Ochtendhymne
De wind schuurt langs de schoonheid van de afbraak
en laat een spoor van afgevallen bruingele bladeren achter
in onbeduidende hoeken en spleten, plekken van voorbij.
De woorden schuren langs schoonheid van gedachten
en laten sporen na van afgevallen vileinscherpe klanken
neergedaald in de echoput van de wil om te vergeten.
Blijft de echo waaien, zaaien en intens verzamelen,
verwacht het stroeve kijken meer grijze uitgekamde luchten
en hunkert het oor nog steeds naar overbekende klanken.
Of lossen ze op, de plekken van niets, de afgedane bedenksels,
is het zich herhalend spel met ogen en oren uitgespeeld en
gaan ze werkelijk voorbij aan verborgen angst en innerlijke rust.
10-11
