Op 1 oktober las Catherine van Vliet-Saivres bij Poëzie als Zeewind 2 gedichten van mij voor die ze had vertaald in het Frans.
‘in het park’
Was het de bal of een kogel
die rakelings langs zijn gezicht
vloog. Zonder te knipperen keek
hij achterom, het struikgewas in.
De wind bewoog de bladeren.
Terugkijkend zag hij de jongens
met geweren in de aanslag. Zij
keken naar elkaar en deden
of hij er niet was. Achter de
kinderen zag hij hun vaders
voetballen. Ook zij zagen hem
niet. Was hij wel in dit park.
Er werd op zijn schouder getikt.
‘Kom, we gaan naar de volgende
zaal.’ Niels
“dans le parc”
Était-ce la balle ou une balle
qui a frôlé son visage. Sans cligner
des yeux, il regarda derrière lui dans
les sous-bois.
Les feuilles voltigées par le vent.
En regardant en arrière, il vit les
garçons avec leurs fusils armés. Ils
se regardèrent et firent comme s’il
n’était pas là. Derrière les enfants, il
vit leurs pères jouer au foot. Même
eux ne l’avaient pas vu. Était-il bien
dans ce parc ? On lui tapa sur l’épaule.
“Aller, viens, passons dans
la salle suivante.” Catherine
In woorden te schrijven
wat niet geschreven kan worden.
In oorden te wonen
waar niet gewoond kan worden.
Ongelezen zinnen
Vliegen nutteloos uiteen.
De uit het lood geslagen hemel
schijnt tot scherven vervallen.
Papier dat vergaat
met een niet-gelezen verhaal
en huizen die verdwijnen
door explosiekabaal.
Inkt die verdroogt
voor ze de pen verlaat,
puin dat vermalen wordt
voor steeds een nieuwe straat.
En de schrijver keek
naar de ingestorte panden,
de lege straat, het oude land
en naar zijn stille handen.
Niels
Écrire des mots
qui ne peuvent s’écrire.
Habiter dans des endroits
où l’on ne peut pas vivre.
Des phrases non lues
se perdent inutilement dans le néant.
Le ciel assommé semble
tomber en morceaux.
Du papier qui se désintègre
dans une histoire inconnue
et des maisons qui disparaissent
dans un bruit d’explosion.
Une encre qui sèche
avant même que le stylo n’écrive,
les décombres étant broyées
pour faire encore une nouvelle rue.
Et l’écrivain regarda
les immeubles effondrés,
la rue déserte, le vieux pays
et ses mains sans vie.
Catherine
