de maan

 

De foto maakte ik om 6.30 en de haiku bedacht ik tijdens mijn ochtendwandeling:

onder het maanlicht

ving hij eens een lichtflits op

met beide handen

onvoltooid

 

staat er wel wat er staan moet

 

wat zal ik winken met mijn ogen

en lijpen met mijn vermoeide voeten

laat ik fratsen over aan een ander

die daarvoor in een wiegje lach

 

neem hem nu niet al te serieus

en laat hen dansen in de nacht

wakker worden als slaap hem overmant

door dronk die doordrong in zijn lief

 

laat ze lieven in het groene gros

van verboden vruchten zuchten

en vinden wat niet af

 

 

17-9-2024

een oefening

 

Bij het dichtersfestival deed ik mee met de workshop van:

Nikki Ong – Schrijven met het landschap / Het landschap als dichter

Bij dit keuze onderdeel gaan we schrijven met het landschap; in dialoog met de omgeving. Om dat te bereiken gaan we eerst het landschap laten spreken, en daarna pas jezelf invoegen. Het doel is om niet te beginnen bij jezelf en je eigen gedachten, maar bij wat het landschap je geeft.

Met 7 mensen zaten we ongeveer een half uur op de dijk aan het water - het resultaat:

een oefening

 

het landschap dwarrelt om mij heen

met geuren, kleuren en geluiden

licht glinstert op het water en

de warmte voelt aangenaam

geluid van mensen en fietsen stoort niet

het is hier goed toeven

de lucht is fris en zoet

wij zitten hier vriendelijk te schrijven

zoals de bootjes voor ons varen

 

 

14-9-2024

en dat op Monumentendag ...

 

vlucht

 

wanneer je lijf zich verplaatst

en je in paniekerige haast je

naar de uitgang van het café raast

kijk dan goed en verbaas je

 

over de film waarin je leeft

wie verzon de tekst die je deelde

in dat hele toneel dat trilt en beeft

en waarin je je zo verveelde

 

dat je weg wilde, ja wegvluchtte

zonder nog één keer om te kijken

buiten sta je te zweten en te zuchten

ademt in en uit – wil je wijken

 

uit alsmaar datzelfde patroon

altijd dat drinken en spelen

alsmaar hetzelfde, het is zo gewoon

met altijd diezelfde vooroordelen

 

kijk naar de azuurblauwe lucht

kijk naar de bloeiende bomen

luister naar de vogels en zucht

over al dat moois, al die dromen

 

 

13-9-2024

gedachten

 

op een dag

 

hij liep de regen in

en uit het huis

had hij hond en

paraplu meegenomen

 

ook zat zijn hoofd

vol met gedachten

over leeg en de leegte

van het leger

 

wat deed hij daar

wat doet hij hier

de paraplu is nog niet uit

hond poept op een struik

 

 

12-9-2024

oranje ...

 

de zon komt op

en kleurt de wolken

even maar

feestmiddag

 

in het net verbouwde Diekhuus en o.a. lezen De Reizende Dichters vanaf 14.00 uur gedichten tussen de muziek door.

Omdat de bibliotheek daar nu is gevestigd schreef ik dit gedicht:

boeken

 

hoeveel boeken gingen door mijn handen

las ik al die titels en de schrijversnamen

al die verhalen waar ik steeds in landde

zovelen met mij gingen en kwamen

 

door al die zorgzaam opgetekende gedachten

op zoveel plekken in dit enorme universum

soms wil ik alleen maar wachten, wachten

gaat mijn geest van maximum naar minimum

 

door al die mooie woorden in die vele talen

voor velen van ons toch zo leesbaar

maken bibliotheken een groots gebaar

 

altijd komen we weer boeken halen

altijd zijn er weer nieuwe verhalen

altijd is er eenvoudig geluk of groot gevaar

 

 

21-8-2024

vanmorgen

 

Na corona en het schrijven van opdracht-gedichten kan ik eindelijk weer iets plaatsen:

vanmorgen

 

het lijkt er niet op

de vroege ochtendstraal

is niet te zien op de rand

van de lantarenpaal

 

alleen de sterke reflectie

schittert in de bocht

hij ziet het vanaf hier

kijkt, dit is wat ik zocht

 

achter dit beeld

draait de bus met een flits

rond bij de halte

ook die is een zonnegids

 

 

6-9-2024

 

Augusta Peaux-festival

 

Afgelopen zaterdag zouden Frouke Bienefelt en ik samen naar het Augusta Peaux-festival in Simonshaven gaan om daar voor te lezen. Helaas, door corona konden wij niet gaan. Ik had wel 2 gedichten speciaal voor dit festival geschreven:

vieren

 

mijn dromen grijpen de teugels

 

vier ik nu het lieve leven

of laat het leven mij vieren

val ik dan in een modderpoel

de teugels trekken mij er uit

regie heb ik in eigen hand

zet de woorden op de regels

en bekommer mij er niet over

ze hebben er altijd al gestaan

maar schijnen nu verlicht

 

 

 

laat ik

 

laat ik vieren dat de zon opkomt

en ’s avonds ook weer ondergaat

 

laat ik vieren dat de planten groeien

en bloeien uitbloeien en afsterven

 

laat ik vieren dat dieren de planten

bestuiven en elkaar verslinden

 

laat ik vieren dat wij mensen

wetten maken en die omzeilen

 

laat ik vieren dat wij deugen

maar niet altijd voor iedereen

 

laat ik vieren dat mijn lijf

mij bijstaat in mijn dagelijks werk

 

en dat mijn geest mij verlicht

zoals de zon de aarde beschijnt