gezien

Is het een haiku, een mededeling of een zkv ....

het universum

heeft een schijnwerper gericht

op een rozenstruik

geïnspireerd

 in het park

versteend en verlaten, de stervende mens

over wiens wonden witte wolken wellen

uitnodigende nevel noemt zijn naam

vanuit een schemer schimmenrijk bevrijd

zweeft zijn hoofd tussen de mist

los van zijn lijf - niet te vermijden

het beeld beklijft vrij in mijn brein, mist

wel de samenhang met mijn verleden

is dit nu zijn of mijn zalig sterven

dit wegwolken in nevelflarden

de wonden weten maar niet voelen

de adem niet meer te achterhalen

26-3 

geïnspireerd op 

J. Slauerhoff: uit het gedicht ‘aan de fontein’ – de regel:  Over wier randen witte kransen wellen.

en

In de pers

 

in Groot Goeree-Overflakkee

ook in Hoeks Nieuws

en in Groot Nissewaard

wat ons bezighoudt

 

Hopelijk komt morgen het persbericht in Groot Goeree-Overflakkee. Nu vast hieronder:

Persbericht

WAT ONS BEZIGHOUDT

Tino van Kampen uit Spijkenisse schrijft maandelijks een verhaal in Groot Goeree-Overflakkee over zijn belevenissen rondom het Haringvliet. Daarvoor is hij vaak op stap in de natuurgebieden van Voorne-Putten, de Hoekse Waard en Goeree-Overflakkee. De afgelopen maanden correspondeerde hij met de reizende dichter Niels Snoek uit Dirksland over hun gemeenschappelijke interesses: natuur, literatuur en filosofie. Met als resultaat het ‘proza-poëzie-boek’: Wat ons bezighoudt, in de tijd van afgrendeling.

De titel heeft natuurlijk alles te maken met de lockdown als gevolg van de coronapandemie. Gedachten en gevoelens hierover zijn dan ook terug te vinden in de bundel. De teksten zijn niet of nauwelijks bewerkt, juist om de spontaniteit te bewaren. De afgrendeling kon dan soms lastig zijn, er was ook tijd voor vrolijke verhalen, ook die zijn in de bundel beschreven.

Beide schrijvers zijn vaak vroeg uit de veren, het kan dan ook niet anders dat een verhaal begint met een mooie zonsopkomst, zoals op de cover is te zien. Er is o.a. plaats voor een dubbelgedicht over een kluizenaar, dat verrassend op twee manieren kan worden gelezen. Inspiratie werd gevonden bij de muziek van Arvo Pärt en zijn compositie Salve Regina. Een verdwaalde schoen langs de snelweg, wat doet hij daar, was aanleiding voor de duistere kant van de mens. En als slot eindigt het boek met een gedicht waarvoor de schrijvers om de beurt twee regels schreven. Al met al een kijkje in het leven en brein van Niels en Tino. Al lezend zult u ze beter leren kennen.

Het boek (ISBN 978-94-6406-653-1) is te bestellen bij de boekwinkel

of via  https://www.boekenbestellen.nl/boek/wat-ons-bezighoudt

+ foto voorkant cover.

-----------------------------------------

Meteen kopen kan ook: 

Werelddag van de Poëzie

 

Bij deze foto van Wilma Schrier schreef ik het volgende gedicht:

stilstaan kan toch niet

zoals de golven op de oceaan

zo ontrolt mijn wezen zich

overal in sprongen van de tijd

als een draperend gordijn

golf ik van horizon naar einder

naar welke kant je blik ook gaat

geen vaste ondergrond te vinden

een klik van de camera is als

een slag van de man met de zeis

pas bij stil staren naar

gaat alles opnieuw stromen

is er weer komen en gaan

Er was eens

Op 5 februari schreef ik dit gedicht voor vandaag: 20 maart, Wereldverteldag.

wereldverteldag

er was eens …

en dan begint

het luisteren 

en dromen

klanken kleuren

het toneel

in je hoofd

het licht is aan

de held zoekt

zwerft rond

strijdt listig en fel

overwint demonen

bij thuiskomst

is er volop feest

eten en dansen

lachen en liefde

en dan, dan

dooft het licht

dicht gaat het boek

tijd om te gapen

van Brahma tot een grasspriet

zolang de kwikstaart

kwikt met zijn staart

een zekere dichter

ademt met zijn pen

zolang zal het gras

groeien en bloeien

19-3

 

met Anne en Magda in de krant

 

haiku

 

uitzicht en wind

waren adembenemend

ik stond nog rechtop

vooruit

We ploegen door het zand,

de storm, de zandstorm,

de zee achter ons latend met

de beloftevolle horizon

waar we tijden lang en

langer nog in waren verdwaald.

We keren terug op onze schreden

naar de oorsprong van de wens:

vrijheid als ultieme vorm van hebzucht.

Nu zoeken we terug in het

vertrouwde bekende, het zijn

en slaan herinneringen over.

