geen bekommernis
De chaos van blad en kleur
en wolkenlucht vervult mijn brein.
Daar is geen plek meer voor gezeur
over het schijnbaar ongeordend zijn.
De regen grijst in strepen naar beneden.
Het riet, het nat verdriet, buigt weg.
Ik keer weer terug op stille schreden,
geen bezorgdheid om geluk noch pech.
Het stilaan wachten, kijken, wachten,
het leunen op het tafelblad.
Tevreden zitten zonder smachten, trachten.
Gemiauw omarmen van de kat.
Accepteren, de wereld en haar klachten
en mild afstemmen op: waarom … omdat …
13-11
