archiefboek 2014

Ik ben al een paar dagen bezig met het maken van het archiefboek 2014. Het wordt een dikke pil (mogelijk ongeveer 140 pagina's - ik ben nu bij pagina 93). Ik maak het boek in 'Blurb' model 'Trade', met zwart/wit-foto's. Al mijn schrijfsels, rijp en groen, van dit jaar komen er in. Dan kunnen alle losse blaadjes weg.
Op de cover een spannend optreden ...

wandeling

I

het leven balkt als een paard
en hinnikt als een ezel
alles staat altijd ondersteboven
zoals op ons netvlies
op een doorsnee tekening van de oogbol

II

kan ik (r)echt kijken naar omgevallen kluiten
op het vers geploegde land
of verveelt het na een stuk of 100
of al na twee
nog nooit was de aarde hier zó omgevallen
zo ook het kijken
is dat je wel eens opgevallen?

III

ik wandel verder
langs poëtisch neergelegde
sinaasappelschillen
en hondendrollen
op de dagelijkse straten
van mijn dorp waar
het toch redelijk schoon is
en laat vervuilende
opmerkingen na
of deponeer ze op papier
voor hergebruik


6-12-14

woorden

woorden zijn van taal

niet van de dichter

die het verhaal verhaspelt

taal is van de lezer

en de luisteraar

interpretatie van half-zijn

half-niet-zijn, wakend

slapend, geeuwend vergeeld

tot vervelens toe … toe maar

ja, wroet maar in de brei

van ‘in den beginne’

kijkend naar het ochtendlicht

dat prijkt door reeksen druppels

aan een twijg

6-12-14

bejaard sterrenstof

in een versleten kiem gesmoord

ligt de gedachte aan toen en later

verlaten – zomaar of vermoord

deze ochtend met alweer en kater

hun liefde en trouw houdt stand

in voorwaarts terugkijken want

het onvoorwaardelijke slijt langzaam

aan de tijd – zijn beiden eenzaam

het spel van woorden en zwijgen

wordt stilaan gestelpt, ontweken

wat valt hier nog te krijgen

slechts rekverband en pennenstreken

beheersen het doen en laten

van de instanttijd tussen zuster

en zuster – vleesgeworden gaten

zijn zij met hier en daar een ster

2-12-14

winterdag

Op zaterdag 29 november las ik o.a. het gedicht winterdag uit 2010 voor bij het Literaire Café in Stad aan 't Haringvliet. Cavum maakte een tekening bij dit gedicht.

 

winterdag

een rode morgenzon straalt
over de besneeuwde daken
en de ochtenddichter verhaalt
over het steeds weer ontwaken

zo zitten zij dan verbonden
in de tijd, aan tafel en in zwerk
ooit het universum ingezonden
ieder bezig met eigen werk

eens stoppen schrijven, stralen
eens keren zij weer en lossen op
de warme gloed zal zachtjes doven

de laatste woorden: enkel halen
niet meer wachten, trachten - stop
beiden zullen dan in stilte loven

