verbinding met het weten

van een onlosmakelijk verband

of is het geloof  een wegzinken

in thuis – de warme deken

10-1 

Crepusculum: schemerlicht / schemerdonker

ochtendrijp

 

voordat ik ging schrijven

O Terpsichore

De vrieskou ligt op jouw ochtendgewaad

nu Aurora haar beslapen lakens optilt

als loodgrijze zwervende wolken en zij

stralend geel tussen de bomen tevoorschijn komt.

En kijk, de dunne maan snelt voor haar uit.

O Terpsichore, jij laat de zusters flink doorstappen,

die op tijd willen zijn op de IC - daar, waar

de frisse adem kunstmatig aangeslagen moet.

Wij slaven kijken toe en wij meesters …

wij interpreteren de gangen van hitte en kou

met halve waarheden, opgesnoven en uitgebraakt,

soms als poëet, als jij de rijp laat zien. 

toen het gedicht klaar was

9-1

zo nu en dan 1

Zo nu en dan een gedicht uit mijn nieuwste bundel:

liefdesliedje

zal ik een liefdesliedje dansen

een brief voor je plukken

of een appel voor je schrijven

hoeveel brieven kan jij eten

en hoeveel appels wil jij lezen

zal ik dansen nooit moe worden

wanneer vraag jij mijn benen naar bed

mijn handen in jouw haren

wanneer verschrompelen de appels

en spuug jij mijn woorden uit

wij dansen door de boomgaard

jij plukt een appel, tovert mij blind

mijn brief valt in braille uiteen

woorden verstrikken in jouw haren

onze handen tasten naar elkaar

bestellen kan via

https://www.boekenbestellen.nl/boek/onder-alle-omstandigheden

 

schilderen

het speelt al langer

visioenen van huizen

één klein en één groot

zacht gekleurd wit

vlakken – silhouetten

met donkere contouren

∞

ik kijk naar de ansichtkaart

onlangs van F. gekregen

zelfportret van Mondriaan

met op de achtergrond …

zo ongeveer, mijn uitdaging

het valt mij weer eens toe

∞

op school stonden ze op het bord getekend

symbolisch, het kleine en het grote huis

ik weet nog donders goed wat het betekent

het grote Zelf en de kleine ik, als grijze muis

6-1 

met in de 3e strofe een knipoog naar Ed Hoornik

haiku

 het vlak vlakke land
waar mist de horizon vult
golf golven wolken

6-1

n.a.v. DE PROVINCIE

 

noodlot

en de wind huilde achter de schapen

op de dijk waar het gras al millimeterde

het late licht schoof op richting zee

waar achter de horizon en de val

jouw handen gleden langs de kale essen

die ons om de paar meter vergezelden

nu en dan deden we wat danspassen

rondom regenplassen, zonder woorden

het dorp, de kerkgangers waren al ver weg

ondergedoken in hun gesloten verhalen

en de vraag was nu of wij nog wel bestonden

of dat alleen jij een schim was geworden

5-1

n.a.v. De provincie van Jan Brokken

voor Tino

nu het nog kan

goede vriend, geniet

van het samenzijn

met jouw moeder

nu het nog kan

ga per week 1, 2, 3

keer meer naar haar

verwen haar met …

met er te zijn

jij mag lezen, schrijven

en je moeder slapen

in haar stoel, jij bent daar

nu het nog kan

parkeer het bezorgd zijn

in een doosje in jouw hart

hou de deksel er vast op

laat het niet ontsnappen

haal diep adem

omarm haar optimisme

vul het met jouw humor

nu het nog kan

4-1

ochtend

aan de oever stond ik even stil

bij een grondelende meerkoet

die volmaakte cirkels maakte

met het rimpel-spiegelende water

terwijl mijn voeten moeite hadden

de plassen op het pad zuiver te ontwijken

streek de dag frisheid langs mijn wangen

ganzen waren niet te zien, wel te horen

ik keek naar de zachte vleug mist

over het geploegde land – zwijgend 

wachtend op wind of zonnestralen

slechts het daggevoel brak door

2-1 

Voor in 'wat ons beweegt' verander ik de laatste regel, dan sluit het nog beter aan bij het stukje dat Tino schreef.

tsja, het is toch zonde

Dit gedicht schreef ik n.a.v. van het gesprek dat ik op kerstavond had met mijn broer over 'biologie (de mens als biologisch wezen) en ethiek (van de medische wetenschap en de politiek)'. 

tsja, het is toch zonde

 

ach laten we toch sterven

sterven met velen of is het

al te laat voor onze soort

en zullen allen overgaan

 

welke homo zal na vele tijden

de resten van sapiens vinden

in kraterlagen of aangespoeld

door de zondevloed …

  

1-1

liefde

Aan dit gedicht kan nog e.e.a. veranderen. Binnenkort stuur ik het op voor de eerste inspiratieronde van dit jaar. Kijken wat mijn collegae voor opmerkingen er over hebben ... inmiddels is een kleine verandering doorgevoerd.

liefde

niet op het ijzeren bed op zolder

waar de vloerdelen kreunend kraken

maar waar zal ik dan wel jouw wit-

gestreken lakens laten wapperen

in de altijd groene vallei

waar de wind door heen giert

vallend van een hoge bergpas

en onze oren laat zinderen

op de golvende golven van

de oceaan waaruit de dolfijnen

om ons dansen en met hun aandacht 

onze oren prikkelend laten tintelen

of zal ik ze toch maar opvouwen

en in de linnenkast bewaren met

lavendel er tussen en een kus

als herinnering er bovenop

1-1