de storm sloeg stil
tegen het driedubbel glas
terwijl wij er achter zaten
pratend, rokend, niezend
wij hoorden echt niet dat
de dakpannen rommelden
de vogels wegvlogen
ze gaven het vertrouwen op
wij dronken onze glazen leeg
pakten moed en hoed bijeen
omarmden onze jassen
zwaaiden nog naar de
zwaarbesnorde kastelein
en verlieten de zaak
zo als die was, buiten
sprak de storm ons nuchter
geen hond noch echo
wij beluisterden de wereld
en gaven haar applaus
11-3
