hoe dat soms gaat
de decadentie van gedrag
dat zich niet corrigeert
opereert zich naar binnen
in zijn malende brein
achter zijn opgeruimd bureau
zit hij maar wat te staren
kijkt maar naar
en denkt maar van: zo, zo
de tijd vertraagt het schuiven
van zijn rimpelhand
over het groene vloeiblad
rechts een rafelrand
de tijd versnelt zijn pas
een visioen vooruit, een zoen
en toen het vergeten
hoe lang dat geleden was
de dingen leven met hun duur
de hand, het blad, het brein
zijn ogen vertroebelen dat al
en tranen wellen zonder doel
14-1-2023
n.a.v.
J.J. VOSKUIL
Het bureau
…..
Zittend op de divan, luisterend naar de muziek, dwaalden zijn gedachten weg. Hij vroeg zich af wat er vergeleken bij vroeger veranderd was. Wanneer en waarom had alles zijn glans verloren? En vervolgens kwam hij als zo vaak tot de slotsom dat hij in tegenstelling tot vroeger geen grein geloof meer had in de beheersbaarheid van de mens en de maakbaarheid van het leven. Wat hij vroeger, toen hij er nog wel in geloofde, trouwens ook al zei. De mens is een beest. Maar het was veel erger dan hij toen al wist. Toen zag hij nog niet hoe de hele troep door een mateloos egoïsme naar de verdommenis gingen dat dat egoïsme zo groot was dat ieder ander volstrekt onbereikbaar bleek te zijn. In plaats van veiliger, voelde hij zich steeds bedreigder en wantrouwender worden. Lopend over straat zag hij zich omringd door misdadigers. En hij begreep dat dat was omdat hij ouder werd en begon te zien dat zijn tijd eindig was.
.....
deze tekst las ik bij Zaj De Meester
