het ertoedoende
Het leeggegeten klokhuis boort
zich in mijn brein en stoort
de gedachten aan pie en taart
en kiept dan met een reuzevaart
de pitten door mijn oor
naar buiten. Een kinderkoor
krijgt de volle lading – hier!
Mijn ogen, geknepen tot een kier
zien het tafereel als droomgetuige:
ik viel van zachte slaap in ruige
nachtmerrieachtige lagen
waar er-toe-doende vragen
niet gesteld noch beantwoord
worden, woord en wederwoord.
Waar is mijn spraak gebleven
het zalig sterven of het leven.
24-4
