Soms spelen verschillende observaties een rol bij het schrijven. Voor dit gedicht een gedicht van Marsman en een opmerking in de aankondiging van een lezing: er worden geen schokkende beelden vertoond.
schokkende beelden
De tempel van geluk staat te schudden op zijn vesten.
Ik loop er langs, zie in gedachten nog de resten.
Het stof trekt op, nog staan de zuilen overeind,
is het een ramp dat deze droom hier nu verdwijnt.
Het brein zit vol met resten uit vervlogen tijd,
zelfs als ik niet denk raak ik ze niet kwijt.
Gevoelens doen hun best te overstemmen,
alleen het ego-monster kunnen ze niet temmen.
Projectie van waarachtigheid kan soms wel slagen,
alleen niet er om bidden noch er vriendelijk om vragen.
Genade valt steeds weer met bakken uit de lucht,
mijn mond vertoont een glimlach en een zucht.
Ga door nu, ziel, met vreugd’ en bonzend open hart,
verdeel jouw wereld niet in tinten wit en zwart.
Vervolg je weg op aard’ of langs een regenboog,
schokkende beelden zitten enkel in mijn monoloog.
18-2-2023