De prijs voor die vrijzucht wordt toch

wel betaald door steeds een nieuw

nageslacht … nagedacht …

13-3 

engelengefluister

versregels slierten hun weg

door een fluïdum van mist

hoog boven de wolken ontstaan

neergesproken door engelen

nu dalend als regenvlagen

langs jakobsladders en molens

naar op de aarde nog net 

levende organismen met oren

maar zouden de mensen

die woorden wel kunnen horen

is de vertaalslag uit den hooge

voor hen nog wel te maken

of zakken de vochtige verzen

al in de bodem naar de oorden

van mollen die genoeglijk 

de geur van engelen snuiven

11-3 

storm

de storm sloeg stil

tegen het driedubbel glas

terwijl wij er achter zaten

pratend, rokend, niezend

wij hoorden echt niet dat

de dakpannen rommelden

de vogels wegvlogen

ze gaven het vertrouwen op

wij dronken onze glazen leeg

pakten moed en hoed bijeen

omarmden onze jassen

zwaaiden nog naar de

zwaarbesnorde kastelein

en verlieten de zaak

zo als die was, buiten

sprak de storm ons nuchter

geen hond noch echo

wij beluisterden de wereld

en gaven haar applaus

11-3 

kwetsbaarheid

er wonen vogels in de bomen

op breekbare takken verstopt

achter bladzijden van kleur

ik leun tegen een oude stam

onder een oksel in de geur

van lentegroen, samen met jou

wij praten met onze ogen

voelen warme handen glijden

bast en zijden houdt ons vast

ons gesprek kent geen begin

noch eind, waardoor de vogels

ook op ons kwetsbaar landen

7-3

Het eerste exemplaar is besteld

 

Wat ons bezighoudt

Het thema van de Boekenweek, 6 t/m 14 maart, maar uitgesteld naar de zomer, is ‘tweestrijd’. Het boek van Tino van Kampen en mij dat deze week zo goed als klaar is, is wel twee, maar geen strijd. Eerder een twee-samenspel, een duet, waarbij de melodie door de lezer zelf verzonnen mag worden. 

Een 2e voorproefje is hieronder te lezen.

Gisteren was het een regenachtige dag. Na het schrijven van een tekst ontbrak mij de inspiratie voor wat dan ook. Van ellende bakte ik maar een koek. De druilerigheid van de ochtend sleepte zich voort in de middag die gehuld was in grijze kleuren. Ongeïnspireerd fietste ik mijn rondje. De enige wijsheid die ik had was: laat het allemaal maar, geef geen oordeel, maar wees er gewoon. Niet meer dan dat. Een yogasessie in de avonduren droeg ook al niet bij aan een goed gevoel. Teleurgesteld en ontevreden kroop ik dan ook vroeg onder de wol.

Vandaag lijkt het niet veel anders en ik besluit om mijn lichaam eens flink uit te dagen. Vaak helpt dat. Betontegels van vijfendertig kilo en nog zwaardere opsluitbanden zijn het middel en doel van mijn verzet.

Geluk hormonen stromen door mijn lijf en met een glimlach sluit ik de dag af. Maar wat moet ik nu als ook het lichaam niet meer wil … 

*

Nu, twee dagen later schijnt de zon en bevind ik mij in huis op gelijke hoogte met een halsbandparkiet die brutaal hoog boven in ‘mijn’ wilg is gaan zitten. Hij is de boodschapper van een glimlach.

T

onhoorbaar

wees zo zichtbaar als de letters hoorbaar zijn

als uit zichzelf stralende klinkers in voor-

en tegenspoed – in wensen groot en klein

ook in schurend kabaal klinkt een hemels koor

vuurwerkslagen zullen komen en weer gaan

stemmingen klapwieken als een duif in de lucht

diep in mij zit de kracht dit alles te doorstaan

zonder gehechtheid aan gedachten noch gerucht

het lichaam laat ik over aan de zwaartekracht

de elementen zijn mijn vaste burcht, mijn huis

daarover is geen groot verdriet of uitgesproken klacht

in het spel van universele chaos ben ik thuis

de betontegel valt als een klavertje vier

uit de stralend blauwe lucht vlak voor

mijn voeten neer in het groene gras – hier

kust mij het geluk, luister, ik ben een en al oor

N

het metrum indachtig

Een anapest-oefening, maar de regels beginnen jambisch.

ritmische oefening

waarachtigheid wervelt in schaduwen rond

en grootmoeders thee houd je fit en gezond

haar wijze gedachten en sterk geleerd zwijgen vervaagd

herinnering straalt als je blij daar naar vraagt

zo dwaalt door het leven de dood evenzeer

gemakkelijk schakelt de wind telkens weer

en overal klinkt het gelui van de klok

die eenzame klank net de haan in zijn hok

6-3 

 

woorden, woorden en nog eens woorden

een woord

er ligt een woord op de loer

als glurend wezen in de taal

waar het verhaal zich tekent

verlangend te zijn

er slaapt een kat op de vacht

van een schaap op de stoel van riet

levend op de dode plant, het dode dier

ja, de kat nog niet stervende

het verhaal ontstaat

van het riet, het schaap en de kat

leven en dood gluurt door de taal

en zoekt naar het kale woord

6-3 

Het peuterende puttertje

Vandaag, 2 maart, staat dit verhaal in Groot Goeree-Overflakkee. Het staat ook in het boek dat binnenkort uitkomt: 'Wat ons bezighoudt'. Het is een boek van Tino en mij, waarin wij in tijden van lockdown elkaar regelmatig mailden over onze belevenissen. Tino reageert op mijn gedichten doorgaans met proza en ik reageer op zijn proza met poëzie. Bij dit verhaal schreef ik het volgende gedicht:

het puttertje

schilderde 

Carel Fabritius

het meest bekeken

vogelschilderij

uit de kunstgeschiedenis

slechts 34 bij 23 centimeter

de vleugel een 

penseelstreek geel

met een kras er in

of is het toch

de zwaan

van Jan Asselijn

waar de meeste mensen

naar hebben gekeken

of in ieder geval

langs liepen