het meer is mijn redding
zelfmedelijden
het ergste van alles
zonden, waanideeën
verwondingen en verlies
zelfverwijt
wat ik had moeten doen
nee zeggen tegen vader
wat had hij kunnen doen
mij slaan, naar de dominee sturen
wat had ik moeten doen
nee zeggen tegen A
wat had hij kunnen doen
mij vol schande terugsturen
naar huis, naar vader
zij heeft gelijk
ik denk teveel na
over mijzelf, mijn fouten
aan het meer denken
daar kan ik vergeten
27-2-2023
n.a.v. ‘Land van doornen’ van Colleen McCoullough
Soms spelen verschillende observaties een rol bij het schrijven. Voor dit gedicht een gedicht van Marsman en een opmerking in de aankondiging van een lezing: er worden geen schokkende beelden vertoond.
schokkende beelden
De tempel van geluk staat te schudden op zijn vesten.
Ik loop er langs, zie in gedachten nog de resten.
Het stof trekt op, nog staan de zuilen overeind,
is het een ramp dat deze droom hier nu verdwijnt.
Het brein zit vol met resten uit vervlogen tijd,
zelfs als ik niet denk raak ik ze niet kwijt.
Gevoelens doen hun best te overstemmen,
alleen het ego-monster kunnen ze niet temmen.
Projectie van waarachtigheid kan soms wel slagen,
alleen niet er om bidden noch er vriendelijk om vragen.
Genade valt steeds weer met bakken uit de lucht,
mijn mond vertoont een glimlach en een zucht.
Ga door nu, ziel, met vreugd’ en bonzend open hart,
verdeel jouw wereld niet in tinten wit en zwart.
Vervolg je weg op aard’ of langs een regenboog,
schokkende beelden zitten enkel in mijn monoloog.
18-2-2023
Vanmorgen maakte ik deze foto's:
en schreef er deze tanka bij:
weet je het nog wel
gedichtenroute fietsen
stickers zijn er nog
poëzie al lang verdwenen
wie namen toch dat besluit
steeds weer
wie is het die geboren wil
worden onder het puin
wie zijn het die massaal
willen sterven onder steen
hadden engelen het druk
al die zielen begeleiden
of is haast noch stress
een optie in hiernamaals
gedijen wij in de mensen-
wereld tussen rampen
en corruptie, gewoonten
van ons en moeder aarde
waar kunnen, durven we
te wonen en dan denken
dat deze tijdelijkheid
zich steeds weer voordoet
9-2-2023
Donbas
.
met de woorden van
Lisa Weeda in Aleksandra
.
indringers waren het
zij die werkten
op onze oude grond
het land van mijn ouders
die weggejaagd waren
ik was veertien
en achtergebleven
in de zomervakanties
voordat de oorlog uitbrak
.
kan je nog dieper
vallen in de tijd
5-2-2023
relatief
In korte zinnen
vertelde hij een
lang verhaal –
met lange
gedachtestrepen
en korte komma’s
En of het lang –
of kort geleden
was, belangrijk
is het – niet.
De kortschildkever
keek, en keek, naar
het langdradig web
in het lange gras,
waar korte metten
mee gemaakt werd
door de zeis,
– in vergelijking
met de spin had
de door haar
gevangen eendags-
vlieg een lang leven
gehad. In de gloria.
5-2-2023