eind november

nog zijn er bomen

die hun versleten sluier

van blad niet laten vallen

nog zijn er mensen

die hun versleten gedachten

aan ‘er was eens’ niet los laten

wanneer leven we

als een voorbijganger

een verwaaiende wolk

een blad in de wind

28-11-14

dood spoor

verder gaat het niet terug

zeventienhonderdzoveel …

zij zuchtte

al die mensen

al die generaties voor mij

zij hebben ook maar gedaan

wat op hen afkwam

zij hebben ook maar

hun leven geleefd

zal ik nog rouwen

om hen wier genen

nog niet zijn verdwenen

en wier tranen

nog kieren achter mijn ogen

kan ik anders, LEVEN

of zijn de namen van hen

die na mij komen al geschreven

en wanneer loopt dat

spoor dood

9-11-14

haiga

zonsopkomststrepen

horizontaal – verticaal

strepen op het raam

straatpoëzie

het rinkelend glas klinkt krakend kil

na de laatste inslag in de bijna verlaten stad

wit stof dwarrelt in het gedempte zonlicht

als een lijkwade over dit vermoorde oord

slechts enkele schimmen zoeken een route

tussen de karkassen van wat eens gebouwen waren

in de verdwenen straten naar het voorbije lijden

want tranen zijn al maanden opgedroogd

kan het leven hier nog geven

graven we hier nog naar de doden

of is het puin het monument

op een massagraf

met op een gebarsten steen een gedicht

hier woonden

kwaad en goed

in voor- en tegenspoed

nu even geen wegen

enkel evenwicht

2-11-14

Ik heb de laatste tijd nog nooit zoveel 'gesleuteld' aan een gedicht als aan deze. Niet dat het mij moeite kostte, het was alleen wonderlijk om te zien hoe woorden steeds weer werden doorgestreept en nieuwe woorden werden toegevoegd. Zelfs tijdens het typen op de pc veranderde er nog eea. Hoe zal dit verder aflopen?

laag zonlicht

Laat ik vorig jaar nu ook een gedicht hebben geschreven over het lage licht ...

De bomen zitten nog vol
met stervende bladeren.
Ze knisperen heel zachtjes
in het lage licht.

Opeens zie ik jou staan.
Je knippert met je ogen.
Leven straalt er zo door heen
in het lage licht.

Dan ben ik jou voorbij
en wisselen de bomen
en jouw gezicht zich af,
beelden in herinnering.

Ik was de toeschouwer,
maar ook het lage licht.


31 okt. 13

Het lage licht

Ik schreef dit gedicht voor mijn Pientje naar aanleiding van haar opmerkingen tijdens een fietstochtje ...

Het lage licht tovert herinneringen

aan vroeger. De lange schaduwen

van een vertrouwde wereld versterken

de warme gloed van de lage zon.

Het trage licht strijkt over de velden

en door mijn ziel, verbindt zich met

het kind in mij, de periode dat

de tijd ter nauwer nood voorbij ging.

Het lage licht golft over de plas.

Plonsen we er nog in of is het al later

en tijd om afgedroogd te worden

al springend over je schaduw.

Het vage licht verhult helder zien

maar als de zon weer laag staat

breekt het vertrouwde geluk door,

onbezorgd gevoel en vrolijk lachen.

Het lage licht ligt prachtig warm

naast de lange bomenschaduwen

op het omgeploegde avondland.

Het kind was even wakker.

10-10-14

haiku 20

oktoberzon

de herfst kan het schudden

blad wil niet vallen

haiku 19

gevallen blad
siena, omber en terra
op de begraafplaats

Het was nog even een klus om deze foto, laat ik het zo zeggen, meer 'passend' te maken. Ik ben niet zo'n held met fotoshoppen en dus heb ik de volgende handmatig ingekleurd.

wandeling

in de ochtendnevel

ontmoet ik jou

als de wind

in de boomtoppen

als de eenden

neerstrijkend

op het gladde water

als de bladeren

die nu al zijn gevallen

als de zoete geur

wanneer ik langs

een tuin loop

als een nachtvlinder

die de dag niet

zal overleven

in al die beelden

die voorbij gaan

ontmoet ik jou

jij die blijft

14-9-14

haiku 18

de zwart-witte kat 
zit op mijn kruiswoordpuzzel
ik maak hem straks af

geïnspireerd op een Engelse haiku

een warme dag

1 september is een warme dag. Ik lees de Groene Amsterdammer over de expositie van Gerrit Dou in De Lakenhal op een bankje in de zon op de stadswal van Heusden.

