hij is haar misverstand
en ik zie dat telkens weer
het niet kunnen loslaten van
wat dan ook en elkaar niet
in het bijzonder, legt een mist
over hun ogen – een blik op
oneindig, in verlorenheid
het is niet moeilijk dat op te
merken zoals ze daar nu zitten
in een wel of niet moment
van niets anders zeggen dan
“de thee …
ze zitten al weken in hetzelfde
café als ik, altijd op donder-
dagmiddag op dezelfde plek
en altijd weer fascineert hun
zwijgzaamheid, de leegheid
die stroperig mijn brein insluipt
6-12
