mist

 

jij, voorbijganger

in de vroege ochtendmist

bijna zonder zicht

de mist blijft duren

ook in de stad van oude buren

met bijna lege straten

ga je vanzelf wat zachter praten

29-11-2020

mensen ...

kleine mensen

hoe verloren was het paradijs

de vrouwelijke kant van het leven

de vrolijke kant van drinken en spijs

spel waar geen resten aan kleven

hoe schoten we schromelijk te kort

hoe schoten we steeds toch weer mis

wie was het die steeds weer mort

en niet leert van onze geschiedenis

vrouwen, mannen, al die verhalen

uit de tijd – voorbijgegaan en dood

ontluisterd gaan we door met malen

voelen ons klein in plaats van groot

27-11-2022

soms even anders kijken

dan

 

het groengeel van de herfstbladeren

is anders dan

het geelgroen van het voorjaarsblad

 

valt het op door alle andere gelen

haagbeuk

ginkgo, hartjesboom, berk, linde

 

als bijna alles geel is schijnt de zon

dan zonder schaduwen

is al het zwart dan in een gat gevallen

 

als mijn kijken in een blad verdwijnt

straalt

het gouden geel dan uit zich zelf

 

 

22-11-2022

Connie Palmen als autobiograaf van Ted Hughes

 

de herhalende mythe

 

de voorgoed verleden tijd

sloop met vileine kracht

de toekomst binnen – zacht

en zonder haast en dralen

 

de grenzen waren uitgestippeld

het plan was al getrokken

gemoet en gemoed vertrokken

de vrijheid lonkte als vastgoed

 

huis en haard verwisseld

bezwering aan de wand ingeruild

en tranen met tuiten gehuild

voor de nieuwe tovergodin

 

de heldere stolp volgekalkt

met tralies als een vlucht

het archetype kreunt en zucht

had ik toen maar … had ik toen maar …

 

 

18-11-2022

n.a.v. Jij zegt het van Connie Palmen

vragen ...

 

wanneer is dat voorbij

 

hoe het ook zij

de mist verhangt in vlagen

het uitzicht deze dagen

illusie tijdelijk

 

en wat zegt zij

je kan er beter niet naar vragen

elk antwoord zal uitdagen

bevrediging vol schijn

 

en wat zegt hij

zijn spreken gaat van snel naar traag

de klankkleur springt van hoog naar laag

na elke punt – Tenzij …

 

hoe het ook is

morgen ligt besloten in vandaag

ik hou mij niet meer bezig met de vraag

wanneer dat over is

 

 

15-11-2022

zichzelf zien

 

meer zwart dan wit

 

zich vastklampen aan een het, hem of haar

de incompleetheid van afgescheidenheid ervaren

nooit het ultieme willen kunnen evenaren

pas in de dood is alles klaar

 

kan het verlangen naar weemoed

anders zijn dan een weemoedig verlangen

is het zich uiteindelijk verhangen

een droeve daad van overmoed

 

kan het wel en wee van moed en laf

een overweging waard zijn, een repeterende gedachte

wil een mens zwak zijn, uiteindelijk niet bij machte

zich zelf te zien - volmaakt en af

 

 

14-11-2022

we zullen er mee moeten leren leven

veertien november

tegen alle klippen op

bloeit de cosmea

nachtvogels

Soms raap ik woorden bij elkaar en is het gedicht een collage van wat ik lees en denk.

ze zei dat het kind

brabbelde als een vogel

een staartmeesje

maar het sprak met een uil

voelde zich een kuiken

met slaap in z’n ogen

en een lege maag

ondanks de hazelworm

die daar te verteren lag

hij lachte er om

keek naar hun nest

met de uit het kussen

geslagen veren

gaf over haar heen

het kind z’n kroel

en draaide terug

zij was al weer in

slaap gevlogen

in vallen had ze

vast geen zin

10-11-2022

op de auto

 

herfstschaduwen

in het vroege ochtendlicht

valt mijn oog daarop

4 november 1922

het graf geopend

 

eens schilderde ik leerachtige

portretten uit een ver verleden

gevonden in dalen in het zand

ook al weer zo lang geleden

 

mogelijk hebben zij lang geleden

of zijn zeker en snel van kant

gemaakt – ach dat verleden

de list en het waarachtige

 

vanuit het verre Egypteland

koppen met krampachtige

trekken –  moegestreden …

of is dat niet zo relevant

 

eens door velen aanbeden

nu in een museum beland

Toetanchamon, machtige

jouw graf geopend, 100 jaar geleden

 

 

2-11-2022