en zwicht hij voor zijn gezicht
op haar verschijning aan de horizon
van opgeroepen beelden van weleer
herinnering laat hem huiveren
en zuivert zijn gevoel van de keren
dat hun liefde niet volkomen was
nu drijft hij als een kleine koude wolk
aan zijn eigen blauwe perspectief voorbij
en lijst haar compleet volmaakte beeld in
achter de kassen van zijn verblinde ogen
in de krochten van zijn gewond hart
tussen de spieren van zijn spelende handen
en steeds ontspringt zij in de adem
wanneer zijn mond zich opent
voor het zingen van een liefdeslied.
14-3-15
