Flora est
bloesem barst uit grauwe grond
de wolken en haar liefelijk gelaat
een vogeltje verlaat haar mond
met levendig luid gepietepraat
woorden rolden uit in vele talen
de half afgebouwde toren viel
in duigen, een ton vol verhalen
sprong op uit haar universele ziel
haar handen sloegen als muziek
de zinnen ritmisch door elkaar
ze oogstte lof – aandachtig publiek
pas bij zonsondergang is ze klaar
met haar ode aan het vroege voorjaar
ogen sluiten zich vol overgave in klassiek
getinte kleuren – schaduw en gevaar
verliezen haar aan onverholen romantiek
16-3-2024