het klokkenspel van overginds
gevolgd door het slagen van het uur
het blaffen van de honden
en “nou is het genoeg” van het baasje

een verstilde blik, een vogelkooi
een verhaal achter het venster
met een gordijn van lakense stof
groen gedrapeerd aan de rand

binnen speelt zich de illusie af
van diepte en behaaglijkheid
van eenvoudige schoonheid
zonder ruzie en huiselijk geweld

het dagelijkse toen van het huis
en de levendigheid van nu
in de blakende straten
met zijn vele vensters, nissen

het geroezemoes en de warmte
zijn hetzelfde – Hollandse luchten
wat rest zijn de schilderijen en de poëzie
de bedrijvigheid in woord en beeld

1-9-14

ZONderling

Dit gedicht heb ik op 31 augustus als 'gedicht van de week' verstuurd. Met de vraag of we de zomerzon zullen meenemen ... (naar de herfst, die morgen - meteorologisch gezien - begint). Eerst had ik het gedicht WIE of VOOR WIE willen noemen; er zijn ook nog vele variaties te bedenken met ZON er in. Mogelijk verandert het gedicht nog...

op de binnenkant

van mijn hand

teken ik mijn liefde

maar als ik jou zie

voel ik een vuist

op mijn voorhoofd

schrijf ik in spiegelschrift

ik hou van jou

maar als ik jou ontmoet

veeg ik mijn haar ervoor

mijn ogen zien

in alles jou

maar als jij

werkelijk verschijnt

knijp ik ze dicht

in mijn gedachten

roep ik het op

eeuwige liefde

maar als de tijd komt

verandert alles

in mijn hart

klopt het keer op keer

jij bent niet iets

afzonderlijks

afZONderlijks

27-8-14

doorgaan

splinterlicht van een uitgedoofde

lantaren – achtergebleven straten –

vervaagt het doorbuigend leven

de schoenen schuifelen over klinkers

de handen tasten naar vaste vormen

het hoofd leeg, net als bij de sleetse jas

kan er alles doorheen, geen rest

een vleug van rusteloosheid

is enkel nog te vinden in het ijle

zowel vooruitlopend als achteroprakend

stuurt het de voeten opdat deze mens

niet verder struikelt in het leven

26-8-14

voorspoed

een verlaten moment

met vergeten regel

die ik jou niet onthouden wil

de ziel slijt geen tijd

in eeuwigheid

spijt is voor dummies

en haast komt voor gespoed

22-8-14

I take you in the mailing

Naar aanleiding van een nostalgisch bezoek aan Arnhem: Warnsborn en Openluchtmuseum

herlevend verleden
door het land
in de tijd - bevrijding
van opeenvolgende seizoenen

later spelen er weer kinderen
huppelen door verleden de toekomst in
beschermd door vaders, moeders
"Loop eens rechtop"
teruggetrokken aan hun capuchon
zelfs bij ondiep water

op het bankje, naast mij,
schenkt een oude man
een bekertje melk in
voor zijn vrouw
het zakje van de witte
kadetjes met leverworst
is terug in de tas

soms speel ik mee
in deze vriendelijke film
koop ansichtkaarten
en in de oliemolen
leer ik de betekenis van
'in de maling nemen'

11 augustus 2014

haiku 17

vogels als vlinders
van ceder naar berkenboom
en weer terug

water

het water klatert gestaag dit verhaal:

ik stroom ter wille van het leven
kabbelend als een kleine beek
neerstortend als de waterval
ik ben levengevend, maar los het ook weer op
wissel steeds van eb naar vloed
van bijna droog tot een tsunami
spring omhoog als een fontein
en val met bakken uit de lucht
ik verdeel en heers vanuit een stille kracht
vul de ruimte, doof het vuur

luister naar mijn kletteren en ruisen
luister naar mijn verdampen en bevriezen
ik kies je wieg, verzorg je graf
erken mijn bovenaardse macht
ik wieg je door de tijd, in liefde


27-7-14

haiga

Voor het tot stand komen van deze haiga zie mijn blog Kralingen in Dirksland (vervolg).

de delta

Ik ging naar de delta om te luisteren
naar de vogels op de slikken
de golven van de zee, de wind in mijn oren
de verhalen in een eigen taal

