geen bom kan bekoren

De laatste tijd lees ik elke dag 2 gedichten van Jean Pierre Rawie uit zijn bundel: De tijd vliegt maar de dagen gaan traag. Enigszins in zijn stijl schreef ik het volgende.

geen bom kan bekoren

het lukt niet het klagen

de doden behagen

de wereld een puinhoop

de Hoop ingeslagen

het daagt niet het gloren

geen bom kan bekoren

Geloof is als wanhoop

claviceps in ’t koren

wat mag er verdwijnen

een land dat zich kliefde

omarmen, omlijnen …

maar zal dan de Liefde

die mij nooit erg griefde

voor jou nog verschijnen

27-2 

nieuws van de dag

het is een bron van inspiratie

nieuws van de dag

het uitzicht is verminkt

hoe kan het ook anders

kunnen we nog wel kijken

met onze geschonden gezichten

welke tijd zegt niet

‘hoe is het mogelijk dat

dit in déze tijd gebeurt’

opgewonden en gewonden

wij vallen in herhalingen

en offeren onze kinderen

allemaal lijkt nooit te lukken

strompelaars als wij zijn

de zon schijnt weer eens

op een veld van eer

de aarde verzadigd van

niet willen praten met elkaar

alles moet wijken voor de sport

de competitie van het winnen

en klaag toch niet – ík heb

de eerste steen al geworpen

26-2 

toegift:

de doden in de aarde

recyclen het leven

scilla, krokus, corydalis

ze bloeien in de kleuren van de vlag

in tijden van oorlog

De toestand in de wereld nodigt uit tot het schrijven van gedichten. Ik zie ze op sociale media massaal voorbijkomen ...

verbinding

de wereld is in oorlog

met vrede als utopie

afwezigheid van strijd

is nog de beste optie

ook in ons brein is 

het een strijdtoneel

met stemverheffing

en boosheid – te veel

zie ons gevoelig hart

pijn knaagt de randen

erin zit alles aan elkaar

in grotere verbanden

handen in de zakken

handen uit de mouwen

waar ze ook zijn, ver-

bindt ze met vertrouwen

25-2

ingevingen

ik kreeg vandaag een handvol ingevingen

ze gleden zachtjes tussen mijn vingers door

doorspoelden zo een aantal herinneringen

die opgeslagen lagen als een metafoor

wie was het nu die mij hierover wilde spreken

sprak ik niet alleen, in dialogen met mijzelf

dat ikje dat als een dominee kan preken

prikte in ziel en geest, ik was getergd

het wordt nu de hoogste tijd om op te staan

waaruit, waarvoor, waartegen is om het even

streven is niet meer aan de orde, van de dag

zijn de uren al begonnen, nu nog het leven

20-2

oefening

gedichten schrijven zonder bijvoeglijke naamwoorden - een uitdaging

en na een storm weet je nooit of de regels nog wel in de juiste volgorde staan ...

na de storm

het is geen vraag wat storm Eunice hier zocht

ramen wassen mag wel weer, het is veel werk

aannemer vragen voor het vervangen van een pan

de afgewaaide ligt in stukken, in grind en voortuinperk

voor mij een onderdeeltje van het rampenplan

takken uit berken, elzen en acacia niet verzuimen

van terras, erf, gras, talud en pad op te ruimen

de bomen staan nog, het huis is weer eens doorgetocht

19-2 

Vonken

eerste versie:

vonken

Mijn handen, liggend op jouw heupen

verbazen zich over het ontbreken

van afstand. Jouw warme vel

bevoelt mijn handen tot de warmte

het gevoel verschroeit. Het ruwe katoen

wordt langzaamaan weer zacht als zijde.

Wij dansen als een geheel, geheel

ontdaan. Gevoelloosheid neemt ons

over. Vonken spatten van ons af.

en zo werd deze in de loop van de dag:

Vonken 

Het ruwe katoen wordt 

langzaamaan zo zacht als zijde.

Mijn handen, liggend op jouw heupen

verbazen zich over het ontbreken

van afstand. Jouw warme vel

bevoelt mijn handen tot het gloeien

het gevoel totaal verschroeit. 

Wij dansen als een geheel, geheel

ontdaan. Gevoelloosheid neemt ons

over. De vonken spatten er van af.

Wij dijen uit ons universum.

13-2 

zomaar kijken

 

de achtergrond vol menselijk vermogen

de krachten der natuur hier voor mijn voeten

het lijf te oud om in het zand te wroeten

maar zomaar kijken maakt wel opgetogen

literatuurwedstrijd Hoekse Waard

 

Als jurylid was ik gisteravond (11 februari) in Oud-Beijerland bij de prijsuitreiking van de Literatuurwedstrijd van de Gemeente Hoekse Waard. Het was een uitstekend verzorgde avond die gepresenteerd werd door Ellen Deckwitz en Gino van Weenen (juryvoorzitter). Ellen benadrukte dat poëzie toch wel boven proza staat en eigenlijk de mooiste van alle kunsten is ...

Hieronder dus maar de poëziewinnaars:

Tot slot alle winnaars op het podium:

observatie

 

de stormwind komt dwars door de dichte ramen

het is meer hier dan daar en ingedaald

verraderlijk is de weerspiegeling van de lamp

in de modderpoel van het tafelblad

de schaduwen en het trillen worden neergelegd

vlak naast het ontstaan van verlangen

het ontvangen van nieuwe woorden, geleegd

uit de context, het geruis als gezang

zonder de wind te overstemmen gaat de bus

voorbij richting de kust – later weer terug

en zo de regen zich striemt tegen de ruit

zo lezen de woorden zich uit mijn brein

6-2

in Groot Goeree-Overflakkee, samen met Anneke en Greta

 

het was in helder licht van tegenlicht

het was in helder licht van tegenlicht

dat ik dacht jouw ogen in mijzelf te zien

de altijd gelukkige versie van mijzelf

met de glimlach van niet achteromkijken

vanuit het duister kreeg ik jou in zicht

jij was nog half en soms misschien

in mijn gedachten als een wederhelft

die ik dan zeker niet meer wil ontwijken

de weg is levenslang, het doel voorzeker heel gewis

de tranen op mijn wang zijn sporen in mijn mist

maar o, hoe weet ik dit toch zo beslist

stap voor stap omarmen, uren, dagen, jaren

de plek aanvaarden zonder veel bezwaren

traag opgaan in elkaar met op jouw tong: het is

3-2  

gereedschap

zonder aanraking de jouwe schudden

is al weer strijdende tijden heel gewoon

zijn handen liggen en liegen daar maar

het trillen valt niet te ontkennen

in mouwen ingetrokken, niet altijd

dan weer wijdgespreid op schoot

geen spade zullen zij meer omklemmen

voor graven zijn zij al jaren dood

30-1