De gedichtenweek begin ik met een gedicht uit 2019:
DNA
In onzichtbare klankvaste boventonen
vindt een altijd durende ontmoeting
zijn omstrengelde weg door de tijd.
In verborgen kristallen ondertonen
wonen wonderlijke gedachten aan
werkelijke eeuwigheidswaarden.
Ze zijn als poëzie te beluisteren
als je voor fluisteren gevoelig bent
en niet alleen je oren openzet.
Op de snijlijn tussen niets en alles
klinkt jouw innerlijke harmonie
als een twinkelend vrij thuiskomen.