Ik ging naar de delta om te kijken
naar de dijken en de duinen
de boeren op het land, de vissers op zee en
naar het vuurtorenlicht, draaiend in de nacht

Ik ging naar de delta om de storm te voelen
het zout van de zee te proeven
en de geuren van het land op te snuiven
pee en juun, herfst en hooi

Ik ging naar de delta om te werken
en liep daar vele jaren heen en weer
met lusten en lasten in mijn handen
met een pratend hoofd en mijn omvattend hart

Ik ging naar de delta om te redden
te troosten, op te ruimen, weg te schrobben
bezig te zijn met Fluzi* en fusies
te herdenken jaar in jaar uit

Ik ging naar de delta om te rusten
het werken was opeens voor mij gedaan
nu rest mij slechts het luisteren en kijken
Psalmen fluisteren en wijken, uit de delta


* Flakkee uit zijn isolement

7-2-14

gaslek gedicht

Naar aanleiding van dit artikeltje op de voorpagina in de krant

schreef - scande - knipte - plakte ik het volgende gedichtje

dat een week later als volgt op de voorpagina verscheen

Daar had ik het natuurlijk niet speciaal voor geschreven ... en door even niet op te letten zijn de 'knipsels' uit het gedichtje weggevallen, waardoor er een wonderlijk schrijfsel is overgebleven.

Zou iemand het zijn opgevallen?




JA, ik heb gehoord dat het iemand is opgevallen: "Het lijkt wel niet af"
en dat klopt dus!


Ondanks alles gaat mijn dank uit naar Cora de Boed (hoofdredacteur van Ons Eiland) en naar woordensprokkelaar Frank Mommersteeg voor zijn brief aan ruggespraak@onzetaal.nl

Geachte Ruggespraak,

Als abonnee op Onze Taal heb ik het genoegen u een ‘kop’ te doen toekomen waarin als het ware een nieuw soort gedicht wordt aangekondigd (dan wel wordt gesuggereerd dat in de reeds vigerende vorm van het ‘straatgedicht’ een (gas)lek zou zijn opgetreden).

Dit meende althans een vriend van mij, Niels Snoek, dichter van huis uit (van o.a. de bundels ‘Dichterbij’, ‘Dagboek van een oorlog’, ‘In licht en schaduw’ ), die mij op bijgaand stukje ‘Gaslek in straat gedicht’ attendeerde.

Het stond in ‘Ons Eiland – editie Goeree-Overflakkee’ van 3 juli j.l.

Het inspireerde mijn dichtervriend tot het eveneens bijgevoegde gedicht, waarbij opgemerkt dient te worden dat enkele tekstgedeelten uit het stukje door de dichter zonder pardon letterlijk (gescand, daarna geplakt) zijn overgenomen, zoals u kunt zien – daarmede zijn bron ontvouwend.

Zelf is hij de spreekwoordelijke bescheidenheid zelve, weshalve ik zijn bijdrage langs deze weg met zijn toestemming mag promoten.

Met vriendelijke groet

Frank Mommersteeg

Het antwoord op deze brief:

Geachte heer Mommersteeg,

Hartelijk dank voor uw inzending voor ‘Ruggespraak’ en natuurlijk ook voor het alleraardigste gedicht van uw vriend. We hebben het met plezier gelezen en we vinden het knap gedaan. Maar we zien niet direct mogelijkheden tot publicatie. In ieder geval houden we het in ons achterhoofd. Misschien hebben we er in de toekomst een bestemming voor. 

