zij leefde van de piano
de piano dankzij haar
hij dacht aan een parlando
aan Chopins etudes, maar
hij miste vooral Satie
het duurde steeds vele uren
voordat zij, opgeladen, die
weer spelen kon – de muren
van de kamer leken dan
te vibreren in het schemerlicht
en als in een vooropgezet plan
schreef hij een liefdesgedicht
30-4-2023
je was twee schaduwen in de tijd
van toen ik nog klein, nee, jong was
later bleek dat anderen jou niet zagen
maar tegen mij was je vriendelijk
je was vertrouwd zacht omarmend
dan weer scherp omlijnd en leidend
jouw nabijheid deed mij niet wankelen
ook al liep ik steeds verder van huis
zelfs in het donker was jij er ondanks
dat schaduw slechts door licht bestaat
nooit was het dan ook helemaal zwart
ogen open ogen dicht, het maakt niet uit
vaak denk ik, voel ik nog aan die tijd die
niet voorbij leek te gaan, de ontdekking
van verplaatste zetstukken in het verhaal
waar maar geen eind aan leek te komen
jij toonde mij steeds een andere kant
van het spel dat we met elkaar speelden
en waar we nooit moe van werden
want alles kon, behalve in slaap vallen
30-4-2023
ondertussen
slaap je al
nee
mag ik jouw oorkussen
ja
dankjewel
welterusten
ben je nog wakker
ja
mag ik jouw oor kussen
ja
het kriebelt
mmm
nu het andere
het is duivels lekker
deze ledigheid
zei je nu lenigheid …
22-4-2023
bijna altijd antwoordde ze
met één lettergreep
keek verder langs je heen
eigenlijk bestonden we
niet voor elkaar
we leefden in parallellen
deelden alleen de fysieke ruimte
waarin lijven vertoeven
haar zintuigen maakten meer
contact met de verbeelding
het verhaal zoals het zou kunnen
maar was het daar aangenamer
nee, dat bleek pas later
uit haar niet-verstuurde brieven
22-4-2023
oh
het is er weer voor
oranjepop opbouwen
later volop feest
het gras kreunt
bodemleven graaft dieper
ze hebben geen stem
... 'terwijl' ik in het boek VERTROOSTINGEN van Dirk de Wachter las
troost
ik troost je
troost je mij
ik maak je groot
zo groot als mij
zo groot als ik
zo klein als wij
ik vang je op
vang jij mij ook
ik hou je vast
pak jij ook mij
omarmen wij
elkaar vast en vrij
ik verwarm jou
jij koelt mijn adem
nu adem jij mij
ik laat je los
laat jij mij los
vooral als ik sterf
en oplos in de tijd
18-4-2023
Bij het kerkhof van de Lambertuskerk in Raamsdonk
de kerk of de beuk
rode stenen, groene bast
wie is er ouder
⥈
hier in de grafsteen
de dood - van de piraten
geen spoor, geen naam
⥈
een blik door het raam
opslag in lijkenhuisje
de dood waart rond
⥈
tussen het grijze
blauwtinten van druifjes
dood doet leven
⥈
korstmossen alom
zij en de oeroude beuk
breken de muur
⥈
Een beetje puzzelen en associëren ...
Bredero eren
zal het tij keren
of gaan we potverteren
'het kan verkeren'
aan Vondel ben ik wel gehecht
Heer Gijsbrecht zegt:
‘Het hemelse gerecht …’
lekker na gevecht
Vondels beste
Gijsbrecht in zijn veste:
… heeft zich ten langen leste …
dit is wat restte
het onderzoek
wanneer ik de deur van het bos
open zijn alle bomen verdwenen
ik zet een stap naar buiten
mijn voeten voelen warm zand
maar de zon schijnt niet
het is donker noch licht
verlatenheid huivert
ik loop tussen heuvels door
steeds meer rijen naast elkaar
met hier en daar kuilen
ik wil naar de horizon
maar kom nauwelijks dichterbij
eindelijk zie ik een volgende deur
niet achterom kijken fluistert
het in mijn oor – hoor je
de vogels, de golfslag van de zee
nog een paar passen
ik loop steeds langzamer
ruik de geur van zout
maar voel het aarzelen
zal ik deze deur wel open doen
mijn hand rust op de klink
10-4-2023
die stilte
niet in uiterlijk
vertoon noch in
het niet-gedachte
ligt die stilte
die voorafgaat
altijd duurt
geen tijd kent
die stilte omarmt
verdriet en pijn
zowel als geluk
als je even oplet
voel je die stilte
als trouwe vriend
8-4-2023
Op 1 april las ik gedichten over de liefde in Het Diekuus.
momentopname
in enkele regels beschreven
een liefdesgedicht
aan het geheel van strelingen
van vormen voor oog en handen
oor en wimpertrillingen
al die zomerrupsen worden
vlinders in de buik van Moeder
Aarde
dansend van struik naar
melkwegstelsel
op weg naar dit wonder:
jouw glimlach
de tuin is netjes
acanthus aan kant dus
wonderbladeren
mijn glas
noch half vol
nog half leeg
