dat ik jou mag voelen
als de zijdezachtheid
van onze innerlijke harmonie
en dat ik schrijven mag
en strelen met mijn grafiet
het blanke papier
terwijl klanken zich aandienen
als verzonnen werkelijkheid
in een vrije wereld ter grootte van
tederheid in tellen
golvend in wonderbaarlijk
de achterkant van het papier
verkreukelt in schaduwzijden
daar lijkt een mening
niet meer te vermijden
verkwistend gevangen
ratelen de wetten
de zetten – jij fluistert
sla dat blad toch om
tel in tederheid
wonderbaarlijk het golven
11-7