Met vriendelijke groet,

Laurien Boekhoff-Talsma

Redactie Onze Taal

Wat de toekomst brengen moge ...

zie de mens

zoals een bloem zich omhult
met kleur en blad
zo verschuilt zich een persoon
in denken en doen

creëert hiermee
een wonderlijk toneel
van ver- en afleiding

maar als je goed blijft kijken
schittert de mens zelf
door het spel heen
vrij en onafhankelijk


8-7-14

haiku 16

op het terras 

ligt het pointillisme

- na regen en wind

dubbel

slechts

in de schijnbare wereld

tonen wij ons als duaal

kijken in een spiegel

en zien verbazing

in de ogen die je alleen

in een reflectie tegenkomt

transparantie ligt

als verlangend erfdeel

te wachten

in voor- en nabeeld

1-7-2014

bij de ets van Dirry Blom

onvermijdelijkheid der dingen

een vleug van 4711
golfde door de lucht
alsof hij deze zelf
samen met zijn 
pochette nonchalant
uit zijn jasje trok
toen de zucht van zijn
doorluchtige moeder
hem te veel werd.

hij zag haar tranen wellen
en de gedachten aan
wat onvermijdelijk komen ging
kwelden hen beiden.
en nog voor zij de odeur
gevolgd door de pochette
kon aannemen overviel
een flauwte haar en zeeg zij
terzijde neer op de canapé
met haar gezicht in de kussens.

hij knielde tussen haar sitsen rokken
en voelde zich zoals altijd
besluiteloos
nu zij – al was het maar even –
er niet meer was.
want niet haar gepoederde gelaat
noch schoonheidsvlek of glimlach
miste hij, maar haar standvastigheid
die als een engelenstem
zijn hart vervullen kon.


30-6-2014

Dieudonné

Dit gelegenheidsgedicht dat ik schreef voor Greet en Herman Maas heb ik afgelopen zaterdag voorgelezen bij het Literaire Café in Stad.

Zeg weet je
daar zit ik nu
als trouwe hond
te kijken naar
mijn nieuwe huisgenoten
Eentje en Tweetje.

Dit was het begin:
te jong gescheiden
van hun moeder
- dood lag ze tussen de struiken -
zijn ze nu geadopteerd
door mijn bazin.

Eerst sputterde mijn baas 
nog tegen: geen katten in huis
maar nu is hij om
het is nieuws op zijn blog
en dat is een zegen.

Maar voor mij geen aandacht meer,
’t is geen pleziertje.
Vannacht droomde ik al
van Drietje en Viertje …
En dan, moet je weten
beiden zijn rood
Ja, rode katers.
Dat zijn helden!
en mijn plaats wordt de goot.

En Drietje en Viertje uit mijn droom
U raadt het vast
hun kleur was: geel
’t wordt mij somtijds echt te veel
die Stadse kleuren.
Nu ook al in mijn dromen.
Daar moet iets aan gebeuren, baas
een pil hiervoor, daar is vast aan te komen.

Maar ik weet wel
dat ik eigenlijk niet klagen mag.
Kijken moeten we naar mooie dingen,
molens en zonsopkomsten
en naar het geluk
van Eentje, Tweetje en hun Greetje. 

11-6-14

rokjesdag

Voor veel vrouwen hier*

is het elke dag rokjesdag

maar dan wel

over de knie

dat ging ik vroeger ook wel

in de tijd dat vrijzinnigen

ook die lengte droegen

gewoon omdat het mode was

24-6-14

* op Flakkee

met dank aan Martin Bril

reisverhaal

ik strijk letters uit de boeken

vouw de kaften om en om

de pulp laat zich zien

het verhaal is te ruiken

de inkt verdroogt, verpulvert

dwarrelt door het avondlicht

ik blaas en zwaai met mijn armen

want het zwart moet naar buiten

door het open raam de nacht in

mee met de oostenwind naar overzee

waardoor de verhalen schoongespoeld

opnieuw bedacht worden als poëzie

in een parallelle tijd

waarin letters vol boeken staan

21-6-14

BROOD 4

Hij leefde

op water

en brood

bruin brood

hard brood

korsten

beschimmeld

vuil

maar, voor

elke homp

die hem werd

toegeworpen

was hij dankbaar.

Hij was

een overlever.

deze foto is natuurlijk niet in de bakkerij gemaakt!

