de delta

Gelezen op vrijdag 29 januari bij de opening van de expositie DOORBRAAK

de delta

Ik ging naar de delta om te luisteren

naar de vogels op de slikken

de golven van de zee, de wind in mijn oren

de verhalen in een eigen taal

Ik ging naar de delta om te kijken

naar de dijken en de duinen

de boeren op het land, de vissers op zee en

naar het vuurtorenlicht, draaiend in de nacht

Ik ging naar de delta om de storm te voelen

het zout van de zee te proeven

en de geuren van het land op te snuiven

pee en juun, herfst en hooi

Ik ging naar de delta om te werken

en liep daar vele jaren heen en weer

met lusten en lasten in mijn handen

met een pratend hoofd en mijn omvattend hart

Ik ging naar de delta om te redden

te troosten, op te ruimen, weg te schrobben

bezig te zijn met Fluzi* en fusies

te herdenken jaar in jaar uit

Ik ging naar de delta om te rusten

het werken was opeens voor mij gedaan

nu rest mij slechts het luisteren en kijken

Psalmen fluisteren en wijken, uit de delta

* Flakkee uit zijn isolement

zielenvreugde

in de droge bedding van
dit doorgewinterd landschap
ligt mijn ziel te luisteren
naar de zomerklanken
van veranderende wolken
en dauwdruppelend mos

jouw roerselen omstrengelen
steeds opnieuw de mijne
beweeglijk – en toch
slechts aanraking in stilte
in veilig herkennend weten
onafscheidelijk als eb en vloed

in het kleurend najaar
van opspattende tijdelijkheid
en vrijelijk loslaten
dromen onze zielen
naar het lichte groen
omkringeld door waterwit


23-1

gelezen bij Kunstplus

op 16 januari bij de nieuwjaarsreceptie en de opening van de expositie van Renate van Opdorp en de presentatie van 'Dicht op Kunst' van Els Huurman

wie zei ook al weer

‘Kunst maakt het onzichtbare zichtbaar’

wat Kleeft er toch aan kunst

dat het voorbij zintuigen, gevoel en rede

ons voert naar tijdloos zijn, tevreden

is het genade of een gunst

van het Onnoembare

of van ons zelf

wanneer we als een kind

kijken naar

IETS of NIETS

concept / reflectie

de mens als constellatie

lichaam-denken-voelen

laat zich doorgaans

in de luren leggen

door de explosies

myriaden van pixels in het

twee en driedimensionale vlak

vlak voor een muur

staart hij naar leegte

en zelfs in de spiegel

ziet hij zich niet

waai maar

waai door mijn veren

waai maar wind

schijn door mijn bladeren

schijn maar zon

stroom door mijn dalen

stroom maar water

de aarde leeft

leeft op en onder jou

jouw handen en jouw voeten

maar vooral toch in jou

ja, de aarde leeft in jouw hart

tezamen met alle sterren

vol liefde stroomt het

door jouw klanken

vol aandacht schijnt het

door mijn woorden

vol geluk waait het

door onze verzen en werken

Rothko’s kleuren

zuigen je

naar binnen

naar achter

het benoemen

van dit en dat

het dagelijkse

zij zijn als de akker

waarin de schat

verborgen ligt

blijf maar kijken

hier is het

hier is het stille zijn

maar je mag ook

weglopen

gedichten bij 'het ontstaan'

Bij de opening van deze expositie las ik de volgende gedichten:

uit zichzelf

De regels op papier

schrijven zichzelf vol

met krullen en letters.

Het gedicht is begonnen

de toon is gezet.

Geen denken noch doen

alleen nog het laten

het praten – fatsoen.

Lezen, in vreze herlezen

in eerbied en dankbaar

voor het gebaar,

het exploderen van

het woord, gehoord

in zichzelf.

licht

het lichte licht

doorstraalt stralend

het wezen der dingen

harde vormen zijn slechts

een rafelende buitenkant

instant gehouden door

concepten en gedachten

mijn gevoel maakt

dit zien zachter

en laat mij kijken achter

de schil van uiterlijk

van binnen lijkt alles

meer op elkaar op mij

daar is het lichte licht

daar is het vrij 

schepping

is het er

of is het er niet

schep ik mijzelf

of toch een ander

maar wat kan ik

anders, dan scheppen

naar mijn beeld

en gelijkenis

reproduceer ik

mijzelf in klank

woord, getallen

dna, wetmatigheden

schoonheid en trouw

creëer ik

man en vrouw …

ach, ik glimlach

slechts naar mijzelf

en … naar jou

zullen we

ik kijk in mijn leegte

en de dag is voorbij

genietend van tweezaamheid

spelen de goden mijn spel

ik schrijf de teerling

en slijp de groeven

mijn wil is troef en

verliezen = winnen

ik kijk in mijn leegte

de nacht is voorbij

zullen we nog een keer

De Gezegende

De Gezegende snoeit wat uit het paradijs

legt hier en daar de hop wat om

en van de houtwal moeten de pieken

van de klimop het ontgelden.

De zon schijnt omfloerst te zijn door

het wolkendek op meteorologische hoogte;

maar er is geen wind en dat

maakt de temperatuur aangenaam.

Talloze hommels zijn al opgestaan,

maar de meeste mensen liggen nog te slapen;

arbeiden noch rijden en dat

levert aangename scheppingsmuziek op.

Dan ontvouwt zich de dag

en voordat alles goed en wel is doorgedrongen

staat de zon aan de andere kant

goudgeel te schijnen op de toppen van de bomen.

Even niet opletten en de dag is voorbij,

de avond gevallen in het duister van de nacht

en de nacht opgelost in een droomloze slaap:

zwart, zwarter dan wit - bliksem en donder-

dag - dag, dagen, weken, jaren, mijn leven

en jouw lezen, stamelende klanken

in de trilling van lichtjaren en dimensies

verloren in het moment van nooit geweest

of zal zijn, in een gedachteflits

van een worm of duizendpoot,

een grasspriet of een gesponnen web

dwars door het universum zonder ruimte.

Wat is er overgebleven als het ervaren

is verslonden … wat doet het licht

weer lichten in een nieuw woord

van een nieuw benoemde Gezegende.