ach ja,

 

zie, mijn geliefde

zij scrabbelt hier illusoir

in onze voortuin

soms zie je wat

 

aan de overkant

 

hij is al doorgelopen

maar moet nu toch stoppen

de lijn is strak gespannen

achter hem zit de hond

te kakken, een ernstige zaak

dan rent het dier verder

de baas neemt niet de moeite

de drol op te ruimen

hardleerse types, beagle en baas

 

 

26-11-2023

de 20e eeuw

 

geschiedenisles

 

de eeuw van onze vaders

was ongeveer een halve

zonder de zonen

die kwamen later

 

en, leren we nog – een les

uit het belle epoque, de

grote oorlog of de crisis

de zwarte bladzijde, bladzijden

 

of lezen we langs die verhalen

onze betere jeugd, de grotere

vooruitgang, krakersgeluk

overmoediger overvloed

 

leven we in een te klein

land … terug – terug

even loop ik door een

wereld zonder asfalt

  

25-11-2023

n.a.v. De eeuw van mijn vader van Geert Mak

beschouwen

 

het is weer de tijd van rijmen

 

houwen of houden

 

hij liefde haar

streelde wenkbrauwen

gelukkig, maar

het van elkaar houden

doe je niet zomaar

 

eens zullen we trouwen

als teder gebaar

in vol vertrouwen

raken we de juiste snaar

 

elkaar met passie ontvouwen

is in dromen zo herkenbaar

vooralsnog is het beeldhouwen

voor de verliefde kunstenaar

 

 

18-11-2023

zin of zen

 

het inzien van zien

herfstkleuren zijn nog zichtbaar

het zien van onzin

wees welkom

Morgen lees ik enkele gedichten bij DICHTER AAN ZEE / POEZIE ALS ZEEWIND in het Watersnoodmuseum. De Reizende Dichters hebben een afwisselend programma samengesteld: https://dereizendedichters.nl/dichter-aan-zee/

https://watersnoodmuseum.nl/event/

herfst

 

om het (l)even

 

het najaar kleurt glyfosaatgeel

afsterfgeel, maar toch anders

dan lijkgeel, alhoewel …

 

is er wel een kleur van sterven

een tint van dood of overgang

zwart/wit gezien slechts een nuance

want ook leven kent het spectrum

 

zowel natuur als nijvere boeren

en hun achterban zijn kwistig

 

maar,

in die chemische draaikolk

wroeten hier en daar

nog handen in de aarde

 

 

17-11-2023

impressionistisch

 

het geel van de herfst

nadert nu zijn hoogtepunt

- door het vensterglas

zonder

 

mist bedekte onze deken

eronder lag het geluk

als een geeuwende kitten

in jouw blozende oksel

tijd was een raadsel

oplossen geen optie

verweg boven de wolken

verkleuren de sterren

de geuren van de nacht

lokten de vlinders, vleer-

muizen, teer en kwetsbaar

de ruimte zocht zichzelf

zonder bedoeling

12-11-2023

schrijven is schrappen ...

 

mooi

 

heel veel mooie

woorden bij elkaar

maken van het gedicht

een draak

 

maar zoals een draak

niet altijd verslagen

hoeft te worden, zo

hoeven ook niet alle

mooie woorden

geschrapt - behalve

degenen die pijn

doen van schoonheid

 

 

 

10-11-2023

een tanka

 

wolken wereldwijd

ganzen … Akka en Niels

materie vervaagt

passie verstilt herinnering

teruggaan is echt geen optie

spiegeltje, spiegeltje ...

 

spiegelcorrosie

 

evenbeeld van onbekend

jij laat je raden mij te zijn

maar kloppen doet het van

geen kant en jij, jij kent

 

mij niet zoals ik ook ik

niet ken en weet hiervan

strijden: rimpels, vlekken, klein

en groot, een eeuw’ge schrik

 

als ik mijn blik afwend

kraakt de spiegel in zijn

lijst en grijnst een satan

vogelvrij in mij, zijn element

 

en voor een tel, een ogenblik

vergeet ik kijken en verman

mijn ikken, dood de zielenpijn

de tijd, de klok en haar getik

 

 

4-11-2023

letters in het landschap

 

ochtendzon, herfst of
doorkijk naar het polderland
beleef A tot Z

herinnering

 

Toen ik nog eens naar mijn foto’s

van 4 oktober in de Drvkkery keek

viel mij opeens de hoeveelheid op:

haar, waar langsheen / doorheen

gekeken werd, moest worden.

 

En dan nog dit,

waren woorden en haar

in evenredige hoeveelheid aan elkaar …

Soms leek het daar wel op.

Allerzielen

 

2 november

 

de ene na de andere kerk, winkel

ligt overvol met kaarsen, maar

zijn het er genoeg, genoeg vlammen

genoeg voor al die ontelbare doden

aan weerskanten van de frontlinie

genoeg voor al het immense verdriet

van moeders, vaders, wezen

achtergelaten om te treuren

 

om zich zelf weer beet te pakken

ondanks alles, zodat ze kunnen

zeggen: GENOEG