zwarte aarde
staren naar een gat
een gat in zwarte aarde
hoe lang is het vol te houden
te houden van dat zwarte
het donker kruipt er uit
legt zich neer voor onze voeten
onze voeten in de sneeuw
koud lijkend van een ander
wat is daar nog wel van ons
ons kijken … alsof … misschien
onze afschuw zonder tranen
waren we maar afwezig
30-1-2023
cyclus
voelde hij onder het oppervlak
haar vissenhuid langs zijn
glijden was als zweven door
en een samenzijn van velen
wie waren zij toch, toen, daar
waar hun oren verstopt hun
ogen vol tranen zeewier zochten
als houvast voor later … later
haar vingertoppen tasten nog
eenmaal langs zijn tenen als
een afscheidskus voor het afsterven
een aanvang neemt en het opstaan
een visioen in zoete vertroebeling
een droom naar boven haalt naar
waar een kloppende samensmelting
in een nieuwe tweeling explodeert
26-1-2023
kunnen we nog wel wat zeggen
dat hout snijdt
dat de moeite waard is
om te delen
kunnen we nog roepen
dat het morgen beter zal gaan
dat de zon toch weer zal schijnen
ook in ons hart
kunnen we elkaar omarmen
de energie voelen die vleugels geeft
de warmte die indaalt
en tegelijk omvat
kunnen we elkaar nog uitdagen
om te houden van
zonder begeerte naar meer
al is het maar even
kunnen we nog en willen we ook
er zijn voor elkaar
de glans zien van geluk
achter de omstandigheden
20-1-2023
hoe dat soms gaat
de decadentie van gedrag
dat zich niet corrigeert
opereert zich naar binnen
in zijn malende brein
achter zijn opgeruimd bureau
zit hij maar wat te staren
kijkt maar naar
en denkt maar van: zo, zo
de tijd vertraagt het schuiven
van zijn rimpelhand
over het groene vloeiblad
rechts een rafelrand
de tijd versnelt zijn pas
een visioen vooruit, een zoen
en toen het vergeten
hoe lang dat geleden was
de dingen leven met hun duur
de hand, het blad, het brein
zijn ogen vertroebelen dat al
en tranen wellen zonder doel
14-1-2023
n.a.v.
J.J. VOSKUIL
Het bureau
…..
Zittend op de divan, luisterend naar de muziek, dwaalden zijn gedachten weg. Hij vroeg zich af wat er vergeleken bij vroeger veranderd was. Wanneer en waarom had alles zijn glans verloren? En vervolgens kwam hij als zo vaak tot de slotsom dat hij in tegenstelling tot vroeger geen grein geloof meer had in de beheersbaarheid van de mens en de maakbaarheid van het leven. Wat hij vroeger, toen hij er nog wel in geloofde, trouwens ook al zei. De mens is een beest. Maar het was veel erger dan hij toen al wist. Toen zag hij nog niet hoe de hele troep door een mateloos egoïsme naar de verdommenis gingen dat dat egoïsme zo groot was dat ieder ander volstrekt onbereikbaar bleek te zijn. In plaats van veiliger, voelde hij zich steeds bedreigder en wantrouwender worden. Lopend over straat zag hij zich omringd door misdadigers. En hij begreep dat dat was omdat hij ouder werd en begon te zien dat zijn tijd eindig was.
.....
deze tekst las ik bij Zaj De Meester
ontmoeting
zeg niet dat ik niet zo
naar je mag kijken
natuurlijk zie ik je wel
jouw stralende appelwangen
en de mascaraloze wimpers
maar zien doe ik alleen
de glimlach van mijzelf
ik vermoed wel onbekende
woorden en gehechtheden
maar voel alleen een stille
bestendige verwantschap
de hoeveelheid opgekomen
gedachten en de jaren van
bestaan van onze lijven
zeggen zo weinig over
wat wij werkelijk zien