BROOD 3

2 oktober 1996

beroering in de

bakkerijbranche

als bisschop Muskens

het geoorloofd vindt

om brood te stelen

als mensen honger hebben

en geen andere manier zien

om te overleven.

Hoe arm kan je zijn?

BROOD 2

Is haring en

wittebrood alleen

voor Leidenaren

weggelegd op 3 oktober

ter herinnering aan 1574

nee toch,

maar de haring moet

wel in een puntje

niet in een kadetje

bij bakker Bienefelt

En zo hangen de gedichten in de Tearoom:

haiku 15

steeds opnieuw

worden bij en wij verleid

- schone schijnbloemen

uit liefde

De regen lekt nog na

aan de andere kant

van de ruit.

Binnen biggelen de tranen

gestaag over haar wangen.

Het zoet en het zout

zit verscholen in druppels

die gezegend doorstromen

tot het land verzadigd

en het verdriet vervlogen is.

Maar na een tijd van droogte

volgt steeds weer het golven.

De vloed komt op.

De wolk breekt.

Zij plengt haar tranen.

8-6-14

geduld

net stond ik nog te snoeien
nu zit ik geduld te beoefenen
wachten op het overtrekken
van de zomerse regenbui

voorlopig ben ik gekluisterd
aan potlood en papier:
dweil de regen op in woorden
en laat een boodschap achter

voor als de paraplu is opgeborgen 
samen met de zorgen voor morgen
en de schone schijn van gewassen te zijn
de ziel afgespoeld door woordenstromen

zo poets en snoei ik rond in de tijd
maar nù beoefen ik geduld.


5/6-6-14

BROOD

In april schreef ik een aantal gedichtjes over BROOD om mee te exposeren in de Tearoom van Bakkerij Bienefelt aan het Beneden Zandpad te Middelharnis. (De Reizende Dichter exposeren daar het hele jaar door). Nu is het zover: mijn gedichtjes hangen daar tot eind juli.
 o.a.

De wittebroodsweken
met melkwitbrood
met jonge kaas of
hagelslag – pret voor 2.
Na een huwelijk van 
60 jaar of langer
komt de burgemeester.
Durf je het met haar
nog te hebben over
de wittebroodsweken.

haiku 14

Vermeer noch Pruisisch
toch zijn deze grasklokjes
blauw en nog eens blauw

haiku 13

tussen de zachte
pasteltinten in de tuin
ineens klaproosrood

het nachtboek

Nu het Suite & Sofa Festival in Zierikzee achter de rug is kan ik dit gedicht wel prijsgeven. De bedoeling was eerst dat De Reizende Dichters in een antieke slaapkamer vanuit het bed met het publiek er omheen gedichten zouden lezen over slaapkamergeheimen ... Later veranderde de locatie en hebben we in de Poort gelezen. (Ik heb toch ook maar dit gedicht voorgelezen)

In bed stort hij zijn zaad in haar
daar zitten geen geheimen in.
Maar wat ondernemen zij in
de nachten dat het bed niet kraakt
voordat zij in plaats van in elkaars
in Morpheus’ armen vallen.
Wat ondernemen zij om hun gedeelde
stilte nog meer te accentueren
om het verveelde leven van de dag
in nachtelijk toneel te transformeren.
Ja beste … lezer / luisteraar …
Dan delen zij geheimen met elkaar
als poëzie geschreven in hun nachtboek.
Verstopt op een zichtbare plek
onder het kussen moet het zich
laten vinden, laten beschrijven
en laten lezen. Zo wordt hun verhaal
prijsgegeven in geheime fluistertaal.


