de rails ligt verlaten tot aan het verdwijnpunt
hij wisselt zijn blikken van buiten naar schaduw
de keerzij van waar zo het toeven begint toch
de lengte van zijn is nog meermaals te volgen
het ritmisch geratel weerklinkt in zijn hersens
de morgen kleurt zwart, een verhaal zonder klanken
ontwaak in de tunnel met licht in de verte
niet wachten maar doorgaan is nu het devies
er is straks geen ander, de trein zal niet komen
geen zorgen voor later de weg is nog langer
dan waarheid en leugen te samen gebonden
verpakt in een zinloos van achter naar voren
van diagonaal en terug in de dampkring
de droom die geen droom is maar ook geen illusie
het duizelt en zwijgt in het denken aan later
de man met de zeis komt nu niet als geroepen
27-10
