wat zal het worden
het houvast van vandaag
een gele bloem, een woord van troost
een Atalanta of een kinderstem
de kleurenharmonie in boerentuin
lonkt anders dan de wapperende haren
van een schoonheid drukdoende met
het riet wuift naar het oosten, streng
nu en dan valt er al een herfstig blad
het houvast tussen tak en steel losgelaten
en zo het met de bladeren gaat
zo gaat het met ons mensenkinderen
leven hangt hier aan een zijden draad
miraculeus de schering en de inslag
van ontstaan en vergaan in uren van zijn
schijnbaar zichtbaar als je het voor waar neemt
het houvast van geloven in bestaan
verbreekt in geluk de afgescheidenheid
en dit zal niet vallen als het lichaam valt
of als de bloem verwelkt, de zon ondergaat
11-9