21-4-14

1750

In een absurde tijd
van twijfel en tegenpool
hinkt de ene gedachte
na de andere door
in de koude winternacht.
Oudjaar 1749 – geslagen
op de torenklok van Koudum.
In het portaal is het totaal
donker, zijn lijf lijkt dronken
van het niet-zien
zijn bloed – misschien
uit zijn aderen gelopen,
zijn ogen schrijnend betraand
en dicht of wijd open …
Raadsel en lichaam lossen op
verlossen-de gedachte-te zijn


23-5-14
nav een zin uit Gewassen vlees van Thomas Rosenboom:
Zonder enige begrenzing, wrijving of weerstand van zintuiglijkheid waarde zijn blik door de totale duisternis, het was of hij kijkende leegliep, of zijn blik hem als bloed ontvlood en om het lekken te stelpen sloot hij zijn schrijnende ogen.

getuigen

sierlijke offerbeeldjes
in platte silhouetten
met alleen elkaar
als houvast

harmonische verdeling
tussen zwart en wit

uit een vervlogen tijd
zijn het getuigen van stilte
verhalen van taal
zijn verloren – achtergelaten

maar de stilte van toen
en nu is dezelfde





22-5-14

storm

Zo stuift de zee voor wind

met haar gedreven golven

Zo voelt het lichaam zich bedolven

onder het bulderen der populieren.

Blijven de takken zitten in de storm …

Maar de geest voelt sensatie,

zowel in het lawaai

als in het wegebben ervan

9-5-14

eerste 2 regels zijn van Vondel

Anne

Anne

Frank en vrij

Anne

wat goed dat je

zo jong gestorven bent

Anne

wat goed dat je

maar één boek schreef

Anne

wat zijn we

jou dankbaar

voor jouw

dag

boek

dag

Anne

9-5-14 

sobere versie (voor Tino)

Een sober gedicht

over Stravinsky’s

symphony in three movements

gepassioneerd met

intervallen

interludia

syncopen

waardoor mijn trance

en opgeroepen beelden

nog doorwerken

na het slotakkoord

halfwakker

ontwaak ik

in de geluiden

van de dag

9-5-14

Stravinsky

Een symfonie in bewegingen klinkt

en klatert aanstekelijk met inktzwarte

intervallen, interludia en interpolaties

van ingevlochten dichterlijke woorden

die tijdens het vioolspel worden uitgepakt

in droombeelden van mythologische verhalen.

Haalbaar in aanraking en aandacht.

Verhaalbaar in rollende golven van paukenslagen.

Aaibare fagotklanken kruipen rond in breinweefsels.

De slotdissonant opent de weg

naar de dagelijkse geluiden.

De mythe vervaagt – half-af …

Het hart ontwaakt.

8-5-14

deze zin

geboren uit klank

is de zin – het bestaan

het begin en vergaan

gestorven in stilte

verloren in zang

vervlogen in zwijgen

uitgevlogen om te nijgen

naar het spel van het leven

daar verwoordt het zich

gezaaid en gegeten

in zaad en planeten

van kiem tot ver-sterven

7-5-14

Toscane 2

Gisteren nog een hop

nu laagvliegende zwaluwen

regen dus en straks

geen lange avondschaduwen

L'ombra della Sera blijft deze keer

ongezien door ons in Volterra

te somber is deze laatste dag

wel zagen wij in Cortona - in de regen -

DE lamp als een corona van licht

waarom dat licht niet zien, alleen maar geloven

Angelo heeft wel gelijk: Italië is aan het doven

Italianen teren op Romeinen en Renaissance

Is weder-wedergeboorte ooit haalbaar?

2-5-14  

Angelo is onze gastheer

Toscane 1

Hier staan de cipressen
als rusttekens in het landschap.
Dit landschap dat je lezen kan
met elke cipres als een pauze,
een wijzende vinger: let op.
Laat geen wanklank horen.
Zelfs gif wordt geabsorbeerd
en getransformeerd tot leven.
Slechts in mijn oor klinkt
de fazant als dissonant.


1-5-2014

intouchables

Hoe verlamd kan je lichaam zijn,

hoe afhankelijk van anderen.

Hoe gebonden kan je geest zijn,

hoe afhankelijk van anderen.

Met geld is vrijheid niet te koop,

maar van goede vrienden

krijg je het cadeau

en wordt onafhankelijkheid

vice versa gedeeld.

23-4-14