Voor het Augusta Peaux Festival schreven Ronald en ik een gezamenlijk gedicht:
Jaarringen
Daar was het, dáár
waar de
appelboom haar bladeren verloor
de zon de maan
bespeelde en
het leven met
mij wegliep
Daar was het weer
dat gevoel van ernaast staan
de gebeurtenissen spelen met de regels
en ik sla het verwonderd gade
En jij -mijn andere mij- jij staat hier maar
te staren naar
de klok die wijzend knikt
en ons terug
tikt in het heden
We dansen met
elkaar
Geen gepassioneerde tango
met glimmende
zwarte schoenen, maar
een pasje op de
plaats op blote oude voeten
In ons hoofd
klinken de woorden
van Augusta – nu
doorleefd:
Zij zocht in nieuwe dagen
aldoor haar
eigen schijn,
gaande zonder
klagen
de wegen en
zonder vragen
en zonder gewis
te zijn.
Een droom…
herinnering -
verstild
begaan met wind
en woeste golven
badend in die
zee van hoe het was en hoe het komt dat
de klok stil staat, het raam gesloten
en de appelboom
... kaal
Welke mij is het
toch die ik zo grondig mis
of ontbeer ik
enkel sneeuw en ijs
Niels Snoek / Ronald Bottelier
Geschreven voor het Augusta Peaux Festival 2022
De cursieve strofe is van Augusta Peaux uit Vergeten
herinneringen
